PaulGougian

Το 73ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, το ένα από τα τρία σπουδαιότερα της Ευρώπης (μαζί με Κάννες και Βενετία) έφτασε στο τέλος του. Η επιστροφή από το Βερολίνο δυσβάσταχτη, μια πόλη που αγαπάμε και δεν θα πάψουμε να θέλουμε να επιστρέφουμε σε αυτήν. Η Μπερλινάλε είναι ένα φεστιβάλ που αγαπάμε. Μπορεί να μην έχεις τόσους πολλούς stars όσο τα άλλα δύο, μιας και επιλέγει ένα πιο κοινωνικοπολιτικό προφίλ, ωστόσο δεν παύει να έχει κάθε χρόνο μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής η αμερικανίδα ηθοποιός, υποψήφια για Όσκαρ και βραβευμένη με Σεζάρ, Kristen Stewart, αναπάντεχη για πολλούς αλλά γιατί όχι. Μέλη της επιτροπής οι βραβευμένοι με Χρυσή Άρκτο τις δύο προηγούμενες χρονιές στο Βερολίνο, Radu Jude και Carla Simon και η ιρανή ηθοποιός Golshifteh Farahani, ανάμεσα σε άλλους. 19 ταινίες διαγωνίστηκαν στο επίσημο διαγωνιστικό, διεκδικώντας την χρυσή αρκούδα: το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Estibaliz Urresola Solaguren, 20000 Species of Bees. το The Shadowless Tower

  Η θέαση μιας ταινίας στην αίθουσα κινδυνεύει να γίνει μια ρετρό εμπειρία για ρομαντικούς ή μια ανάμνηση ή έστω μια εμπειρία κατ΄εξαίρεσιν για λίγους και λίγες φορές. Η σπιτική απόλαυση και το ιδιωτικό βίωμα της ταινίας, αντί του συλλογικού συμ-βιώματος, είναι πλέον η επικρατούσα επιλογή πολλών ανθρώπων, αν κρίνουμε από τα εισιτήρια ταινιών. Εξαιρούμε βέβαια Avatar, Marvel και γενικότερα blockbusters που ακόμα φέρνουν κόσμο, απλώς και μόνο επειδή δεν έχουν τόσο μεγάλη οθόνη και τόσο καλό ήχο σπίτι τους για να την απολαύσουν με τον δέοντα τρόπο. Ειδάλλως, ούτε αυτές θα πετύχαιναν. Πολλοί σκηνοθέτες προσπαθούν να σώσουν το παραδοσιακό φιλμ και τις παραδοσιακές αίθουσες και πολλοί σινεφίλ την εμπειρία της αίθουσας, την οποία έχουν αναδείξει με τον τρόπο τους και μερικές ταινίες.     Those Awful Hats (1909)    Ο αμφιλεγόμενος αλλά σίγουρα τεχνικά άρτιος και καινοτόμος D. W. Griffith, πριν την Μισαλλοδοξία και την Γέννηση ενός Έθνους, δημιουργεί μια ταινία μικρού μήκους για την συνθήκη θέα