PaulGougian

  *Ο υπαρξισμός είναι ένας  ανθρωπισμός, κείμενο του γάλλου φιλοσόφου Jean Paul Satre.    Αν το σινεμά του Woody Allen μπορούσε να συνοψιστεί σε μια λεξη, αυτή θα ήταν άνθρωπος. Όλες οι ταινίες του από το 1965 μέχρι σήμερα έχουν ως βάση τους τα ανθρώπινα λάθη, πάθη, αισθήματα, αστοχίες, σχέσεις ερωτικές, φιλικές, συζυγικές, γονεϊκές, με χαρακτήρες που ταυτόχρονα μοιάζουν πραγματικοί και κινηματογραφικοί, του εδώ και του υπερπέραν, της φαντασίας και της λογικής. Είτε το κάνει με όρους ξέφρενης κωμωδίας, όπως στις πρώτες του ταινίες (The Sleeper, Love and Death, Bananas) επηρεασμένος βαθύτατα από το σινεμά των Marx Brothers, άλλωστε είναι μαρξιστής, της τάσης Graucho, όπως χαρακτηριστικά έχει υποστηρίξει, είτε το κάνει με συνθήκες δράματος σπανιότερα (Blue Jasmine, Wonder Wheel, Cassandra's Dream), είτε με την μορφή κομεντί, σε όλες τις περιπτώσεις κυριαρχεί η ανθρώπινη παθολογία, η αστική νεύρωση και ο ψυχαναγκασμός, οι ιδέες, οι τέχνες, η ψυχανάλυση, όλα τα γεννήματα του ανθρώπινου

    Οι Κάννες, η Βενετία, το Βερολίνο θεωρούνται τα σπουδαιότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, ενώ έπονται του Λοκάρνο, του Λονδίνου, του Κάρλοβι Βάρι, του Σαν Σεμπαστιάν, ενώ στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, δεσπόζει το Φεστιβάλ του Τορόντο στον Καναδά αλλά και του Sundance, αναδεικνύοντας πολλές φορές ανεξάρτητα διαμάντια. Την 1η Οκτωβρίου 2020 κυκλοφορεί στα ελληνικά σινεμά η νέα ταινία του Woody Allen, το Rifkin's Festival, που από το πρώτο τρέιλερ δείχνει πολύ ενδιαφέρον και γουντιαλενικό. Η ταινία γυρίστηκε στο Σαν Σεμπαστιάν στα πλαίσια του κινηματογραφικού φεστιβάλ που πραγματοποιείται κάθε αρχές φθινοπώρου, το οποίο σύμφωνα με την υπόθεση έχει επισκεφθεί ένα ζευγάρι Αμερικανών, που θα γνωρίσει τον έρωτα στα μάτια άλλων ανθρώπων, μιας Ισπανίδας και ενός γάλλου σκηνοθέτη. Με αφορμή το Rifkin's Festival, θυμόμαστε ταινίες που είτε γυρίστηκαν κατά την διάρκεια κάπου κινηματογραφικού φεστιβάλ, είτε η ίδια η υπόθεση εντάσσει το φεστιβάλ μέσα στην πλοκή της.  1. Mr Arkadin (1955) - Κ

  *Ακολουθούν spoilers για την ταινία    Το I'm Thinking of Ending Things ή Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος είναι η νέα ταινία του Charlie Kaufman, ενός αμερικανού σκηνοθέτη και σεναριογράφου που επιχειρεί εδώ και χρόνια να μας κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα με τις ταινίες που είτε υπογράφει σεναριακά είτε αναλαμβάνει και την σκηνοθεσία. Περίπλοκα νοήματα σε έναν δικό του μετά-ρεαλισμό, που συνδέει την σουρεαλιστική αφήγηση, την ιστορία δηλαδή που ξεπερνά τις νόρμες και τους κανόνες του κόσμου όπως τον ξέρουμε, με μια όμως απολύτως γειωμένη προσέγγιση που θίγει ζητήματα που μας αφορούν. Ένας οσελότος της μαγείας (οσελότο αποκαλούσαν οι Αζτέκοι αυτόν που πατά γερά στην γη). Ας θυμηθούμε πρώτα τι έχει κάνει στο παρελθόν προτού φτάσουμε στο σήμερα, σε μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του 21ου αιώνα και ίσως στην καλύτερη που είδαμε μέσα στο 2020.     Η πορεία του ξεκίνησε το 1999 ως σεναριογράφος για την ταινία Being John Malkovich, βάζοντάς μας στο μυαλό του διάσημου ηθοποιού με δαιδαλώδη

Η τελευταία ταινία του Woody Allen που έχουμε δει έως τώρα είναι το Μια Βροχερή Μέρα στην Νέα Υόρκη. Στην βροχερή μέρα βλέπουμε όλα τα γουντιαλενικά μοτίβα που έχουμε συνηθίσει. Ρομάντζο, εμπόδια, τρίτα πρόσωπα, τέχνη, λογοτεχνία, χιούμορ, ανασφαλείς ήρωες, αστικά άγχη και νευρώσεις και όλα αυτά με φόντο την αιώνια μούσα του, την Νέα Υόρκη. Και ας την εγκατέλειψε από το 2005 με το λονδρέζικο «Match Point» έως το 2014 με το γυρισμένο στην Γαλλία «Magic in Moonlight» ή τώρα για το ισπανικό «Rifkin’s Festival», όπως είναι ο τίτλος της επερχόμενης ταινίας του. Όλα έγιναν εξ ανάγκης, η Ευρώπη όσο και να την θαυμάζει και να την εκτιμά, ήταν απλώς μια πιο οικονομική λύση. Και ας έκανε τις παρασπονδίες του με το Λος Άντζελες (Café Society), αυτό έγινε μόνο για να καγχάσει την μηδαμινότητά του μπροστά στην Νέα Υόρκη. Η αμερικάνικη μεγαλούπολη είναι η πόλη που αγάπησε ο Allen, όσο καμία άλλη. Βέρος νεοϋορκέζος, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης από αμερικανοεβραίους γονείς

    Ο Woody Allen είναι αναμφίβολα ένας από τους σπουδαιότερους αμερικανούς σκηνοθέτες του 20ού και 21ου αιώνα. Με μια καριέρα που μετρά πενηνταπέντε χρόνια, από το 1965 όταν έγραψε την πρώτη του ταινία, το What's New Pussycat, μια ταινία που δεν σκηνοθέτησε, μιας και δεν εμπιστεύτηκαν τον νεαρό δημιουργό και έτσι εκείνος ορκίστηκε να μην την δει ποτέ, φτάνουμε στο σήμερα, στο 2020, με την κυκλοφορία του Rifkin's Festival που σηματοδοτεί την επιστροφή του στα ευρωπαϊκά εδάφη. Μετά το Match Point, το Scoop, το Cassandra's Dream και το You Will Meet a Tall Dark Stranger στο Λονδίνο, το Vicky Christrina Barcelona στην Βαρκελώνη, το Midnight in Paris στο Παρίσι, το To Rome With Love στην Ρώμη και το Magic in Moonlight στην Νίκαια της Γαλλίας, γυρνάει πίσω στην Ισπανία και στο Σαν Σεμπαστιάν για την 50ή ταινία που σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο. Στην ταινία που θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες στα τέλη του Σεπτεμβρίου, αφού κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ