PaulGougian

  Και ας τον έλεγε βαρετό και επαναλαμβανόμενο ο ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, Ingmar Bergman, ωστόσο ο Michelangelo Antonioni (που κατά διαβολική σύμπτωση πέθαναν ακριβώς την ίδια μέρα) είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στο ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο σινεμά. Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1912, ενώ από παιδί ενδιαφέρθηκε για την ζωγραφική και την μουσική. Σε ηλικία εννιά ετών έκανε το πρώτο του κονσέρτο ως βιολονίστας. Στα εφηβικά του χρόνια το εγκατέλειψε, όταν ανακάλυψε το σινεμά. Το 1935 ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Il Corriere Padano. Το 1940 πήγε στην Ρώμη και εργάστηκε για το κινηματογραφικό περιοδικό Cinema, το οποίο εξέδιδε ο Βιτόριο Μουσολίνι, κριτικός κινηματογράφου, παραγωγός και γιος του φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι. Το 1942 συνέγραψε το σενάριο του A Pilot Returns (1942) του Roberto Rossellini. Από το 1943 ξεκινά να σκηνοθετεί ταινίες μικρού μήκους και το 1950 την πρώτη του μεγάλου μήκους, το Story of A Love Affair. Στις αρχ

  Η αιωνίως αγαπημένη πριγκίπισσα των Βρετανών, η Νταϊάνα, νύφη της βασίλισσας Ελισσάβετ, σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου και μητέρα του πρίγκιπα Ουίλιαμ και του πρίγκιπα Χάρι, έχει διαχρονικά τηλεοπτικό και κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Η ζωή της στο ανάκτορο, η αντισυμβατική παρουσία της, η δημόσια εικόνα της, το έργο της, η ασφυκτική ζωή, η ελευθερία, οι άλλες σχέσεις πέραν του Καρόλου και φυσικά ο τραγικός και πρόωρος θάνατός της είναι μερικά από τα στοιχεία που την καθιστούν δραματική φιγούρα και συνεπώς πάντα θα προκαλούν το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Με αφορμή την (καθυστερημένη) έξοδο στις ελληνικές αίθουσες του Spencer του Pablo Larrain με την Kristen Stewart, ας θυμηθούμε τα δέκα διαφορετικά πρόσωπα της Νταϊάνα. Caroline Bliss  Η βρετανή ηθοποιός γεννήθηκε το 1961, την ίδια χρονιά με την Νταϊάνα. Ένας από τους πρώτους της ρόλους ήταν το 1982 στο Charles and Diana: A Royal Love Story, μια τηλεταινία του ABC, που επικεντρωνόταν στον γάμο. Άλλωστε, η πριγκίπισσα ήταν ακόμα εν ζωή και δ

Μια από τις all time classic ταινίες του μετρ των μυστηρίων, του φόβου και του σασπένς, Alfred Hichcock, είναι το Rear Window (1954), ο Σιωπηλός Μάρτυρας στα ελληνικά. Βασισμένο στο διήγημα του 1942, του Cornell Woolrich, It Had to be Murder, αφορά τον L.B. Jeff Jefferies, έναν φωτορεπόρτερ που έχει σπάσει το πόδι του και έτσι μένει καθηλωμένος στο σπίτι του σε μια πολυθρόνα. Με κυάλια παρακολουθεί τις συνήθειες των γειτόνων του, μέχρι που κάποια στιγμή του δίνεται η εντύπωση πως ο Lars Thorwald έχει σκοτώσει την σύζυγό του. Δεν έχει αποδείξεις και κανείς δεν τον πιστεύει. Ζητάει από την αρραβωνιαστικιά του και την νοσοκόμα του να τον βοηθήσουν να εξιχνιάσει το μυστήριο. Ο James Stewart και η Grace Kelly στα καλύτερά τους. Η ταινία είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ της Βενετίας εκείνη την χρονιά, προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ, ενώ μέχρι και σήμερα θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η συγκεκριμένη ταινία, ωδή στο voyerism ή στην σκοποφιλία εις

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τι ορίζουμε ως slapstick κωμωδία και πώς προέκυψε ο όρος;  Στην ουσία πρόκειται για το είδος κωμωδίας που πολλές φορές την ονομάζουμε και σωματική κωμωδία, μιας και βασίζεται στην δράση του σώματος και του προσώπου, μέσω υπερβολών που υπερβαίνουν τα όρια της φυσικής κωμωδίας. Γκριμάτσες, πεσίματα, υπερβολικές χειρονομίες, όλα αυτά είναι μέρος του είδους. Ο λόγος που στα αγγλικά ονομάστηκε slapstick, που μέρα δηλαδή στον όρο βρίσκεται το slap=χαρστούκι, είναι επειδή στην Commedia dell' arte και σε άλλες αντίστοιχες παλιές εκφράσεις της θεατρικής κωμωδίας, υπήρχε ένα εργαλείο που αποτελούταν από δύο ξύλινες σανίδες, οι οποίες όταν χτυπούν μεταξύ τους, κάνουν έναν ήχο που μοιάζει με χαστούκι. Έτσι, όταν έπρεπε να χτυπήσει ο ένας ηθοποιός τον άλλον, έκαναν πως τον χτυπάν με μικρή δύναμη και ακουγόταν το συγκεκριμένο εργαλείο ως χτύπημα, ώστε αφενός να ακουστεί πιο καθαρά στο κοινό, αφετέρου λόγω του δυνατού θορύβου, να προκαλέσει περισσότερο γέλιο στο κοιν