PaulGougian

  Μια χρονιά διαφορετική από τις άλλες, παγκοσμίως και συνολικά. Η  πανδημία επηρέασε και την κινηματογραφική βιομηχανία, με πολλές ταινίες να αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας, άλλες να κυκλοφορούν εν τέλει σε streaming πλατφόρμα και άλλες να μην μπορούν να γυριστούν. Τα Όσκαρ όμως έγιναν, έστω και με καθυστέρηση δύο μηνών, από το προβλεπόμενο και μάλιστα με την επιμέλεια του ιδιαίτερου δημιουργού Steven Soderbergh. Μπορεί να μην βγήκαν όλες οι ταινίες που περιμέναμε, αλλά όσες βγήκαν μας συντρόφεψαν υπέροχα και ήταν μαγεία να τις απολαύσουμε. Ας δούμε όμως τι έγινε ανά κατηγορία στα Όσκαρ φέτος, στην 93η απονομή τους. Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μικρού και  μεγάλου μήκους Νικητές: Nomadland-Chloe Zhao, Frances McDormand, Mollye Asher, Dan Janvey, Peter Speats, Two Distant Strangers-Travor Fee, Martin Desmond Roe (μικρού μήκους) Τελικά η καλύτερη ταινία κατάφερε να πάει στα χέρια του αριστοτεχνικού και υπέροχου Nomadland. Νικήτρια η Zhao ως παραγωγός, φεύγει με δύο προσωπικά Όσκαρ από την τελετ

    Τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως σχεδιάζονται. Άλλος έχει την ιδέα ή την αρχική πρόθεση, στα χέρια άλλου καταλήγει η ταινία. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας σκηνοθέτης/μια σκηνοθέτρια έχει προταθεί από το στούντιο να αναλάβει την σκηνοθεσία μιας νέας παραγωγής αλλά για διάφορους λόγους (νέα σχέδια, διαφορετική προσέγγιση, οικονομικές διαφωνίες) οδηγούν στην λήξη της συνεργασίας. Άλλοτε ο ίδιος ο σκηνοθέτης/η ίδια η σκηνοθέτρια θέλει να φέρει στην μεγάλη οθόνη μια ταινία αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ή η κατάλληλη οπτική προσέγγιση και έτσι μετά από καιρό το πρότζεκτ καταλήγει σε άλλο/άλλη δημιουργό. Ας δούμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις: Gone with the Wind-George Cukor Πολλοί είχαν δείξει ενδιαφέρον για το Όσα παίρνει ο άνεμος. Ο Louis B. Mayer της MGM, ο David O. Selznick, ο Jack Warner της Warner Bros. Η Warner Bros. ήθελε την Bette Davis αλλά εκείνη δεν ήθελε. Τελικά ανέλαβε την παραγωγή ο Selznick προσλαμβάνοντας τον George Cukor. Απολύθηκε όμως με το που ξεκίνησαν τα γυρίσ

  Πολλές ταινίες εντυπωσίασαν με το αποτέλεσμα που είδαμε επί της οθόνης. Άλλες πάλι εντυπωσίασαν παρόλο που δεν έγιναν ποτέ και ίσως δεν γίνουν. Ο λόγος; Ότι πρόκειται για πολύ ενδιαφέροντα πρότζεκτς που θα βλέπαμε από πολύ σπουδαίους σκηνοθέτες και έτσι κατέληξαν να είναι μυθικές ακόμα και αν δεν υπάρχει ούτε ένα πλάνο από εκείνες. Μια από τις ταινίες που θα ήταν απραγματοποίητη, αλλά εν τέλει ξεπέρασε τις αντιξοότητες, είναι το The Man who Killed Don Quixote του Terry Gilliam. Ποιες είναι όμως εκείνες που δεν τα κατάφεραν ακόμα; Josef von Sternberg-I, Claudius  Το Εγώ, ο Κλαύδιος, βασίζεται σε ένα ιστορικό βιβλίο του Robert Graves, το οποίο επεχείρησε να μεταφέρει στο σινεμά το 1937 ο αυστροαμερικανός σκηνοθέτης Josef von Sternberg, που όλοι θυμόμαστε κυρίως για τον Μπλε Άγγελο με την Marlene Dietrich. Σεναριογράφος θα ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας και πρωταγωνιστής ο Charles Laughton. Επίσης, θα έπαιζε και η Merle Oberon στο ρόλο της Μεσαλίνας. Ωστόσο, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχη

     Οι κωμωδίες τρόμου είναι σαν τις σεξοκωμωδίες, επιστρέφουν ανά διαστήματα στην κινηματογραφική επικαιρότητα και έχουν το δικό τους κοινό, σε μεγάλο βαθμό εφηβικό αλλά όχι μόνο. Επίσης και στις δυο περιπτώσεις συνδέουν το χιούμορ ή την χοντροκομμένη πλάκα με κάτι απολαυστικό είτε αυτό είναι το σεξ είτε ο φόβος, και τα δύο πάντως ερεθιστικά. Οι σεξοκωμωδίες έκαναν επιτυχία στα 70s στην Ιταλία και στην Μεγάλη Βρετανία και στα 80s στις ΗΠΑ, ενώ επανήλθαν στο προσκήνιο στα 00s, έπειτα από την επιτυχία του American Pie (1999) και των μιμητών του. Πλέον έχει ξαναπέσει στην αφάνεια και ίσως σε κάποια χρόνια μας ξανααπασχολήσει. Οι κωμωδίες τρόμου ήταν μόδα επίσης στα 80s και στα 00s. Οι πρώτες όμως απόπειρες για κωμωδίες τρόμου (comedy horror movies) έρχεται ήδη από την εποχή του βωβού κινηματογράφου και συγκεκριμένα στα sweet 20s, όταν ήταν για πρώτη φορά της μόδας. Το The Haunted House (1921) του Buster Keaton, το Dr. Pyckle and Mr. Pryde (1925) με τον μετέπειτα Λιγνό του διδύμου Χοντρό