PaulGougian

Μια μέρα πριν τα Όσκαρ, πραγματοποιήθηκαν τα Χρυσά Βατόμουρα, γνωστά ως Razzies. Τα βραβεία δημιουργήθηκαν το 1981 από τους αποφοίτους κινηματογραφικής σχολής του UCLA, John J.B. Wilson και Mo Murphy. Είναι βραβεία-παρωδία που απονέμονται στους χειρότερους της χρονιάς. Πρωταθλητής από άντρες είναι ο Sylvester Stallone με δέκα νίκες και από γυναίκες η Madonna με εννιά βραβεία. Υπάρχουν όμως και ταλαντούχοι ηθοποιοί που αναπάντεχα κέρδισαν και κάποιο Χρυσό Βατόμουρο, γιατί είτε η ταινία ήταν κακή είτε ήταν υπερβολική η βράβευση, για να ακουστούν τα βραβεία είτε πράγματι δεν πήγαινε καθόλου ο ρόλος στον/στην ηθοποιό και δεν τα κατάφερε ικανοποιητικά.    Laurence Olivier-Inchon & The Jazz Singer Την πρώτη χρονιά των Razzies είπαν να παίξουν δυναμικά και το Χρυσό Βατόμουρο Β΄ Ανδρικού Ρόλου πήγε στον θρυλικό ηθοποιό sir Laurence Olivier για την ταινία The Jazz Singer, ένα μιούζικαλ που θριάμβευσε εκείνη την χρονιά στα Βατόμουρα, με τον Neil Diamond να κερδίζει εκείνο για Α΄ Ανδρικό Ρόλο

  Τα Όσκαρ πραγματοποιήθηκαν και φέτος και εμείς ως λάτρεις των βραβείων κάναμε ένα ακόμα οσκαρικό ξενύχτι προκειμένου να δούμε τι έγινε. Προβλέψιμα βραβεία, ευχάριστες- ή όχι τόσο-εκπλήξεις και μικρές ανατροπές, ίσα-ίσα για να συζητάμε, αν και γενικά όλα κύλησαν ομαλά. Η τελετή έγινε κανονικά, με κόκκινο χαλί και διάσημους καλεσμένους, παρόλες τις συνθήκες του κορονοϊού που πέρσι δεν είχαν επιτρέψει την πραγματοποίηση υπό αυτές τις συνθήκες και έτσι είχε γίνει μια πιο σεμνή τελετή. Επιστροφή επίσης σε παρουσιαστές/παρουσιάστριες μετά τον Jimmy Kimmel που ήταν ο τελευταίος, την χρονιά του οσκαρικού λάθους με La La Land και Moonlight το 2017 και το 2018 που επανέλαβε τον ρόλο του. Φέτος τρεις γυναίκες κωμικοί, οι Amy Schumer, Regina Hall και Wanda Sykes, παρουσίασαν την βραδιά με χιούμορ, ευχάριστη διάθεση και σχετική συγκράτηση σε πολύ αιχμηρά σχόλια προηγούμενων παρουσιαστών. Μια χρονιά ιδιαίτερα όχι μόνο λόγω πανδημίας αλλά και του πολέμου στην Ουκρανία για την οποία έγιναν κάποιες α

Η απάτη φαίνεται πως είναι ελκυστική. Οι απατεώνες και απατεώνισσες προκαλούν το ενδιαφέρον του κινηματογραφικού, τηλεοπτικού ή θεατρικού θεατή. Πολλές φορές μάλιστα φαίνονται σέξι, όμορφοι, έξυπνοι, ικανοί να ξεγελάσουν τους πάντες. Μάλλον πολλοί γίνονται πρότυπα για ένα μέρος του κόσμου, ίσως κάποιοι να θέλουν να τους μοιάσουν, έχουν κάτι αναρχικό πολλές φορές, ακόμα και αν είναι πλούσιοι και ζουν μια ξέφρενη ζωή. Ωστόσο, με το να κλέβουν χρήματα από τράπεζες, εταιρείες, καζίνο ή άλλους πλούσιους, καταφέρνουν να γίνουν σύμβολα αντισυστημικής συμπεριφοράς. Καταργούν κάθε έννοια κανονικότητας μιας και η ζωή τους είναι απίστευτα αντικανονική.  Συνήθως δεν δουλεύουν κάπου συγκεκριμένα και με το μυαλό και την πονηριά τους βγάζουν πολλά λεφτά, κάτι που ίσως ενδόμυχα σε πολλούς θα άρεσε. Στο σινεμά εδώ και αρκετά χρόνια έχουν εμφανιστεί μερικοί απατεώνες. Στο  Bedtime Story (1964) του Ralph Levy οι Marlon Brando και David Niven συναγωνίζονται στην απατεωνιά. Ποιος θα καταφέρει να ξαφρίσει π

  Η Pixar Animation Studios γεννήθηκε το 1979 ως Graphics Group, η οποία ανήκε στην LucasFilm, την εταιρεία παραγωγής του δημιουργού του Star Wars. Το 1986 εξαγοράστηκε από τον ιδρυτή της Apple, Steve Jobs, ο οποίος την έκανε μια ανεξάρτητη εταιρεία με το όνομα Pixar. Το 2006 την εξαγόρασε η Disney για 7,4 δισεκατομμύρια δολάρια και από τότε παραμένει υπό την ιδιοκτησία της Walt Disney Company. Η πρώτη ταινία του studio έγινε με την επωνυμία Graphics Group το 1984 και ήταν μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων με τον τίτλο The Adventures of Andre and Wally B. Στην συνέχεια πρότειναν αλλαγή του ονόματος της εταιρείας, με την αρχική επιλογή να είναι Pixer, το οποίο τελικά μετατράπηκε σε Pixar. Η πρώτη ταινία της ανεξάρτητης Pixar ήρθε το 1986, το Luxo Jr., μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων για ένα επιτραπέζιο φωτιστικό. Ναι αυτό που τελικά έγινε και το σύμβολο της εταιρείας, που όλοι θυμόμαστε από μικρά παιδάκια.  Ήδη από εκείνη την εποχή, η Pixar είχε αγαστή συνεργασία μ