PaulGougian

     Leos Carax: αυτό το παντοτινό enfant terrible (τρομερό παιδί) του γαλλικού σινεμά, επέστρεψε εννιά χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, το Holy Motors, και μάλιστα θριαμβευτικά. Η Annette του γάλλου σκηνοθέτη άνοιξε το φετινό φεστιβάλ των Καννών, από όπου έφυγε με βραβείο σκηνοθεσίας, απολύτως δίκαια. Ένας δημιουργός που αγαπάει το σινεμά, αναφέρεται σε αυτό μέσα από τις ταινίες του, οι οποίες είναι απόλυτα κινηματογραφικά προϊόντα, που αξίζει κανείς να δει στις κινηματογραφικές αίθουσες, ακριβώς επειδή είναι γεννημένες να βρίσκονται εκεί. Ο Leos Carax, αναγραμματισμός των ονομάτων Alex και Oscar, ξέρει πώς να αναμειγνύει τα είδη με έναν τρόπο μαγικό καταλήγοντας σε κάτι απίστευτα ανένταχτο που πολλές φορές μετά βίας μπορεί κάποιος να περιγράψει σε δύο αράδες. Πάντοτε το είδος των ρομαντικών ταινιών, άλλοτε με την μορφή αισθηματικού δράματος και άλλοτε με την μορφή μελοδράματος, διαπερνά τα σενάρια των ταινιών του Carax. Από εκεί και πέρα όμως συνεχίζει σε έναν κόσμο φαντασίας κα

Box-office bombs, δηλαδή βόμβες του box office, αποκαλούνται οι ταινίες που δεν καταφέρνουν να φέρουν πίσω τα έξοδα της παραγωγής, ή τα φέρνουν οριακά, επομένως δεν υπάρχει κέρδος. Βόμβες που πολλές φορές σου σκάνε από εκεί που δεν το περιμένεις, καθώς εσύ έχεις επενδύσει πολλά στην παραγωγή, θεωρείς ότι θα πετύχει, έχεις κλείσει και μεγάλα ονόματα στην σκηνοθεσία ή/και στο καστ και λες τίποτα δεν θα πάει στραβά -και όχι η βόμβα θα σκάσει και η ταινία θα αποδειχτεί εν τέλει πατάτα, όπως θα λέγαμε στα ελληνικά. Στην λίστα που ακολουθεί θα δούμε τις μεγαλύτερες πατάτες των τελευταίων χρόνων στον κινηματογράφο και όταν λέμε πατάτες, ας εξηγήσουμε: πρόκειται για ταινίες που είχαν υψηλό μπάτζετ και δεν μπόρεσαν να το φέρουν πίσω, αποτυχγάνοντας στο box office, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για ταινίες που είναι πράγματι από μέτριες έως κακές και όχι ταινίες που για κάποιο λόγο δεν πήγαν τόσο καλά όσο θα μπορούσαν. Για παράδειγμα, είναι γνωστό πως η Cleopatra φαλήρισε σχεδόν ένα στούντιο, αλλά σ

    Τέλος πια το Netflix, ήρθε το  Nestflix . Όχι, εντάξει, το Netflix θα εξακολουθεί να μας απασχολεί, αλλά κάποιους λίγο παραπάνω, όπως την web designer Lynn Fisher που θέλησε να διακωμωδήσει το Netflix αλλά και να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο που θα αρέσει σίγουρα στους σινεφίλ. Το Nestflix, από το nest=δίκτυο, περιέχει ταινίες που θα θέλαμε να δούμε αλλά δεν υπάρχουν, που θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλά δεν έγιναν, που ενώ αναφέρονται σε ταινίες, οι ίδιες δεν είναι πραγματικές ταινίες. Πρόκειται λοιπόν για ταινίες μέσα σε ταινίες ή σειρές, για ταινίες δηλαδή που αναφέρονται από χαρακτήρες ταινιών ή σειρών, αλλά δεν υπάρχουν πραγματικά, για ταινίες που βλέπουμε να γυρίζονται ή να γράφονται/ετοιμάζονται στα πλαίσια της υπόθεσης μιας ταινίας, αλλά δεν έχουν γίνει πραγματικά ταινία. Ταινίες που τις παρακολουθούν οι πρωταγωνιστές μιας ταινίας/σειράς, αλλά δημιουργήθηκαν μόνο για το σύμπαν της ταινίας/σειράς. Στο Nestflix μπορείς να τις βρεις, με εικόνες από τις υποτιθέμενες ταινίες, από

      Η Disney είναι αναμφίβολα μια από τις πιο ισχυρές, πιο εμπορικά επιτυχημένες και δυνατές ως όνομα κινηματογραφικές εταιρείες στον κόσμο. Και όλα ξεκίνησαν από ένα ποντίκι, όπως χαριτολογώντας είχε πει κάποτε ο Walt Disney, ο ιδρυτής της, ο άνθρωπος που έχει κερδίσει τα περισσότερα Όσκαρ από οποιονδήποτε άλλον, μέχρι σήμερα. Η εταιρεία βασίστηκε για πολλά χρόνια στο animation, παρόλα αυτά στράφηκε και προς μεγάλες live-action παραγωγές, τα λεγόμενα blockbusters, στα οποία επίσης θριάμβευσε. Είδε πολλούς κόσμους που δημιούργησε να μετατρέπονται σε ατραξιόν στα διάφορα θεματικά πάρκα στις Disneylands που δημιουργήθηκαν, όπως του Παρισιού, του Χονγκ Κονγκ, της Καλοφόρνια, του Τόκυο, της Φλόριντα. Υπάρχουν και κάποια θεματικά πάρκα που είχαν εμφανιστεί ως τέτοια τις προηγούμενες δεκαετίες στις απανταχού Disneylands και αργότερα αποφάσισε η Disney να τις μεταφέρει και στον κόσμο του κινηματογράφου. Με αφορμή την έξοδο στα σινεμά του Jungle Cruise, που βασίστηκε σε ντισνεϊκή ατραξιόν, α

    Με αφορμή την έξοδο στα ελληνικά σινεμά της γαλλικής κωμωδίας μυστηρίου Κάτι Τρέχει στο Σεν Τροπέ  και την πραγματοποίηση των γυρισμάτων του σίκουελ του επιτυχημένου Knives Out, ανατρέχουμε στο είδος στο οποίο ανήκουν και οι δύο ταινίες, με τον δικό τους τρόπο φυσικά, στο Whodunit, αργκό έκφραση του Who (has) done it?, δηλαδή Ποιος το έκανε. Πρόκειται στην ουσία για ιστορίες μυστηρίου, με έναν ντετέκτιβ  που προσπαθεί να εξιχνιάσει μια υπόθεση, στην οποία εμφανίζονται διάφοροι ύποπτοι, ή μπορεί και να απουσιάζουν και να κινείται στα τυφλά, και εμείς -ως κοινό- μαζί με τον ντετέκτιβ προσπαθούμε να φανταστούμε ή υποθέσουμε ποιος το έκανε. Στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ο ένοχος, μιας και ο ευφυής ή ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ, όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες, θα ανακαλύψει τον δράστη, ακόμα και αν χρειαστεί να κάνει λογικά άλματα και παρακινδυνευμένες εικασίες. Ως είδος, προέρχεται φυσικά από την λογοτεχνία και τις ιστορίες μυστηρίου με ντετέκτιβ που άκμασαν κατά τον 19ο και το