PaulGougian

     Ο Eric Rohmer είναι ένας από τους στυλοβάτες της γαλλικής Nouvelle Vague, του κύματος των κινηματογραφικών 60s, που τάραξε τον ευρωπαϊκό αλλά και τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Μπορεί συνήθως να μνημονεύσουμε τον πάπα της Nouvelle Vague, τον ακόμα δραστήριο Jean Luc Godard, ή τον Francois Truffaut, την Agnes Varda και τον Claude Chabrol, ωστόσο βασικός εκπρόσωπος του νέου γαλλικού σινεμά υπήρξε και ο Eric Rohmer. Η ομάδα του κινήματος αποτελείται από δύο υποομάδες, εκείνους που δούλευαν στα 50s ως κριτικοί κινηματογράφου στα σπουδαία Cahiers du Cinema, ανάμεσα τους οι Godard, Truffaut, Rohmer, Chabrol και από την άλλοι άνθρωποι που ξεκίνησαν ως δημιουργοί την ίδια εποχή, με μια τάση αλλαγής τόσο καλλιτεχνικά όσο και κοινωνικά, όπως η Varda, Alain Resnais, Chris Marker. Ο Rohmer ξεκίνησε την πορεία του το 1962 με το Στον Αστερισμό του Λέοντα, την πρώτη του ταινία και μία από τις πρώτες ταινίες της Nouvelle Vague. Στην συνέχεια προχώρησε στις Έξι ηθικές ιστορίες, έξι ταινίες από το 19

  Ένας παθιασμένος σινεφίλ μπορεί να αναζητά και την παραμικρή λεπτομέρεια και πληροφορία για τις ταινίες που αγαπά. Έτσι το site http://paintingsinmovies.com/ ικανοποιεί μια συγκεκριμένη πτυχή των ταινιών. Τα έργα τέχνης που βλέπουμε καμιά φορά να στολίζουν τους τοίχους των δωματίων σε πολλές ταινίες. Ποια είναι τα έργα, ποιοι οι καλλιτέχνες. Αυτή την εύλογη απορία έρχεται να λύσει, προσφέροντάς μας τα βασικά στοιχεία για το κάθε έργο τέχνης που εμφανίζεται. Άλλες φορές οι πίνακες που χρησιμοποιούνται έχουν κάποιον συγκεκριμένο συμβολισμό και σχετίζεται με αυτό που θέλει να περάσει ως μήνυμα ή ως ιδέα η ταινία. Άλλες φορές δεν συνδέεται άμεσα με την συγκεκριμένη σκηνή, αλλά με την γενικότερη αίσθηση της ταινίας, ενώ άλλες φορές είναι απλώς θέμα γούστου του σκηνοθέτη ή του σκηνογράφου. Ας δούμε μερικά από τα παραδείγματα που αναφέρουμε και προτού δούμε ποιος ζωγράφος το έκανε ή σε ποια ταινία είναι, μήπως μπορούμε να το αναγνωρίσουμε από μόνοι μας; Αρχίζουμε με κάτι εύκολο...   Batman

      Clint Eastwood , ένα όνομα, μία ιστορία. Ένα από τα τελευταία είδωλα μιας περασμένης εποχής. Γεννημένος το 1930 στο Σαν Φρανσίσκο, η επαγγελματική ενασχόλησή του με την υποκριτική ξεκίνησε το 1955 στις ταινίες Revenge of the Creature του Jack Arnold, Francis in the Navy του Arthur Lubin, Lady Godiva of Coventry του ίδιου σκηνοθέτη και Tarantula! του Arnold. Ταινίες λίγο b movies της εποχής, με μικρούς ρόλους ο ίδιος. Το 1958 η κινηματογραφική καριέρα του πάγωσε για λίγο, καθώς ο ίδιος δεν ήταν ευχαριστημένος με τους ρόλους που έκανε. Τότε έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά του CBS Rawhide (1959-1965), μια αρκετά μεγάλη επιτυχία της εποχής, που όμως κόπηκε το 1965, όταν πλέον είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα. Κινηματογραφικά θα επιστρέψει το 1964 με το A Fistful of Dollars, ένα σπαγγέτι γουέστερν του ιταλού μετρ του είδους Sergio Leone με μουσική Ennio Morricone. Θα συνεχιστεί με το For a Few Dollars More (1965) και The Good, the Bad and the Ungly (1966), μερικές από τις σπουδαιότερ

  Τα Φεστιβάλ των Καννών και Βενετίας, τα δύο από τα τρία σπουδαιότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης, μαζί με του Βερολίνου (τα λεγόμενα και Big Three ή Big Five μαζί με το Τορόντο στον Καναδά και το Sundance στις ΗΠΑ, αν μιλήσουμε για παγκόσμια εμβέλεια) και τα δύο παλαιότερα (οι Κάννες από το 1946 και η Μπιενάλε από το 1932, μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν με φυσική παρουσία, παρά τις γενικότερες υγειονομικές συνθήκες, εξαιτίας της πανδημίας του Covid-19 και έτσι μας θύμισε κάπως τις παλαιότερες εποχές. ΄Η και όχι. Δύο σπουδαίοι σκηνοθέτες ως πρόεδροι των κριτικών επιτροπών, ο ανατρεπτικός Spike Lee στις Κάννες και ο οσκαρούχος πλέον νοτιοκορεάτης Bong Joon-ho στις Κάννες, ξάφνιασαν ευχάριστα με τις επιλογές της κριτικής επιτροπής της οποίας ηγούνταν. Επιλογές που πριν κάποια χρόνια θα φάνταζαν δύσκολες ή και αδύνατες, αλλά πλέον σε ένα πολυπρισματικό κινηματογραφικό σύμπαν και με φεστιβάλ που πρέπει να ανταποκριθούν στις νέες κοινωνικές και καλλιτεχνικές εξελίξεις, τα δυο σημαντ