PaulGougian

    Ο πλανήτης πάει από το κακό στο χειρότερο και για τα περισσότερα από αυτά ευθύνεται ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που κατέστρεψε τον πλανήτη προσπαθεί τώρα να τον σώσει, έπειτα από τόσες οικολογικές καταστροφές. Η τέχνη κάνει ό,τι μπορεί για να μας ευαισθητοποιήσει και να μας υπενθυμίσει τα όσα έγιναν ή γίνονται σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο με σκοπό να αλλάξει τις συνήθειες μας ή να μας παρακινήσει να δούμε τον κόσμο διαφορετικά. Ο κινηματογράφος, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, φέρνει στο προσκήνιο οικολογικές ιστορίες. Αυτές τις μέρες προβάλλεται στα σινεμά το Minamata του Andrew Levitas με τον Johnny Depp στον ρόλο ενός φωτογράφου που κατέγραψε την οικολογική καταστροφή στην ιαπωνική πόλη Minamata. Παράλληλα, στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή παρουσιάζεται μια εικαστική έκθεση του καλλιτέχνη με αφορμή την ταινία ενώ παράλληλα διεξήχθη μια συζήτηση σχετικά με το περιβάλλον και την τέχνη. Με αφορμή λοιπόν την νέα ταινία ας θυμηθούμε μερικές από τις ευαισθητοποιημένες περί περιβάλλ

    Κάποιοι άνθρωποι σκοτώνονται στην δουλειά και κάποιοι όντως σκοτώθηκαν στην δουλειά. Συγκεκριμένα, θα αναφερθούμε σε κασκαντέρ, ηθοποιούς, τεχνικούς, βοηθούς και λοιπούς που σκοτώθηκαν ή κινδύνεψε σοβαρά η ζωή τους κατά την διάρκεια γυρισμάτων ταινίας. Αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας Rust του Joel Souza, ένα γουέστερν με πρωταγωνιστή τον Alec Baldwin, που κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, το όπλο που κρατούσε ο δημοφιλής ηθοποιός είχε αληθινή σφαίρα και έτσι κατά λάθος σκότωσε την διευθύντρια φωτογραφίας Halyna Hutchins και τραυμάτισε σοβαρά τον σκηνοθέτη. Τραγική ειρωνεία ότι η υπόθεση της ταινίας αφορά έναν παππού, τον Baldwin που θέλει να σώσει τον εγγονό του και να διαφύγει μαζί του επειδή το δεκατριάχρονο αγόρι σκότωσε κατά λάθος έναν άνθρωπο. Ας θυμηθούμε τα σοβαρά ατυχήματα ή και δυστυχήματα που συνέβησαν σε ταινίες του παρελθόντος. Tora! Tora! Tora! (1970) Το υποψήφιο για πέντε Όσκαρ (τελικά κέρδισε ένα, για καλύτερα εφέ) πολεμικό έπος για την μάχη στο Περλ Χάρμπορ κατά τον

Δείξε μου έναν ήρωα και θα σου γράψω μια τραγωδία. Francis Scott Fitzgerald Κανένας ήρωας δεν είναι αθάνατος μέχρι να πεθάνει. W.H. Auden Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει πολλά spoilers για ταινίες του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και ταινίες που είναι αυτή την στιγμή στα σινεμά.    Τελικά πεθαίνουν οι ήρωες; Βρέθηκε κάπου ο κρυπτωνίτης τους; Είναι θνητοί και δεν το ξέραμε; Άλλαξαν τα ήθη και τα έθιμα. Κανένας πρωταγωνιστικός ήρωας δεν είναι ασφαλής. Πλέον κινδυνεύει. Αυτά θα μπορούσαμε να σκεφτούμε έπειτα από μια σωρεία θανάτων κεντρικών χαρακτήρων από ταινίες, χαρακτήρες που έγιναν γνωστοί για την γενναιότητά τους και την σχεδόν άφθαρτη φύση τους, που έμπλεκαν σε μάχες και συγκρούσεις και έβγαιναν πάντα αλώβητοι, είτε γιατί ήταν υπερήρωες είτε νιτσεϊκοί υπεράνθρωποι, που όσοι "κακοί" και να ερχόντουσαν τα έβγαζαν πέρα. Τελικά όμως κατέληξαν νεκροί. Κάτι που σίγουρα μέχρι και την δεκαετία του 2000 δεν θα γινόταν. Τονίζω ότι αφορά υπερήρωες και ανθρώπους σαν υπερήρωες, όπως κα

  Σύνοψη: Ο Πολ Ατρείδης, ο χαρισματικός διάδοχος του Οίκου των Ατρειδών, καλείται να υπηρετήσει το ασύλληπτο πεπρωμένο του και να ταξιδέψει στον πιο επικίνδυνο πλανήτη του διαστήματος για να διασφαλίσει το μέλλον της οικογένειας και του λαού του. Με τις μεγάλες δυνάμεις να παρασύρονται σε μια ανελέητη σύγκρουση για το «μπαχαρικό των μπαχαρικών» του πλανήτη Αρράκις, της πολυτιμότερης ουσίας στην Αυτοκρατορία, μόνο όσοι δαμάσουν τον φόβο τους θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Άποψη: «Και αυτό είναι μόνο η αρχή» μας λέει η Zendaya στην τελευταία σκηνή της ταινίας ενώ στους τίτλους αρχής βγαίνει ο τίτλος που δεν είναι Dune , αλλά Dune : Part One , προεξοφλώντας πως θα ακολουθήσει δεύτερο μέρος (ίσως και τρίτο). Έτσι εξηγούνται πολλά αλλά θα φτάσουμε και εκεί. Κατ΄αρχάς το Dune ήταν μέχρι τώρα ένα καταραμένο πρότζεκτ. Πρόκειται για ένα βιβλίο του Frank Herbert το 1965, μια sci - fi παραβολή για όσα γινόντουσαν τότε και συνάμα προφητικό για όσα επακολούθησαν κοινωνικοπολιτικά. Έπειτα ακολ

    Το φθινόπωρο έφτασε επισήμως, η προσωπικά αγαπημένη μου εποχή του χρόνου, όπου όλα αλλάζουν και όλα ανανεώνονται, αποκτώντας μια καφεπράσινη διάθεση και ένα γκριζαρισμένο ουρανό που από μέσα ακόμα σκάει μερικές αχτίνες ο ήλιος. Ο κινηματογράφος δεν έμεινε ασυγκίνητος από αυτή την εποχή και μας χάρισε μερικές πολύ όμορφες ιστορίες. Υπάρχουν πολλές ακόμα, που διαδραματίζονται κατά τους φθινοπωρινούς μήνες, από το October Sky και το Sweet November, που το λέει και ο τίτλος, μέχρι το Όταν ο Χάρι γνώρισε την Σάλι και το Μια Βροχερή Μέρα στην Νέα Υόρκη. Ωστόσο, θα σταθούμε σε πέντε ταινίες, πέντε σπουδαίες ταινίες πέντε σπουδαίων σκηνοθετών, που μέσα στον τίτλο της ταινίας υπάρχει είτε το φθινόπωρο είτε κάποιος φθινοπωρινός μήνας. Ας τις δούμε και έπειτα ας κάτσουμε να τις απολαύσουμε έχοντας για θέα το μαγευτικό φθινοπωρινό τοπίο.  Ένα φθινοπωρινό απόγευμα (1962) Η τελευταία, όπως έμελλε να είναι, ταινία του ιάπωνα σκηνοθέτη Yasujiro Ozu και μια από τις σπουδαιότερες της φιλμογραφίας τ