PaulGougian

Η πρώτη λίγο πιο κανονική χρονιά, με λιγότερους περιορισμούς και περισσότερες ταινίες, έφτασε στο τέλος της. Οι κινηματογραφικές αίθουσες μπορεί να μην γέμισαν, αν εξαιρέσουμε την Γιορτή του Σινεμά, αλλά ταινίες βγήκαν πολλές και αρκετές άξιζαν και με το παραπάνω μια επίσκεψη σε αίθουσα, πέραν της ιδιωτικής, οικιακής κατανάλωσης. Ωραία και αυτή, αλλά η μαγεία της κινηματογραφικής θέασης είναι διαφορετική. Βέβαια μεγάλη ευθύνη σε αυτό έχουν οι διανομείς κινηματογραφικών ταινιών, που φέρνουν στις αίθουσες πολλές ταινίες ανά εβδομάδα (πολλές φορές φτάνουν ή και ξεπερνούν τις δέκα ταινίες την εβδομάδα), αλλά και οι αίθουσες με τα πολύ υψηλά εισιτήρια, καθώς έχουμε τα υψηλότερα εισιτήρια στα Βαλκάνια, και από τα υψηλότερα στην νότια Ευρώπη. Σαφώς ευθύνες υπάρχουν και στους θεατές που επιλέγουν συνειδητά την παρανομία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, όπως θέλουν να λένε. Ο κόσμος απομακρύνεται από τα σινεμά εξαιτίας του ίδιου του σινεμά, που έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες.  Η λίστα που ακολουθεί με

Στο The Fabelmans του Steven Spielberg, ο νεαρός σκηνοθέτης υπό το προσωπείο του Sammy βλέπει για πρώτη φορά μια ταινία του Cecil B. DeMille και συγκλονίζεται. Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ένας κινηματογραφικός ήρωας σε μια ταινία βλέπει στο σινεμά ή στην τηλεόραση μια άλλη ταινία και μάλιστα πραγματική. Αυτή η αυτοαναφορικότητα έχει μεγάλο ενδιαφέρον και συχνά κάποιο συμβολισμό, μιας και δεν επιλέγεται τυχαία η εν λόγω ταινία. Κάποια κρυφή σύνδεση επιχειρείται με την πλοκή και τον χαρακτήρα ή με τον ίδιο τον σκηνοθέτη της ταινίας, που μπορεί να έχει επηρεαστεί από την εν λόγω ταινία ή από τον σκηνοθέτη γενικότερα. Ας θυμηθούμε μερικές από αυτές τις περιπτώσεις, με αφορμή την σπουδαία ταινία του Spielberg.  The Last Picture Show (1971)-Red River (1948) Ο Peter Bogdanovich είναι ένας σινεφίλ σκηνοθέτης με πολλές αναφορές στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Το The Last Picture Show είναι η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί και γράφει. Βρισκόμαστε στο Τέξας των 50s, όπου δύο φίλοι μπορούν να κάνου

  Το επάγγελμα του δημοσιογράφου, καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος. Ως ένα βαθμό οφείλεται στην διαφθορά στον κόσμο της δημοσιογραφίας, την προπαγανδιστική της δράση και το αχρείαστο περιεχόμενο που οδήγησε στην απομάκρυνση και την αμφισβήτηση του κοινού, αλλά και στα μέσα κοινωνιής δικτύωσης που πλέον όλοι μετατρέπονται σε δημοσιογράφους, ρεπόρτερ, παπαράτσι έχοντας χαθεί  κάθε έννοια αλήθειας και αξιοπιστίας με τα fake news να είναι παντού. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που κάνουν καλά την δουλειά τους και προσφέρουν γνώση, ενημέρωση και αποκάλυψη. Χρέος των δημοσιογράφων είναι και να αποκαλύπτουν τις ασυδοσίες και τα εγκλήματα των ισχυρών. Όταν το κάνουν, μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλες και ουσιαστικές αλλαγές. Αρκετές ταινίες επιχείρησαν να αναδείξουν τέτοιου είδους ιστορίες, θριάμβου, μάχης Δαβίδ-Γολιάθ, έντασης και τρεξίματος.  All the President's Men (1976)   Το Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου του Alan J. Pakula είναι το all time clasic του είδο