Τι μάθαμε από την αυτοβιογραφία του Woody Allen;

   Η αυτοβιογραφία ενός από τους σπουδαιότερους εν ζωή αμερικανούς δημιουργούς της 7ης τέχνης, του νεοϋορκέζου Woody Allen, κατάφερε εν τέλει να εκδοθεί παρά τις αρχικές διαφωνίες τόσο του Ronan Farrow, μιας και το βιβλίο θα εκδιδόταν από την Hachette, τον εκδοτικό οίκο που εξέδωσε και το δικό του βιβλίο, Catch abd Kill και λόγω διαφόρων φροϋδικών συμπλεγμάτων, προφανώς δεν καταδέχτηκε αυτή την εκδοτική συνύπαρξη. Επίσης, η Dylan Farrow, η κατά τα λεγόμενα της Mia Farrow, κακοποιημένη κόρη της από τον Woody Allen, εξέφρασε την διαφωνία της, όπως και μέρος της κοινής γνώμης, μια γνώμη που ούτως ή άλλως είναι πολύ κοινή για να είναι γνώμη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποσυρθεί ο εκδοτικός οίκος και να επιστρέψει τα δικαιώματα στον συγγραφέα του, ως όφειλε, με αποτέλεσμα το βιβλίο προς το παρόν να μείνει στο ράφι. Πολλοί δημοσιογράφοι και συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους και ο Stephen King, κατέκριναν αυτήν την επιλογή της μη έκδοσης, της προσπάθειας αποσιώπησης της πλευράς του Allen, κάνοντας λόγο για επικίνδυνη λογοκρισία. Ως αποτέλεσμα, ένας άλλος εκδοτικός οίκος, ο Arcade Publishing, ανέλαβε να εκδώσει το βιβλίο αρχικά σε περιορισμένο αριθμό στις 25 Μαρτίου 2020 και στις 7 Απριλίου μαζικότερα, όπως άλλωστε είχε ανακοινωθεί και από την Hachette ότι θα κυκλοφορούσε τότε. Μπορεί το βιβλίο του σκηνοθέτη, σεναριογράφου, ηθοποιού και σαξοφωνίστα μεταξύ άλλων, να μην εκδόθηκε από τον ίδιο οίκο που κυκλοφόρησε τα βιβλία του αγαπημένου του συγγραφέα, του J.D. Sallinger, αλλά εκδόθηκε από τον οίκο που κυκλοφορεί βιβλία για τον αγαπημένο του σκηνοθέτη, τον Ingmar Bergman. Επίσης, πολλοί ευρωπαίοι εκδότες έχουν ανακοινώσει την έκδοση του βιβλίου σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως θα προς τα παρόν θα γίνει με την ιταλική, ισπανική, γαλλική και γερμανική μετάφραση, ενώ ελπίζουμε σύντομα το Apropos of nothing όπως τιτλοφορείται η αυτοβιογραφία του, που σημαίνει αναφορά σε τίποτα, να κυκλοφορήσει στην Ευρώπη και στα αγγλικά, κάτι που ακόμα δεν είναι εφικτό, μιας και μπορεί κανείς το αποκτήσει ηλεκτρονικά, αλλά όχι σε έντυπη μορφή. Θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα. Ωστόσο, μέχρι να το πιάσουμε στα χέρια μας ως βιβλίο, προς το παρόν αρκέστηκα να το έχω ηλεκτρονικά και έτσι διάβασα μερικά αποσπάσματά του. Ας δούμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα, για έναν φαν του σπουδαιότερου αμερικανού δημιουργού στην κωμωδία μετά τους αδερφούς Μαρξ.

1. Ότι ποτέ δεν κάνει screen test, δηλαδή πριν προβληθεί η ταινία να την δείξουν σε περιορισμένο κόσμο, ώστε να δουν εντυπώσεις και αναλόγως το στούντιο να κρίνει αν θέλει ή όχι να την προβάλει και αν πρέπει να κάνει διορθωτικές αλλαγές ο σκηνοθέτης. Μόνη εξαίρεση στην γουντιαλενική φιλμογραφία το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου στο οποίο έκανε, αν και δεν άλλαξε κάτι εν τέλει.

2. Παρότι δεν άρεσε σε πολλούς το τέλος, μιας και ήθελαν ένα κλασικό, αμερικάνικο happy end το οποίο δεν τους το πρόσφερε ο Woody Allen.

3. Επίσης, αρχική επιλογή για την ίδια ταινία ήταν ο Michael Keaton στον ρόλο που τελικά υποδύθηκε ο Jeff Daniels, αλλά προτίμησε τον Daniels διότι ο Keaton έχει μια πολύ σύγχρονη φάτσα και δεν θα έπειθε ότι βγήκε από αλλοτινή εποχή.

4. Αρχική επιλογή για τον ρόλο του Michael Caine στο Hannah and her Sisters (1986) ταν ο Jack Nicholson, μιας και ο ρόλος είχε γραφτεί για αμερικανό ηθοποιό. Ο Nicholson ήταν θετικός, μόνο που τότε ο σπουδαίος αμερικανός σκηνοθέτης John Huston, θρύλος του παλιού, κλασικού κινηματογράφου ετοίμαζε την νέα ταινία του, το Prizzi's Honor, προτελευταία της καριέρας του και τελευταία που πρόλαβε να δει στα σινεμά, μιας και δύο χρόνια μετά, το 1987, σκηνοθέτησε την τελευταία του ταινία, The Dead, που απεδείχθη προφητική. Πέθανε λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους. Στο Prizzi's Honor έπαιζε  η κόρη του, Angelica Huston που κέρδισε Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της και ο Jack Nicholson οποίος δεν μπορούσε να αρνηθεί στον πεθερό του (!), καθώς εκείνη την εποχή είχε σχέση με την Angelica Huston. Προτίμησε να ρίξει άκυρο στον Allen. Ο Allen άλλαξε τον ρόλο σε βρετανό ώστε να παίξει ο Kaine και όπως είπε άξιζε ο κόπος. Ο Caine βγήκε επωφελημένος αφού για την ερμηνεία του κέρδισε Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου.

5.Τέτοιου είδους αλλαγές έχει κάνει και άλλες φορές, όπως το περιβόητο Match Point (2005), η ταινία που τον επανέφερε έντονα στο προσκήνιο, από τις πιο επιτυχημένες του της τελευταίας εικοσαετίας με πρωταγωνιστές τον Jonathan Rhys Meyers και την Scalrett Johansson, στην πρώτη από τις τρεις συνεργασίες του (μαζί με το Scoop και το Vicky Christina Barcelona). Όμως η αρχική επιλογή ήταν η Kate Winslet, η οποία εν τέλει του ανακοίνωσε τελευταία στιγμή ότι δεν μπορούσε να παίξει και έτσι πάνω στον πανικό να βρουν άλλη ηθοποιό, κάποιος του είπε για την Scarlett. Βέβαια, εν τέλει συνεργάστηκε με την Winslet χρόνια αργότερα, στο Wonder Wheel και έτσι κατάφερε να συνεργαστεί και με τις δύο Kate ή Cate,  όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, και την Winslet και την Blanchett. 

6. Επίσης έχουμε αλλαγές σε τίτλους, όπως στο To Rome With Love το οποίο δεν του αρέσει ως τίτλος και προτιμούσε τον αρχικό, Nero Fiddles. Το Cafe Society ήθελε αρχικά να το ονομάσει Dorfman: The Novel διότι ήθελε να έχει την δομή μυθιστορήματος ενώ το Wonder Wheel ήθελε να λέγεται Coney Island Whitefish.

7. Θυμήθηκε και μία από τις πιο πρόσφατες συνεργασίες του, στο A Rainy Day In New York, όπου ο ίδιος ευχαριστήθηκε την συνεργασία με τους ηθοποιούς του (Timothee Chalamet, Elle Fanning, Selena Gomez) και ας τον απαρνήθηκαν για χάρη του #MeToo. Για τον Chalamet βέβαια πετάει το καρφί του, ότι σύμφωνα με δικά του λεγόμενα, έπρεπε να το κάνει καθώς εκείνη την χρονιά θα ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για το Call Me By Your Name του Luca Guadagnino και σύμφωνα με τον ατζέντη του, έπρεπε να αποκηρύξει τον σκηνοθέτη προκειμένου να έχει ελπίδες στα Όσκαρ. Εν τέλει ωστόσο έχασε δικαίως από τον Gary Oldman.

8. Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι του προτάθηκε να πρωταγωνιστήσει στο My dinner with Andre του γάλλου σκηνοθέτη της nouvelle vague Louis Malle. Τότε ο Malle, το 1981, έκανε μια αγγλόφωνη ταινία σε σενάριο των Andre Gregory και Wallace Shawn, οι οποίο είναι και ηθοποιοί και οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας. Ο Wallace ξεκίνησε την καριέρα του με ένα μικρό ρόλο στο Manhattan (1979) του Woody Allen, οπότε ίσως ως ανταπόδοση του αντιπρότεινε να παίξει στην ταινία του Malle, κάτι που δεν δέχτηκε γιατί, όπως λέει, δεν μπορούσε να κάτσει να μάθει τόσα λόγια. Ο Wallace Shawn έκτοτε έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες του Allen, όπως το Radio Days (1987), το Shadows and Fog (1991), το The Curse of the Jade Scorpion (2001), το Melinda and Melinda (2004) και στην νέα του ταινία που ετοιμάζει για το 2020, το Rifkin's Festival.

9. Επίσης, αντί του εαυτού του, είχε σκεφτεί τον Tom Hanks και τον Jack Nicholson στην ταινία The Curse of the Jade Scorpion αλλά επειδή κανείς δεν ήθελε να παίξει, αναγκάστηκε και το έκανε ο ίδιος,

10. Η μόνη ταινία του που ευθέως δηλώνει ότι δεν είναι τόσο καλή είναι το Hollywood Ending (2002), ενώ και για την επόμενη ταινία του, το Anything Else (2003) λέει ότι είναι απλώς οκ, ούτε καλή, ούτε κακή.

11. Αναφέρει επίσης τις γνωριμίες του με σπουδαίους σκηνοθέτες, όπως τον αγαπημένο του, τον Ingmar Bergman, του οποίου όμως του αρνήθηκε να πάει στο νησί του, το Faro, γιατί λέει δεν είμαι τόσο αφοσιωμένος θαυμαστής ώστε να πάω σε ένα μικρό νησί κοντά στην Ρωσία που υπάρχουν μόνο πρόβατα και γιαούρτι. Τον Francois Truffaut, τον Jean Luc Godard, τον Alain Resnais, τον Michelangelo Antonioni για τον οποίον θυμάται ότι δεν είχε χιούμορ. Θυμάται μια ιστορία με τον Jack Nicholson, όπου όταν αποφάσισε ο Antonioni να γράψει μια κωμωδία, έδωσε το σενάριο στον Nicholson να το διαβάσει και γέλασε. Τότε ο σκηνοθέτης είπε "Γελάς; Θεωρείς ότι είναι αστείο;", "Όχι" απάντησε ο ηθοποιός, "γελάω που θεωρείς ότι είναι κωμωδία". Θυμάται επίσης την τηλεφωνική επικοινωνία με τον Federico Fellini, ο οποίος τον πήρε τηλέφωνο όταν ο Allen είχε πάει στην Ιταλία αλλά ο Allen δεν πίστευε ότι είναι πράγματι αυτός και το έκλεινε συνεχώς. Ζήτησε να ταυτοποιήσουν το τηλέφωνο και ήταν πράγματι εκείνος. Όταν τον ξαναπήρε, μίλησαν αλλά πλέον δεν προλάβαιναν να βρεθούν από κοντά. 

12. Δηλώνει ακόμα την επιθυμία του να έπαιζε μαζί με τον Louis C. K., με τον οποίον συνεργάστηκαν λίγο όταν έπαιξε στο Blue Jasmine (2013). Δεν προχώρησε ποτέ αν και του πρότεινε και ο Louis να συνεργαστούν, είχε γράψει ένα κείμενο όπου ο Allen θα έκανε έναν γνωστό σκηνοθέτη που έχει κατηγορηθεί για παιδική κακοποίηση, κάτι που προφανώς απέρριψε ο Allen, λόγω του ότι δεν ήθελε να προκαλέσει σχόλια για άλλη μια φορά πάνω στο ίδιο χιλιοειπωμένο θέμα.
13. Mια ακόμα αλλαγή ηθοποιού που πραγματοποίησε, που είναι και πολύ γνωστή, είναι στο Manhattan Murder Mystery (1993) όπου θα έπαιζε η Mia Farrow αλλά χώρισαν και ακολούθησε η γνωστή δικαστική περιπέτεια και έτσι τον ρόλο της υποδύθηκε η παλιά του γνώριμη, Diane Keaton που είχε να παίξει σε ταινία του από το 1979 και την ταινία Manhattan.
14. Όπως ήταν αναμενόμενο, αναφέρεται εκτενώς στην ιστορία με την Mia Farrow, αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον και κρατάμε είναι ότι παρόλο που τον κατηγόρησε για παιδεραστία, πήγε στο Λονδίνο να υποστηρίξει τον Roman Polanski στην δική του υπόθεση βιασμού, που επειδή πλέον ξέρουμε ότι πράγματι διέπραξε αυτό το έγκλημα, η ίδια ζήτησε συγγνώμη στην γυναίκα που τότε ανήλικη ακόμα είχε βιάσει ο γνωστός σκηνοθέτης, με την ίδια να απαντά πως δεν δέχεται ούτε χρειάζεται την συγγνώμη της, διότι θεωρεί ότι την χρησιμοποιεί για την υπόθεση με τον Woody Allen.
15. Η Annie Hall είναι μια από τις σπουδαιότερες ταινίες της γουντιαλενικής φιλμογραφίας που κατόρθωσε να αποσπάσει τέσσερα βραβεία Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σεναρίου, σκηνοθεσίας και Α΄ γυναικείου ρόλου για την Diane Keaton), μόνο που ο ίδιος δεν παρέστη στην εκδήλωση. Ποτέ άλλωστε δεν έχει παραβρεθεί σε καμία βράβευση για να παραλάβει το εκάστοτε βραβείο του, ενώ στα Όσκαρ μόνο μία φορά έχει πάει και αυτό ήταν για την τελετή του 2002, καθώς λίγους μήνες πριν είχε γίνει η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και είχε πάει για να μιλήσει για την μόνιμη αγαπημένη του, την Νέα Υόρκη. Όταν κέρδισε για την Annie Hall, προτίμησε να παίξει τζαζ με την μπάντα του. "Αλλά και ελεύθερος να ήμουν δεν θα πήγαινα. Οπότε έπαιξα μουσική όσο καλύτερα μπορούσα, γύρισα σπίτι, έπεσα για ύπνο και την επόμενη μέρα, χαμηλά στην πρώτη σελίδα των New York Times, διάβασα ότι είχαμε κερδίσει τέσσερα Όσκαρ. Αντέδρασα με τον ίδιο τρόπο που αντέδρασα στην είδηση της δολοφονίας του Τζον  Κένεντι. Το σκέφτηκα για ένα λεπτό, μετά τελείωσα το μπολ με τα δημητριακά μου και έκατσα στην γραφομηχανή μου".
16. Δεν έχει διαβάσει ποτέ όπως παραδέχεται τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις, τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες, το 1984 του Όργουελ, κανένα βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ, των αδελφών Μπροντέ ή του Καρόλου Ντίκενς. Ούτε του Ντ. Χ. Λόρενς. Δεν έχει δει το Τσίρκο του Τσάρλι Τσάπλιν, όπως επίσης καμία εκδοχή του A Star Is Born.
17. Αντιθέτως, είδε αλλά δεν του άρεσε το Some Like It Hot και το Bringing Up Baby που δεν τα βρήκε αστεία, ή το Its A Wonderful Life, η κλασική αμερικανική ταινία Χριστουγέννων που θα προτιμούσε να στραγγαλίσει τον "γλυκούλη φύλακα άγγελο". Αν και λατρεύει τον Χίτσκοκ, δεν μπορεί να δει το Verigo (!!!). Αγαπάει τα μιούζικαλ (έχει σκηνοθετήσει μια φορά, το Everyone Says I Love You), του αρέσουν τα Singin in the rain, Meet Me in St. Louis, The Band Wagon, My Fair Lady, αλλά όχι το An American in Paris. Επίσης, δεν γέλασε ποτέ με τους Λόρεν και Χάρντι (Χονδρός και Λιγνός), ενώ αγαπάει το Born Yesterday (1950). Όσο και αν κάνει εντύπωση, ποτέ δεν εντυπωσιάστηκε από τον Μεγάλο Δικτάτορα ή τον Κύριο Βερντού του Τσάπλιν.
18. Και επειδή έπρεπε να πει κάτι και για το μεγάλο άγχος, τον θάνατο, αναφέρει χαρακτηριστικά "αν πέθαινα τώρα, δεν θα είχα κανένα παράπονο, όπως και αρκετοί άλλοι άνθρωποι".
Aς σταματήσουμε εδώ ώστε όταν διαβάσετε το βιβλίο να ανακαλύψετε πολλά ακόμα για την ζωή και την καριέρα ενός ανθρώπου που επηρέασε πολύ το μεταγενέστερο αμερικάνικο -και όχι μόνο- σινεμά!