PaulGougian

Το ελληνικό σινεμά μπορεί να αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα είτε οικονομικής φύσης με τα ελάχιστα χρήματα που έχουν ως μπάτζετ και με τα λίγα συνήθως χρήματα που θα βγουν από το box office μιας και το ελληνικό κοινό συχνά απορρίπτει τις ελληνικές ταινίες, δικαίως ή αδίκως, είτε λόγω του αυτοπεριορισμού και αυτοεγκλωβισμού των ελλήνων σκηνοθετών σε μανιέρες και μιμήσεις άλλων, είτε ξένων σκηνοθετών είτε Ελλήνων με διεθνή καριέρα, βλέπε Λάνθιμος. Έτσι, άκμασε η λανθιμοποίηση του ελληνικού σινεμά κατά την διάρκεια της περασμένης δεκαετίας με αποτέλεσμα να μην δούμε πολλές αξιόλογες νέες κινηματογραφικές προτάσεις με το δικό τους ύφος και καλλιτεχνικό λεξιλόγιο. Υπάρχουν όμως και φωτεινές εξαιρέσεις σε όλο αυτό, για καλή μας τύχη, που δείχνουν ότι και νέες φωνές υπάρχουν και αξιόλογες ταινίες που αξίζουν αναγνώρισης και προσοχής από το ελληνικό-και όχι μόνο- κοινό. Προσωπικά οι αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας του 2010 είναι οι ακόλουθες: 1. Suntan (2016) Το Suntan του Αργ

Μια δεκαετία τελείωσε, του 2010, για να δώσει την σκυτάλη της στα sweet 20s, που δεν αποδείχθηκαν και τόσο sweet μιας και δεν ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς εξαιτίας της πανδημικής εξάπλωσης του coronavirus που έφθασε και στην χώρα μας. Μιας και σε κάθε κατάσταση οφείλουμε να ανακαλύπτουμε και να μεταφέρουμε στην επιφάνεια τα θετικά στοιχεία, μας δίνει την δυνατότητα να διαβάσουμε περισσότερα βιβλία και ποιητικές συλλογές, να δούμε περισσότερες ταινίες και σειρές ή έστω να συλλογιστούμε με τον εαυτό μας σε μια θαρραλέα πράξη αυτογνωσίας και περισυλλογής. Ευκαιρία επομένως να θυμηθούμε μερικές από τις ταινίες της περασμένης δεκαετίας που κάτι μας έκαναν, μας συγκίνησαν, μας έκαναν χαρούμενους, να σκεφτούμε, να αναθεωρήσουμε και όλα αυτά που οφείλει να κάνει ένα πραγματικό έργο τέχνης όπως μια κινηματογραφική ταινία. Αυτές οι δέκα ταινίες είναι που προσωπικά δεν θα ξεχάσω από το διάστημα 2010-2019. Ας τις (ξανα)δούμε: 1. Parasite (2019) του Bong Joon-ho 2. Burning (2018)

        Βρίσκομαι στο Φεστιβάλ του Βερολίνου 2020 a.k.a Berlinale όπου παρακολούθησα μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες που δίνουν ελπίδα για το σινεμά του μέλλοντος. Μία από τις ταινίες που περιμέναμε να δούμε είναι ο Pinocchio, το δημοφιλές ιταλικό παραμύθι του Carlo Collodi με το ξύλινο αγόρι που μεγαλώνει η μύτη του με κάθε ψέμα. Και ο λόγος που το περιμέναμε είναι διότι το σκηνοθετεί ο ιταλός σκηνοθέτης του Gomorrah και του Dogman, Matteo Garrone με τον Τζεπέτο να τον υποδύεται ο σπουδαίος ιταλός κωμικός ηθοποιός Roberto Benigni. Για τον Benigni η ιστορία του Pinocchio φαντάζει με passion project, αν θυμηθούμε ότι ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει, γράψει και πρωταγωνιστήσει ως Πινόκιο στην ταινία του 2002. Δυστυχώς όμως εκείνη η ταινία είχε αποτύχει παταγωδώς τόσο εισπρακτικά όσο και άποψη κριτικής υποδοχής, καθώς επιχείρησε να δώσει μια παιδιάστικη, αφελή και αφόρητα απλοϊκή εκδοχή του παραμυθιού. Ένα παραμύθι όμως που δεν ξεκίνησε τόσο ανώφελο και ανέφελο όσο στην κατά Benigni εκ