Οι 20 ταινίες που ξεχώρισα το 2022
Η πρώτη λίγο πιο κανονική χρονιά, με λιγότερους περιορισμούς και περισσότερες ταινίες, έφτασε στο τέλος της. Οι κινηματογραφικές αίθουσες μπορεί να μην γέμισαν, αν εξαιρέσουμε την Γιορτή του Σινεμά, αλλά ταινίες βγήκαν πολλές και αρκετές άξιζαν και με το παραπάνω μια επίσκεψη σε αίθουσα, πέραν της ιδιωτικής, οικιακής κατανάλωσης. Ωραία και αυτή, αλλά η μαγεία της κινηματογραφικής θέασης είναι διαφορετική. Βέβαια μεγάλη ευθύνη σε αυτό έχουν οι διανομείς κινηματογραφικών ταινιών, που φέρνουν στις αίθουσες πολλές ταινίες ανά εβδομάδα (πολλές φορές φτάνουν ή και ξεπερνούν τις δέκα ταινίες την εβδομάδα), αλλά και οι αίθουσες με τα πολύ υψηλά εισιτήρια, καθώς έχουμε τα υψηλότερα εισιτήρια στα Βαλκάνια, και από τα υψηλότερα στην νότια Ευρώπη. Σαφώς ευθύνες υπάρχουν και στους θεατές που επιλέγουν συνειδητά την παρανομία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, όπως θέλουν να λένε. Ο κόσμος απομακρύνεται από τα σινεμά εξαιτίας του ίδιου του σινεμά, που έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες.
Η λίστα που ακολουθεί με είκοσι ταινίες που ξεχώρισα μέσα στην χρονιά, και άλλες δύο που θα μπορούσαν άνετα να μπουν, φτάνοντας τις 22 για το 2022 (!), είναι καθαρά υποκειμενική, δεν έχει καμία αντικειμενικότητα, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Ο όρος αντικειμενικότητα δεν υφίσταται στην πραγματική ζωή, τον δημιούργησαν απλώς οι άνθρωποι για να νιώθουν εγγύτερα στην αλήθεια. Έτσι, λοιπόν, οι ταινίες που ακολουθούν δεν ξέρω αν είναι πράγματι καλές ή όχι, το σίγουρο είναι ότι τις ξεχώρισα επειδή τις αγάπησα, ή τις αγάπησα και γι αυτό τις ξεχώρισα. Πρόκειται για δύο λίστες, η μία με τις είκοσι αγαπημένες μου ταινίες που κυκλοφόρησαν στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ελλάδας από τον Ιανουάριο έως τον Δεκέμβριο του 2022 και η δεύτερη με τις πέντε αγαπημένες μου που βγήκαν απευθείας σε πλατφόρμες (Netflix, Cinobo, Disney Plus, Apple, Amazon). Δεν περιλαμβάνονται ταινίες που κυκλοφόρησαν μόνο σε κάποιο ελληνικό φεστιβάλ (Νύχτες Πρεμιέρας, Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), και έχουν σκοπό να κυκλοφορήσουν μέσα στο 2023.
Ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης Park Chan-wook επιστρέφει στο σινεμά μετά την εξαιρετική επίσης Υπηρέτρια και την σειρά The Little Drummer Girl του John le Carre που γυρίστηκε εν μέρει στην Ελλάδα, με ένα τρομερό ρομάντζο μυστηρίου, χιτσκοκικών αποχρώσεων με μια παλιομοδίτικη αύρα τόσο γνήσια και όμορφη που δεν χορταίνεις να βλέπεις. Η ταινία διαγωνίστηκε για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, όπου κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας. Είναι η υποψηφιότητα της νότιας Κορέας στα φετινά Όσκαρ, όπου έχει μπει στην αρχική 15άδα και λογικά θα μπει και στην πεντάδα.
Ο αμερικανός παραμυθάς του σύγχρονου κινηματογράφου, Steven Spielberg, αφού επέστρεψε στο σινεμά των 60s, με το εξαιρετικό remake του West Side Story, επέστρεψε τώρα στα 50s και 60s των δικών του παιδικών χρόνων, με μια αυτοβιογραφική ταινία για την επαφή του με την σκηνοθεσία. Με συνοδοιπόρους τον Tony Kushner (Munich, Lincoln, Fences, West Side Story) στο σενάριο, τον Michael Kahn στο μοντάζ, τον John Williams στην σύνθεση μουσικής και τον Janusz Kaminski στην διεύθυνση φωτογραφίας. Το American Film Institute την έχει στην δεκάδα της χρονιάς και το People's Choice Awards στο φεστιβάλ του Τορόντο
Ο Χαρούκι Μουρακάμι είναι από τους σημαντικότερους συγγραφείς στον κόσμο και βασικός εκπρόσωπος της σύγχρονης ιαπωνικής λογοτεχνίας. Ο Ryusuke Hamaguchi μετέφερε διηγήματα του συγγραφέα από την συλλογή Men Without Women. Η ταινία διαγωνίστηκε στις Κάννες το 2021 και κέρδισε βραβείο σεναρίου και FIPRESCI για καλύτερη ταινία από την διεθνή ένωση κριτικών κινηματογράφου. Στα περσινά Όσκαρ προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, ξενόγλωσσης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου) και κέρδισε ένα (καλύτερης ξενόγλωσσης). Στην ίδια θέση δεν μπορούσα να μην βάλω την νέα ταινία του σπουδαίου 84χρονου πολωνού σκηνοθέτη, που κέρδισε το βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών και προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Μια ιστορία για έναν γάιδαρο, εμπνευσμένο από την ταινία Au Hasard Balthazar του Robert Bresson. Μια από τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ με ζώο για πρωταγωνιστή. Ποιητική όσο και ρεαλιστική, εστιασμένη στα συναισθήματα των ζώων, μέσα από άλλοτε οπερατικές και άλλοτε ντοκιμαντερίστικες ματιές.
Ο Κορσές της αυστριακής Marie Kreutzer (The Ground Beneath my Feet) εστιάζει στην προσωπικότητα της πριγκίπισσας Σίσυ, μέσα από μια μοντέρνα, ρεβιζιονιστική προσέγγιση της ιστορίας που πολλά δεν έγιναν ή όχι ακριβώς αλλά τι σημασία έχει. Η Σίσυ της πολύ καλής Vicky Krieps είναι ατίθαση και νέα, που ξεπερνά το πλαίσιο της εποχής της και γίνεται σύμβολο μιας αυτοδύναμης αλλά και ιδιάζουσας προσωπικότητας που έχει τα δικά της σκοτεινά σημεία. Προβλήθηκε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες, όπου η Krieps κέρδισε βραβείο ερμηνείας, όπως και από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.
Η πολύ ταλαντούχα σκηνοθέτρια Celine Sciamma, η σκηνοθέτρια και σεναριογράφος Lea Mysius (που φέτος σκηνοθέτησε το καλούτσικο The Five Devils) και ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Jacques Audiard συμπράττουν σεναριακά για την νέα σκηνοθετική δουλειά του Audiard με τρεις εκπληκτικούς πρωταγωνιστές σε μια ιστορία αγάπης και νεότητας, που βασίστηκε σε μερικά κόμικ. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών του 2021.
Ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης Hong Sang-soo είναι παραγωγικότατος. Το 2021 σκηνοθέτησε δύο ταινίες (Introduction, In Front of Your Face) και το 2022 επίσης δύο (The Novelists Film και Walk Up). Το Novelist's Film είναι μια από τις χαρακτηριστικές ταινίες του σκηνοθέτη μέσα από την απλότητα, την δύναμη της καθημερινότητας και των απλών συζητήσεων, με ηθοποιούς με φυσικό παίξιμο και εν προκειμένω την σημασία της τέχνης. Προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2022 και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.
Μία φινλανδική ταινία τρόμου κατάφερε να ξεχωρίσει την φετινή σεζόν που παρόλες τις αναφορές και τις επιρροές από αντίστοιχες αμερικάνικες, κατέληξε σε κάτι ιδιαίτερο και φρέσκο, όμορφο και τρομακτικό συνάμα, έχοντας για βοήθεια τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τα εφέ ταινιών του Ridley Scott και του Christopher Nolan, Conor O' Sullivan. Σωματικός τρόμος που θα ζήλευαν πολλοί. Έκανε πρεμιέρα στο Sundance, ενώ κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο Festival International du Film Fantastique de Gerardmer.
Ο τηλεοπτικός, κατά βάση, Mark Mylod, που έγινε πιο γνωστός από την σκηνοθεσία επεισοδίων του Game of Thrones, παρέδωσε μια από τις καλύτερες και πιο χιουμοριστικά τρομακτικές και τρομακτικά χιουμοριστικές ταινίες της χρονιάς, που παρά το εύκολο τέλος του, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τελευταίας σκηνής, έχοντας τους εξαιρετικούς Ralph Fiennes, Anya Taylor-Joy και Nicholas Hoult να συνδράμουν στο όραμά του. Ένα απομονωμένο εστιατόριο και ένας αυστηρός σεφ υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων θα δημιουργήσει ένα μενού που θα ξυπνήσει πάθη. Έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο, ενώ έχει προταθεί για βραβεία ερμηνείας στις Χρυσές Σφαίρες.
Ο αμερικανός σκηνοθέτης Ti West παρέδωσε δύο ταινίες μέσα στο 2022, το Χ και το Pearl, και μας εξέπληξε όλους. Το Pearl αποτελεί πρίκουελ του X και δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά σινεμά, αλλά το βάζω μαζί με το X γιατί ανήκει στο ίδιο σύμπαν. Πρωταγωνίστρια η τρομερή Mia Goth σε μια ταινία τρόμου που επιστρέφει με αγάπη και ανανέωση στα 70s στην πρώτη ταινία και στην Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ (30s-60s) στην δεύτερη. Έπεται και ένα σίκουελ, το MaXXXine, που λογικά θα βγει μέσα στο 2023.
Ο σουηδός σκηνοθέτης Ruben Ostlund ανήκει στην μικρή ομάδα δημιουργών με δύο Χρυσούς Φοίνικες και μαζί με τον Haneke στην ακόμα πιο εκλεκτική παρέα εκείνων που πήραν τους δύο Φοίνικες back to back, κέρδισαν τον δεύτερο Φοίνικα με την ακριβώς επόμενη ταινία από εκείνη που τους έδωσε τον πρώτο. Υπερβολική βράβευση, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι μια ωραία ταινία, πολύ ευχάριστη, γκροτέσκα λαϊκή κωμωδία που ξεσηκώνει πάθη. Γυρισμένη εν μέρει στην Εύβοια. Κέρδισε τέσσερα βραβεία από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου (καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, ανδρική ερμηνεία), ενώ είναι υποψήφια για δύο Χρυσές Σφαίρες (καλύτερη κωμωδία, Β΄ Γυναικείου Ρόλου).
Ο Batman της DC ξανασυστήθηκε με ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, αυτό του νεαρού Robert Pattinson που έδωσε μια πιο emo εκδοχή στον χαρακτήρα, ενώ ανανέωσε το σύμπαν με τον καλύτερο τρόπο. Ο Μatt Reeves αποφάσισε μια άλλου τύπου σκηνοθετική προσέγγιση, όπως έγινε και στην ταινία Joker, όχι τύπου υπερηρωικής ταινίας αλλά ένα νουάρ μυστηρίου που θα μπορούσε να σταθεί με αλλαγές και χωρίς να διαδραματίζεται στην Γκόθαμ Σίτι και στο σύμπαν του Μπάτμαν. Ένας εξαιρετικός Colin Farrell ως Πιγκουίνος και μια τρομερή μουσική από τον Michael Giacchino και φωτογραφία από τον Greig Fraser.
14. Avatar: The Way of Water του James Cameron
Μια κατά γενική ομολογία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (η καλύτερη για το Sight and Sound) είναι μια αυτοαναφορική ιστορία της σκοτσέζας δημιουργού Charlotte Wells, για μια γυναίκα που επιστρέφει στην παιδική της ηλικία και συγκεκριμένα ένα καλοκαίρι στην Τουρκία που το περνά με τον πατέρα της. Ο Paul Mescal σε μια υποδειγματική ερμηνεία υψηλής συγκίνησης. Η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες, σάρωσε στα βρετανικά βραβεία ανεξάρτητου κινηματογράφου, ενώ υπάρχουν πιθανότητες να την δούμε και στα Όσκαρ.
Το δανέζικο Flee είναι ένας ιδιαίτερος συνδυασμός ντοκιμαντέρ με animation που μιλά για την ιστορία ενός ομοφυλόφιλου αφγανού πρόσφυγα στην Δανία. Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία. Βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Sundance το 2021, όπου κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής. Προτάθηκε για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, εκπροσωπώντας την Δανία και είναι η δεύτερη ταινία animation που προτείνεται για ξενόγλωσση, μετά το Waltz with Bashir (2008), ενώ είναι η πρώτη ταινία που προτάθηκε για ξενόγλωσση, animation και ντοκιμαντέρ.
Η βελγίδα σκηνοθέτρια Laura Wandel μίλησε με τον καλύτερο τρόπο για το μπούλινγκ σε μια ταινία που αξίζει να διδάσκεται. Ένα 7χρονο κορίτσι βλέπει τον μεγαλύτερο αδερφό της να πέφτει θύμα μπούλινγκ στο σχολείο. Το αποκαλύπτει στον πατέρα τους, παρότι εκείνος δεν ήθελε, και καταλήγει να γίνεται εκείνη θύμα μπούλινγκ. Προβλήθηκε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών το 2021 και κέρδισε το βραβείο FIPRESCI της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου, ενώ ήταν η υποψηφιότητα του Βελγίου στα περσινά Όσκαρ.
18. She Said της Maria Shrader
Το σκάνδαλο σεξουαλικών κακοποιήσεων και βιασμών από τον μεγαλοπαραγωγό Χάρβει Γουάινστιν που έχει αποδειχθεί δικαστικά η ενοχή του και βρίσκεται στην φυλακή-όπως θα έπρεπε άλλωστε-σίγουρα θα απασχολούσε το Χόλιγουντ. Επειδή όμως η Μέκκα του αμερικανικού κινηματογράφου αγαπά και τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις σκανδάλων που πάνε κόντρα στο κατεστημένο, κούμπωσε με το βιβλίο She Said των ρεπόρτερ που ξεσκέπασαν και φανέρωσαν την όλη ιστορία στους New York Times, Jodi Kantor και Megan Twohey, τις οποίες ερμήνευσαν πολύ εύστοχα οι Carey Mulligan και Zoe Kazan. Η σκηνοθέτρια Maria Shrader-που έκανε και την εξαιρετική σειρά Unorthodox-δημιούργησε μια καλογυρισμένη και όσο πρέπει ευαισθητοποιημένη ιστορία που σε συνεπαίρνει. Η Mulligan έχει προταθεί για Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας.
Μπορεί να προβλήθηκε το 2020, αλλά τελικά στην Ελλάδα το είδαμε φέτος. Η νέα ταινία του σπουδαίου κινέζου σκηνοθέτη Zhang Yimou στρέφεται στο ίδιο το σινεμά. Τοποθετείται κάπου στα τέλη 60s-αρχές 70s, σε μια περιοχή που ο κύριος Σινεμάς προβάλλει ταινίες στο τοπικό σινεμά και μαζεύονται όλοι σαν τοπική γιορτή. Του φέρνουν το φιλμ από μακριά, όμως εκείνη την μέρα η μπομπίνα θα πέσει σε λάθος χέρια και θα ξεκινήσει ένα υπέροχο αλισβερίσι, γνήσια ρομαντικό και αγνό. Η ταινία ήταν να προβληθεί στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2020 αλλά τελευταία στιγμή αποσύρθηκε, δήθεν για τεχνικές δυσκολίες, αλλά μάλλον λόγω της απίστευτης κινέζικης λογοκρισίας.
Το Γεγονός ήταν το γεγονός της χρονιάς, μιας και μέσα στο 2022 η συγγραφέας του βιβλίου, Annie Ernaux, βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας, και η σκηνοθέτρια Audrey Diwan που το μετέφερε στο σινεμά, κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας. Μια δυστυχώς ακόμα επίκαιρη ταινία που θέτει το ζήτημα της άμβλωσης και το δικαίωμα της γυναίκας σε αυτό (αναφαίρετο και ας επιμένουν κάποιοι για το αντίθετο). Βρισκόμαστε στην Γαλλία των 60s, όταν ήταν απαγορευμένο και μια νεαρή φοιτήτρια μένει έγκυος. Το βιώνει ως το τέλος των σπουδών και της μελλοντικής καριέρας της και προσπαθεί να βρει τρόπο να αποβάλλει ακόμα και μόνη της. Ωμή και ανυπόφορα σκληρή, αλλά τρομερά καίρια και με μια συγκλονιστική πρωταγωνίστρια, την Anamaria Vartolomei.
Ταινίες σε πλατφόρμες
Πολλές ταινίες βγήκαν -και-φέτος στις πλατφόρμες, οι οποίες πλέον είναι πολλές. Netflix, Amazon, Apple, HBO Max, Paramount, Cinobo και άλλες. Κάποιες βγήκαν μόνο στις πλατφόρμες, ενώ άλλες, προφανώς για να διεκδικήσουν βραβεία, βγήκαν για μικρό χρονικό διάστημα και στις κινηματογραφικές αίθουσες, προτού γίνουν διαθέσιμες στην πλατφόρμα. Οι αγαπημένες μου ταινίες για φέτος που είδαμε αποκλειστικά στις πλατφόρμες είναι οι ακόλουθες:
1. Kimi (HBO Max) του Steven Soderbergh
Ο Steven Soderbergh μιμείται το Rear Window του Hitchcock με τον καλύτερο τρόπο φέρνοντάς το στην εποχή του Covid-19. Μια γυναίκα ακούει μια πιθανή κακοποίηση γυναίκας και ψάχνει να βρει λύση χωρίς να θέλει να βγει από το σπίτι. Η Zoe Kravitz σε έναν εξαιρετικό ρόλο.
2. The Wonder (Netflix) του Sebastian Lelio
Ο Lelio ακροβατεί στο χιλιανό και αγγλόφωνο σινεμά. Για το Netflix υπογράφει ένα δράμα εποχής για μια νοσοκόμα που καλείται να επιβλέπει ένα κορίτσι που ως εκ θαύματος ενώ δεν τρώει, ζει. Η Florence Pugh σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.
3. Night of the Kings (Cinobo) του Philippe Lacote
Μια ταινία που είχε προκαλέσει εντύπωση το 2020 αλλά στην Ελλάδα το είδαμε φέτος στην πλατφόρμα του Cinobo. Ακτή Ελεφαντοστού σε μια φυλακή που οι φυλακισμένοι έχουν τα ηνία της φυλακής. Ένα νεαρός, ο Romeo, γίνεται ο αφηγητής ιστοριών σε μια ιστορία μαγικού ρεαλισμού.
4. Glass Onion: A Knives Out Mystery (Netflix) του Rian Johnson
Το Στα Μαχαίρια ακολουθεί με τον καλύτερο τρόπο τους δρόμους της Agatha Christie. Το Netflix πήρε τα δικαιώματα για σίκουελ και έτσι το δεύτερο βγήκε στην πλατφόρμα με τον Daniel Craig να επιστρέφει στον ρόλο του ντετέκτιβ σε μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Ελλάδα με φόντο τον θάνατο ενός πλούσιου.
5. Lady Chatterley's Lover (Netflix) της Laure de Clermont -Tonnerre
Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι του Lawrence ήταν ένα μυθιστόρημα που προκάλεσε σκάνδαλο στην εποχή του και απαγορεύτηκε για χρόνια στην Ελλάδα λόγω των ερωτικών σκηνών. Η de Clermont-Tonnerre βάζει την Emma Corrin και τον Jack O Connell να αναλάβουν τους ρόλους των ερωτευμένων σε μια ερωτική αλλά και αισθαντική και καλοφωτογραφισμένη ταινία.
Οι πέντε αγαπημένες μου μικρού μήκους ταινίες
Αρκετές ενδιαφέρουσες ταινίες μικρού μήκους είδαμε και φέτος, και στο Φεστιβάλ Δράμας και σε πλατφόρμες. Μακράν η καλύτερη είναι το animation 34 λεπτών, Το αγόρι, το τυφλοπόντικας, η αλεπού και το άλογο, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Mackesy, που ανέλαβε και την μεταφορά. Για την ακρίβεια ίσως είναι και η καλύτερη ταινία της χρονιάς γενικότερα, απίστευτα τρυφερή, συγκινητική αλλά και με ένα χαμόγελο στα χείλη και μια αισιοδοξία, φιλοσοφική αλλά και απλή, ψυχαναλυτική και απελευθερωτική. Ο δικός μας Μικρός Πρίγκιπας.
1. The Boy, the Mole, the Fox and the Horse των Peter Baynton-Charlie Mackesy (Apple+)
2. Le Pupille της Alice Rohrwacher (Disney Plus)
3. Στον θρόνο του Ξέρξη της Εύης Καλογηροπούλου (Φεστιβάλ Δράμας)
4. My Year of Dicks της Sara Gunnarsdottir (Vimeo)
5. Η Κούρσα του Γιώργου Λεοντακιανάκου (Φεστιβάλ Δράμας)
Οι δέκα μεγαλύτερες απογοητεύσεις (τυχαία σειρά)
Οι ταινίες που ακολουθούν κατέληξαν να είναι απογοητευτικές, όχι επειδή απαραίτητα ήταν κακές, αλλά επειδή ίσως οι προσδοκίες ήταν μεγαλύτερες, δεδομένων των συντελεστών, ή οι κριτικές ήταν θετικές για κάτι που εν τέλει προσωπικά δεν καταλάβα γιατί. Για παράδειγμα, το Belfast του Kenneth Branagh δεν είναι μια κακή ταινία, είναι όμως αφόρητα μέτρια, εύκολη και μελό, δήθεν οσκαρικών ή και φεστιβαλικών προδιαγραφών ενώ εν τέλει είναι ένα μέτριο coming of age δράμα. Αντιστοίχως, το τρεις χιλιάδες χρόνια προσμονής του George Miller του Mad Max με Tilda Swinton και Idris Elba είναι υπερβολικά ανάλαφρο και νεραϊδοχτυπημένο για να νιώσεις κάτι μέσα του. Το Amsterdam του David O' Russell είναι μια από τις πολλές ταινίες που ξεκινούν από κάτι καλό και καταλήγουν σε κάτι βαρετό το οποίο καλύπτει η πληθώρα γνωστών ονομάτων στο καστ, ενώ το Men του Alex Garland είχε προσδοκίες για κάτι καλύτερο, δεδομένου του ιδιαίτερου δημιουργού του, αλλά ξέμεινε από καύσιμα και επιφανειακούς και επαναλαμβανόμενους συμβολισμούς. Το Bergman Island της Mia Hansen Love θα μπορούσε να είναι και από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αν είχε διαχειριστεί διαφορετικά το υλικό της, ενώ το Nope επίσης θα μπορούσε να προβληματίσει αν ήξερε τι ήθελε να πει με μεγαλύτερη συγκέντρωση. Από την άλλη έχουμε το Blonde του Andrew Dominic με την Ana de Armas ως Μέριλιν Μονρό που ήταν το λιγότερο απογοητευτικό, το Bardo του Alejandro Inaritu που είναι από τις πιο δήθεν ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, το Elvis που έχει έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή αλλά ο Baz Luhrmann τα θαλασσώνει και ο Thor που έχει καταντήσει πλέον αηδία ο τόσος χαβαλές και η αυτοαναφορικότητα στο MCU.
1. Belfast του Kenneth Branagh
2. Blonde του Andrew Dominik
3. Elvis του Baz Luhrmann
4. Men του Alex Garland
5. Thor Love and Thunder του Taika Waititi
6. Amsterdam του David O Russell
7. Bardo του Alejandro G. Inaritu
8. Bergman Island της Mia Hansen Love
9. Nope του Jordan Peele
10. Three Thousand Years of Longing του George Miller
Οι δέκα μεγαλύτερες εκπλήξεις (τυχαία σειρά)
Οι ταινίες που ακολουθούν θα μπορούσαν να είναι και στην λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς γιατί πραγματικά ήταν απολαυστικές και αξιοθαύμαστες, αλλά πόσες να χωρέσουν σε μια εικοσάδα. Η δεκάδα περιλαμβάνει τις ταινίες που μας εξέπληξαν περισσότερο με το πόσο καλές ήταν, είτε επειδή δεν το περιμέναμε είτε επειδή δεν ξέρουμε τον/την δημιουργό ώστε να έχουμε κάτι κατά νου. Από ελληνικές ταινίες ευχάριστη έκπληξη το πολύ καλό Broadway του Χρήστου Μασσαλά, που έκανε κάτι πολύ ξεχωριστό στο ελληνικό σινεμά παρόλες τις εκλεκτικές συγγένειες με το queer σινεμά του Πάνου Κούτρα. Το Bullet Train και το The Lost City με τον Brad Pitt στο πρώτο να πρωταγωνιστεί και στο δεύτερο να κάνει γκεστ εμφάνιση δίπλα στους Sandra Bullock και Channing Tatum ήταν δύο εξαιρετικές mainstream παραγωγές του αμερικάνικου σινεμά, όπου περνάς υπέροχα και διασκεδαστικά βλέποντάς τες, ένα είδος σινεμά που μας είχε λείψει. Το Black Panther Wakanda Forever, πέραν του ότι είναι-όπως και το πρώτο-μια από τις καλύτερες ταινίες της Marvel, απέδειξε ότι μπορεί να συνεχίσει και μετά τον θάνατο του πρωταγωνιστή Chadwick Boseman με τον οποίο είχε ταυτιστεί ο ρόλος. Το Violent Night αναβίωσε το καλό χριστουγεννιάτικο σινεμά και όχι τις μαζικές παραγωγές ολόιδιων και ανέμπνευστων πραγμάτων του Netflix και άλλων πλατφορμών, και το Κόλπο της Νυφίτσας έδειξε πως ο Καμπανέλα ακόμα έχει όρεξη και μπορεί να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα σε ένα είδος μαύρης κωμωδίας μυστηρίου. Στο πιο φεστιβαλικών ορέξεων σινεμά, ο Pablo Larrain παρέδωσε μια ακόμα βιογραφία αντικρουόμενης προσωπικότητας, αυτή την φορά της Diana στο Spencer και οφείλει πολλά στην μουσική του Jonny Greenwood και στην εκπληκτική ερμηνεία της Kristen Stewart. Ο Panah Panahi με το Hit The Road, που θα μπορούσε να είναι στην εικοσάδα αλλά για λίγο δεν μπήκε, δεν είναι απλός ο γιος του επίσης σπουδαίου ιρανού σκηνοθέτη, Jafar Panahi, αλλά ένας σκηνοθέτης με την δική του κινηματογραφική προσωπικότητα. Ο τυφλός που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό, του φινλανδού σκηνοθέτη Τέμου Νίκι, έκανε κάτι πολύ δύσκολο και πέτυχε, ένα ασφυκτικό δράμα αγωνίας από την οπτική ενός τυφλού που είναι αρκετά επιλεκτικός στις σινεφίλ εμπειρίες του και δεν θέλει να δει τον Τιτανικό του James Cameron. Τέλος, το γαλλικό αστυνομικό δράμα ανεξιχνίαστης υπόθεσης δολοφονίας, η Νύχτα της 12ης, που σε κρατάει καθηλωμένο μέχρι τέλους.
1. Broadway του Χρήστου Μασσαλά
2. Bullet Train του David Leitch
3. Black Panther Wakanda Forever του Ryan Coogler
4. Spencer του Pablo Larrain
5. Violent Night του Tommy Wirkola
6. Hit the Road του Panah Panahi
7. Το Κόλπο της Νυφίτσας του Juan Jose Campanella
8. The Lost City των Aaron Nee και Adam Nee
9. Ο τυφλός που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό του Teemu Nikki
10. Η νύχτα της 12ης του Dominik Moll
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου