PaulGougian

   Την εβδομάδα που μας πέρασε βγήκε στα σινεμά το Red Notice, το οποίο πλέον είναι διαθέσιμο στο Netflix. Η ταινία αφορά ληστές έργων τέχνης και μια παγκόσμια καταδίωξή τους. Ο κινηματογράφος ενδιαφέρθηκε για τον κόσμο των εικαστικών τεχνών με ποικίλους τρόπους. Η λίστα που ακολουθεί αφορά ταινία που αποτυπώνουν τον κόσμο των τεχνών, τον κόσμο των μουσείων και των γκαλερί, των συλλεκτών αλλά και των ληστών έργων τέχνης στον αντίποδα. Δεν αναφέρονται ταινίες που μας δείχνουν την ζωή κάποιου καλλιτέχνη αλλά ούτε και ταινίες που απλώς έχουν μια σκηνή όπου οι ήρωες παρατηρούν τα έργα σε ένα μουσείο ή σε έναν εκθεσειακό χώρο. Αναφέρονται ταινίες που ο κόσμος των μουσείων, των εκθέσεων και των έργων τέχνης ευρύτερα, πέρα από την ζωή ενός συγκεκριμένου εικαστικού, είναι θεμελιώδες στοιχείο της πλοκής.  Bande A Part (1964) Η πιο θρυλική σκηνή σε μουσείο είναι φυσικά στο Bande a Part του πάπα της Nouvelle Vague, Jean-Luc Godard. Anna Karina, Sami Frey και Claude Brasseur πρωταγωνιστούν στην τα

     Με αφορμή την έξοδο στα σινεμά της νέας ταινίας του ισπανού μετρ του κινηματογραφικού μελοδράματος, Pedro Almodovar, ανατρέχουμε στο σινεμά του και στις θεματικές του. Αγαπημένη θεματική του είναι φυσικά η μητρότητα. Η μητέρα πάντα διαδραμάτιζε και διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο, ακόμα και όταν είναι δευτερεύων χαρακτήρας. Ρυθμίζει τις ζωές των υπόλοιπων ηρώων, καθορίζει την σκέψη και την δράση τους, ενώ το παρελθόν της συχνά παιδεύει και τους ίδιους. Όταν η μητέρα είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος, η σχέση της με το παιδί της είναι περίπλοκη, συνεχώς μεταβαλλόμενων συναισθημάτων. Άλλοτε μητέρες αγίες, άλλοτε μητέρες άνθρωποι, τρωτές με ελαττώματα. Διάφορες εκδοχές της μητρότητας, που όμως όλες μοιάζουν τόσο αληθινές και τόσο ειλικρινείς. Ο πατέρας είτε απών, είτε αιτία δυσκολιών και πρόκλησης πόνου (με εξαίρεση τον πατέρα στο Σώμα που Κατοικώ, μια εξαίρεση στο αλμοδοβαρικό έργο). Η μητέρα είτε παρούσα είτε απούσα, καθόρισε τις επιλογές και πορείες των παιδιών της, ένας κόσμος μητριαρχικ

    Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, ενός από τα τρία σπουδαιότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ (μαζί με Βενετίας και Βερολίνου) κατέληξε στα χέρια της γαλλίδας σκηνοθέτριας Julia Ducournau, κάνοντάς την την δεύτερη γυναίκα που κερδίζει το σημαντικό αυτό βραβείο, έπειτα από την Jane Campion για το The Piano (1993). Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ήταν ο Spike Lee, ο οποίος μαζί με την υπόλοιπη επιτροπή, αποφάσισε να δώσει το βραβείο σε ένα σινεμά σωματικού τρόμου, παιδί του σινεμά του David Cronenberg. Εν τέλει βλέποντας την ταινία, καταλάβαμε ότι το κέρδισε επειδή είναι γυναίκα και έπρεπε κάποια στιγμή να υπάρξει ξανά γυναίκα που θα αποσπούσε το βραβείο, αλλά δυστυχώς αναίτια το κέρδισε η Ducournau για μια ταινία χωρίς αφήγηση, χωρίς χαρακτήρες, χωρίς συνδέσεις. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με μια στροφή που παρατηρείται στον παγκόσμιο κινηματογράφο προς το γυναικείο horror, προς ταινίες τρόμου δηλαδή που σκηνοθετούνται από γυναίκες και κατά κα