PaulGougian

       Η ιστορία του κινηματογράφου ξεκινά στο μακρινό πλέον 1895. Η λεγόμενη πλέον έβδομη τέχνη οφείλει πολλά στην ανακάλυψη της φωτογραφίας στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν πλέον άρχισε η απαθανάτιση (κυριολεκτικά καταστώ κάτι αθάνατο) στιγμών της πραγματικότητας αλλά και οι πειραματισμοί πολλών φωτογράφων να κατορθώσουν να δημιουργήσουν μια κινούμενη εικόνα. Το 1878 ο βρετανός φωτογράφος Eadweard J. Muybridge (1830-1904) μπόρεσε με διαδοχικές φωτογραφίες να αποδώσει την κίνηση ενός αλόγου. Έκτοτε και άλλοι επιχείρησαν κάτι αντίστοιχο. Πρόδρομος του κινηματογράφου ήταν το λεγόμενο κινητοσκόπιο, μια ιδέα του Thomas Edison (1847-1931), η οποία υλοποιήθηκε στο εργαστήριο του από τον William Dickson (1860-1935). Το κινητοσκόπιο θα λέγαμε ότι είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που πολλά παιδιά περασμένων δεκαετιών είχαν σαν παιχνίδι, που έβαζαν το μάτι του σε ένα κουτί και έβλεπες κινούμενες εικόνες. Στην ουσία το κινητοσκόπιο ήταν ένα κουτί, το οποίο κάθε φορά χρησιμοποιούταν από έναν μόνο θεα

     Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση έχει μερικά φετίχ και κάποιες ένοχες απολαύσεις που δεν μπορεί να κρύψει,  ούτε φυσικά να προσποιηθεί πως δεν αγαπά. Ένα από αυτά είναι η αδυναμία που έχει στους serial killers, τους κατά συρροή δολοφόνους ελληνιστί, αλλά και εν γένει παντός είδος εγκληματίες και κακοποιούς. Συχνά βλέπουμε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ιστορίες με εκείνους είτε να πρωταγωνιστούν (συνηθέστερα), είτε να αποτελούν το αντίπαλο δέος του/της καλού πρωταγωνιστή/καλής πρωταγωνίστριας. Άλλες φορές οι ιστορίες είναι βασισμένες σε αληθινά γεγονότα, είτε αυτούσια είτε παραλλαγμένα για αφηγηματικούς λόγους και άλλες φορές προϊόντα της φαντασίας του σεναριογράφου ή του συγγραφέα, όταν βασίζονται σε κάποιο βιβλίο.    Υπάρχει, ωστόσο, ένα ζήτημα το οποίο θα πρέπει να μας προβληματίσει. Αφορά την αναπαράσταση του serial killer/εγκληματία. Ο τρόπος. Πώς επιλέγουν οι σκηνοθέτες και οι εταιρείες παραγωγής να μας πλασάρουν χαρακτήρες που η δράση τους είναι ούτως ή άλλως απεχθής, αν

     Ένας όρος που έχει αρχίσει να ακούγεται αρκετά τα τελευταία χρόνια είναι το metacinema ή μετακινηματογράφος. Οι σύνθετες λέξεις με το μετα- ορίζουν κινήματα των τελευταίων δεκαετιών, κυρίως από δεκαετία 1980 και εξής, στην περίοδο του λεγόμενου Μεταμοντερνισμού και ως κοινό στοιχείο τους έχουν την αμφισβήτηση, την ανανέωση ή την επανεφεύρεση αυτού που ορίζει το δεύτερο συνθετικό μετά το μετά-. Έτσι έχουμε τον μεταφεμινισμό, την μεταλογοτεχνία ή ευρύτερα το metafiction, την μετααφηγηματικότητα, την μεταμοντέρνα τέχνη και μια σειρά άλλων ορισμών και κινημάτων. Τι είναι όμως το metacinema; Είναι η αυτοσυνείδηση και η αυτοαναφορικότητα μιας ταινίας, ενός σκηνοθέτη. Είναι ήρωες που γνωρίζουν ότι είναι πλαστοί, ότι είναι κινηματογραφικοί, εγκλωβισμένοι σε μια οθόνη που τώρα κάποιοι θεατές κοιτάνε τις δράσεις τους. Κάποιες μάλιστα φορές σπάνε τον τέταρτο τοίχο, ως είθισται να λέμε, και μιλούν στο κοινό. Αυτό ωστόσο δεν είναι απαραίτητο γιατί μπορεί να μην απευθύνονται ευθέως στο κοινό αλ

    Οι καλλιτέχνες ανέκαθεν δεν ήταν και οι πλέον κατανοητοί στο ευρύ κοινό. Υποτιμήθηκαν, αμφισβητήθηκαν εν ζωή αλλά αποθεώθηκαν αρκετοί εξ αυτών μετά θάνατον, ακόμα και όταν μιλάμε για αδιαμφισβήτητης καλλιτεχνικής αξίας βάσει των σημερινών δεδομένων. Ιδιαίτερα με τον Μοντερνισμό και τον Μεταμοντερνισμό, πολλοί ζωγράφοι, γλύπτες, χαράκτες αλλά και δημιουργοί άλλων τεχνών γνώρισαν την χλεύη και την απαξίωση, θεωρώντας την τέχνη τους δυσνόητη και ακατάληπτη, απευθυνόμενη μόνο σε μια ελίτ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τρόπο με τον οποίον παρουσιάστηκαν στον ελληνικό κινηματογράφο, την πιο ποπ (λαϊκή) μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, οι μοντέρνοι ποιητές του καιρού τους, των 50s, 60s και 70s, που παράλληλα είναι και η εποχή της διεθνούς καταξίωσης της ελληνικής ποίησης, με δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1963 στον Γιώργο Σεφέρη και το 1979 στον Οδυσσέα Ελύτη. Επί παραδείγματι, αλησμόνητος έμεινε ο Τιμολέοντας Φανφάρας, και ας μην υπήρξε ποτέ, πέρα από το σύμπαν του Ξύπνα Βασίλη (1969) του Γιάννη