PaulGougian

    Το 2020 έφτασε ευτυχώς στο τέλος του. Ένα έτος δύσκολο για όλους και όσον αφορά τον κόσμο του κινηματογράφου απεδείχθη πρωτοφανές μιας και τα σινεμά έκλεισαν σε πολλές χώρες του κόσμου, πολλές ταινίες που περιμέναμε εναγωνίως δεν κυκλοφόρησαν ποτέ και άλλες μετά δυσκολίας κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν τα γυρίσματά τους. Το τέλος της χρονιάς σημαίνει αρχή για τις λίστες με τα καλύτερα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταινίες. Και επειδή δεν υπάρχει κάτι που αντικειμενικά να θεωρείται καλό, καθώς οι έννοιες του καλού και του κακού είναι απόλυτα υποκειμενικές, θα αναφερθώ στις δέκα αγαπημένες μου ταινίες του 2020 που ταυτοχρόνως θεωρώ καλές. Οι ταινίες  που λήφθηκαν υπόψιν είναι όσες πρόλαβαν να βγουν στα ελληνικά σινεμά και όσες κυκλοφόρησαν σε διάφορες πλατφόρμες, όπως το Netflix, το Amazon Prime, το Apple TV+, το Cinobo και άλλες. Επίσης, όσες ταινίες δεν κυκλοφόρησαν ευρέως στα ελληνικά σινεμά, παρά μόνο στα πλαίσια ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ, όπως οι Νύχτες Πρεμιέρας και το Διεθνές

Όλη η τέχνη είναι αυτοβιογραφική. Federico Fellini     Το 1963 ο σπουδαίος μαέστρο του ιταλικού σινεμά, ο Federico Fellini, δημιουργεί το 8 1/2. Έπειτα από μια σειρά σπουδαίων ταινιών, όπως το La Strada (1954), οι Νύχτες της Καμπίρια (1957), η Dolce Vita (1960). Μετά την περιβόητη Dolce Vita με τον Marcello Mastroianni που επηρέασε καθοριστικά το ιταλικό σινεμά, ο Fellini συμμετέχει σε μια συλλογική ταινία το 1962, στο Boccaccio '70 με τους Vittorio de Sica, Luchino Visconti και Mario Monicelli. Κάπου εκεί όμως έχει έρθει ένα καλλιτεχνικό τέλμα. Ήδη από το 1960, έπειτα από μια τεράστια επιτυχία, ο Fellini έχει μπλοκάρει και έτσι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στέλνει μια πρόταση για μια ταινία με θέμα το καλλιτεχνικό μπλοκάρισμα ενός σκηνοθέτη. Ο αρχικός τίτλος ήταν La Bella Confusione, όμως ο σκηνοθέτης πρότεινε τον αυτοαναφορικό τίτλο 8 1/2, διότι τόσες ταινίες είχε δημιουργήσει μέχρι τότε. Έτσι δημιουργήθηκε ένα all time clasic κομψοτέχνημα με τον Mastroianni να υποδύεται έναν σκ

    Το μιούζικαλ είναι ένα θεατρικό και κινηματογραφικό είδος που άλλοι αγαπάνε και άλλοι αγαπάνε να μισούν. Άλλοι, όπως εγώ, δεν χάνουν μιούζικαλ για μιούζικαλ και άλλοι αδυνατούν να κατανοήσουν το είδος, θεωρώντάς το τρομερά απλό ή απλοϊκό, ευδιάθετο χωρίς λόγο, ακόμα και παράταιρο μιας και σταματούν την πλοκή και τους διαλόγους για να πουν τραγουδιστά αυτό που θέλουν. Το μιούζικαλ είναι ένα είδος πολύ παλιό μιας και είναι μια μοντέρνα εκδοχή της όπερας όπου και εκεί συνδυάζεται η μουσική και το θέατρο. Και για να θυμηθούμε τον Richard Wagner και την ιδέα του περί ολικού έργου τέχνης, το μιούζικαλ είναι ένα από εκείνα που πλησιάζουν τον βαγκνερικό στόχο. Ολικό έργο τέχνης, κατά Wagner, είναι εκείνο που συνδυάζει διάφορες τέχνης και δεν εγκλωβίζεται μόνο σε εκείνη που ανήκει φαινομενικά, με αποτέλεσμα έτσι να μπορέσει να φτάσει την τελείωση, τον στόχο. Στον κινηματογράφο από τότε που υπάρχει ο ήχος, υπάρχει και το μιούζικαλ, ένα είδος που ξεκίνησε από το θέατρο και γι' αυτό τα περ