Top-10 αγαπημένων ταινιών του 2019

   

   Όταν μια χρονιά φεύγει και μια άλλη έρχεται, τότε μαζί της έρχονται και οι λίστες με τα καλύτερα και τα χειρότερα του παρελθόντος πλέον έτους. Έτσι και φέτος το 2019 έδωσε την θέση του στο 2020 και μαζί με αυτό σε μια νέα δεκαετία γεμάτη ελπίδες για ένα αξιόλογο σινεμά και ας έχει αλλάξει άρδην η δομή του και ο τρόπος θέασης του. Το 2019 ήταν αναμφίβολα μια πιο αξιόλογη κινηματογραφικά χρονιά από το 2018, καθώς ένα έτος που έχει το Roma για καλύτερη ταινία της χρονιάς, προφανώς είναι μια άνυδρη σινεχρονιά. Το 2019 είχε να επιδείξει όμορφες ταινίες σε κάθε είδος. Εμείς εδώ επιλέξαμε δέκα από αυτές όχι με κάποιο κεκαλυμμένο από τον μανδύα μιας ψευδοαντικειμενικότητας υποκειμενικό χαρακτήρα, αλλά με ξεκάθαρα υποκειμενική ματιά επιλέγουμε τις δέκα αγαπημένες μας ταινίες του 2019, μιας και δεν υπάρχουν καλύτερες. Όπως ορθά είχε δηλώσει ο Woody Allen όταν ρωτήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών γιατί οι ταινίες του είναι πάντοτε εκτός διαγωνισμού, παρότι ξέρουμε ότι του έχει ζητηθεί να είναι στο επίσημο διαγωνιστικό, ότι δεν υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες ταινίες για να συγκριθούν και να αποκαλυφθεί η σπουδαιότερη μιας και στην τέχνη δεν μπορείς να πεις ότι αυτός ο πίνακας του Ρέμπραντ ή του Πικάσο είναι καλύτερος από τον άλλο, αλλά μόνο ότι αυτός ο πίνακας μου αρέσει περισσότερο από τον άλλο. Και είχε δίκιο. Όσο οι απόψεις και οι κριτικές θα ξεστομίζονται ή θα γράφονται από ανθρώπους, τόσο δεν θα υπάρχει αντικειμενικότητα. Ιδού λοιπόν οι δέκα ταινίες με τις οποίες ευχαριστηθήκαμε περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες την κινηματογραφική εμπειρία, και όταν λέμε κινηματογραφική εμπειρία εννοούμε φυσικά την θέαση της ταινίας σε κινηματογραφική αίθουσα και όχι στο Netflix, επομένως αυτομάτως αποκλείονται από την λίστα όσες ταινίες δεν βγήκαν καθόλου στα ελληνικά σινεμά. Πολύ θα θέλαμε να εντάξουμε για παράδειγμα το I lost my body (j' ai perdu mon corps), ένα από τα ωραιότερα animation που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, που ξεκίνησε την πορεία του από το Φεστιβάλ των Καννών για να καταλήξει στον μύλο που τα αλέθει όλα που ακούει στο όνομα Netflix  με αποτέλεσμα να μην προβληθεί στα σινεμά, τουλάχιστον στην Ελλάδα, και ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να ενταχθεί στην παρούσα λίστα (μικρό το κακό για την ταινία...).

1. Παράσιτα (기생충)

Η πρώτη νοτιοκορεάτικη ταινία που βραβεύεται με το πολυπόθητο βραβείο του Χρυσού Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, η ταινία που αγαπήθηκε και εκτιμήθηκε από μια πολύ μεγαλύτερη μερίδα του κοινού από εκείνη που παρακολουθεί το κορεάτικο σινεμά, η ταινία που όπως όλα δείχνουν θα κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας, όπως μετονομάζεται από φέτος το βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας, και που πιθανόν να καταφέρει να διεισδύσει και σε άλλες κατηγορίες πλάι στις αμερικάνικες ταινίες, σαν την οικογένεια των φτωχών πρωταγωνιστών. Μια φτωχή οικογένεια, τέσσερα κοινωνικά παράσιτα ακόμα και για επιφανειακά ευημερούσες κοινωνίες, που με δόλιο τρόπο διεισδύει στο σπιτικό μιας πλούσιας οικογένειας, ως οδηγός ο πατέρας, οικονόμος η μητέρα, καθηγητής αγγλικών ο γιος και παιδοψυχαναλύτρια η κόρη, με την πλούσια οικογένεια να αγνοεί την συγγενική σχέση των τεσσάρων. Ο σπουδαίος Bong Joon-ho δεν στέκεται στο να αποδώσει συμβολικά την ταξική ανισότητα και την βία που υπόκεινται οι άνθρωποι αυτοί την οποία αναπαράγουν στο  τέλος, μιας και βία κατά την Simone Weil είναι οτιδήποτε σε καθιστά αντικείμενο. Οι συμβολισμοί είναι απλοί και εμφανείς. Κάνει κάτι πέραν αυτού, συνδυάζει τον κοινωνικό ρεαλισμό που είχαμε δει και στους Κλέφτες καταστημάτων με την σάτιρα και το μαύρο χιούμορ, παραμένοντας πεισματικά ανένταχτη σε οποιοδήποτε είδος. Μια ταινία-απόλαυση που παγιδεύει το μυαλό σου μέσα της και αρνείται να στο επιστρέψει όπως ακριβώς το πήρε. Το μπολιάζει με όλη της την αύρα και έτσι σου μένει χαραγμένη σε μυαλό και καρδιά. Όχι απλώς η προσωπική αγαπημένη ταινία για το 2019 αλλά και εν γένει μέσα στην πεντάδα με τις αγαπημένες ταινίες της δεκαετίας του 2010. 

2. Το Παιχνίδι με την Φωτιά-Burning (버닝)

Μια νοτιοκορεάτικη ταινία βρίσκεται και στην δεύτερη θέση και εδώ μάλλον είναι σημείο που αντιλαμβάνεται κανείς το πάθος μου για το εν λόγω σινεμά. Το Burning θα μπορούσε να βρίσκεται σε λίστα της προηγούμενης χρονιάς μιας και είχε κάνει την  πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ των Καννών του 2018 λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές και καταφέρνοντας για πρώτη φορά νοτιοκορέατικη ταινία να μπει στην λίστα με τις εννιά ταινίες από τις οποίες θα εξαχθεί η τελική πεντάδα για το Όσκαρ ξενόγλωσσης του 2019. Βασισμένη σε διήγημα του αγαπημένου ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι, που με την σειρά του σε διήγημα του William Faulkner, είναι μια ιστορία μυστηρίου, ένα ιδιαίτερο ερωτικό θρίλερ, ένα δράμα και πολλά παραπάνω μιας και τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει επακριβώς την εμπειρία του να βλέπεις την ταινία του Lee Chang-dong, του ίδιου σκηνοθέτη που μας έχει χαρίσει την αλησμόνητη Ποίηση, ένας τίτλος που δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερο το καλλιτεχνικό επίτευγμα της ταινίας, Έτσι και εδώ έχουμε μια ποιητική, απίστευτα αισθητικά φωτογραφημένη ταινία που παίζει με την φωτιά μέχρι να κάψει κάθε καρδιά που θα βρει στο διάβα της.

3. Ο Ιρλανδός (The Irishman)

   Μια από τις λίγες ταινίες που αδημονούσαμε να δούμε, η νέα ταινία του αμερικανού σκηνοθέτη Martin Scorsese δεν είναι μόνο μια από τις ωραιότερες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς, για όσους από εμάς το είδαμε στο σινεμά, όπως δηλαδή πρέπει να δεις αυτό το γκανγκστερικό έπος, αλλά και μια από τις αγαπημένες ταινίες της πλούσιας φιλμογραφίας του. Μπορεί να διαρκεί 3,30 ώρες και τα όρια αντοχής να έχουν πέσει αρκετά από το κοινό που παρακολουθούσε τo τετράωρο Όσα παίρνει ο άνεμος ή τις τρίωρες και τετράωρες ταινίες του Ακίρα Κουροσάβα, όμως δεν είναι δυνατόν να διαρκούσε λιγότερο, καθώς καμία σκηνή της ταινίας δεν είναι περιττή. Ακόμα και εκείνες εκείνες που μοιάζουν φαινομενικά ανούσιες, ή που δεν προσθέτουν κάτι παραπάνω στην κορύφωση του δράματος, ακόμα και αυτές είναι δεξιοτεχνικά ενορχηστρωμένες. Για να μην παραλείψουμε φυσικά τις σπουδαίες ερμηνείες του Robert de Niro, του Al Pacino και του Joe Pesci που μας υπενθυμίζουν κάτι που ούτως  ή άλλως γνωρίζαμε, ότι είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ ηθοποιοί, σαν αυτούς δύσκολα μπορείς να βρεις.

4. Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται (Portrait de la jeune fille en feu)

Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται είναι πολλά παραπάνω από μια φεμινιστική κινηματογραφική κατάθεση. Είναι ένα σπουδαίο σινεμά δια χειρός Σελίν Σιαμά. Ένα έξυπνο και καλογραμμένο σενάριο από την ίδια την σκηνοθέτρια, αποσπώντας μάλιστα το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών, μαζί με τον Queer Palm, και με δύο ταλαντούχες ηθοποιούς στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους, την Noemi Merlant και την Adele Haenel, καταβυθιζόμαστε στον 18ο αιώνα και όπως είχε κάνει ο Stanley Kubrick στον Barry Lyndon, έτσι και εδώ είναι σαν πολλές σκηνές να έχουν ξεπροβάλλει από κάποιον πίνακα εκείνης της εποχής και ασφυκτιώντας από τα στενόχωρα πλαίσιά του να αυτονομήθηκε. Στην ταινία δεν υπάρχουν άνδρες, δεν υπάρχουν ανδρικοί ρόλοι γιατί απλούστατα δεν έχει κανένα λόγο η παρουσία τους. Ένας γυναικοκρατούμενος κινηματογραφικός κόσμος που αντιμάχεται τον πραγματικό ανδροκρατούμενο και φαλλοκεντρικό κόσμο εκείνης της εποχής. Μια αποστομωτικής αισθητικής ποιότητας φωτογραφία και μια σκηνοθέτρια που ξέρει πολύ καλά τι θέλει να αφηγηθεί οδηγούν σε αυτό το πανέμορφο αποτέλεσμα.

5. Τα Άγρια Αγόρια (Les Garcons Sauvages)/Η Ευνοούμενη (The Favourite)

Για τα άγρια αγόρια είναι περιττό να πούμε το οτιδήποτε άλλο μιας και αναφερθήκαμε διεξοδικά στους λόγους που αγαπήσαμε αυτήν την αγνοημένη από την ελληνική διανομή γαλλική ταινία. Είναι η ταινία που τα βαρυσήμαντα Cahiers du Cinema ανέδειξαν ως την καλύτερη ταινία του 2017, αλλά στις ελληνικές λίστες εμφανίζεται φέτος αφού φέτος κατάφερε έστω και συγκρατημένα να προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες. Μια άχαστη κινηματογραφική εμπειρία, από αυτές που δίχως υπερβολή είσαι φτωχότερος κινηματογραφικά αν δεν τις έχεις ζήσει. Επειδή όμως η ταινία είναι του 2017, στην ίδια θέση βρίσκεται και μια ταινία που βγήκε στις αρχές του 2019 και εξακολουθεί να χαίρει της ίδιας εκτίμησης παρά το διάστημα που μεσολάβησε. Η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, η πρώτη που δεν είναι σε σενάριο δικό του και του Ευθύμη Φιλίππου αλλά των Deborah Davis και Tony McNamara με μια εξαίσια υποκριτική τριπλέτα, τις Olivia Colman που κατάφερε να κερδίσει την Glen Close και να πάρει το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου, Emma Stone και Rachel Weisz που επίσης αφήνουν το στίγμα τους στους ρόλους τους. Μια ταινία εποχής, μια ιστορική καταγραφή, μια μαύρη κωμωδία, μια σάτιρα ηθών και ακόμα περισσότερα είναι η Ευνοούμενη, η ταινία που αποφασίζει ο Λάνθιμος να μας δείξει απροκάλυπτα τις κιουμπρικές καταβολές και επιρροές του, κάτι που είχαμε αντιληφθεί και στην γεωμετρικότητα του Θανάτου του Ιερού Ελαφιού. Ο σκηνοθέτης δεν στέκεται τόσο στο να αποτυπώσει πιστά την εποχή και τα όσα έγιναν, αλλά να την αναμορφώσει, να την επαναπροσεγγίσει με κριτική ματιά, με την ματιά του 21ου αιώνα, χωρίς να μετουσιώνεται σε κενή πρωτοτυπία και παραδοξολογία. Το πολύ καλό μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη και τα κοστούμια της έμπειρης σε ταινίες εποχής, Sandy Powell (Caravaggio, Orlando, Interview with the Vampire, Shakespeare in Love, The Aviator αλλά και στον Ιρλανδό) προσθέτουν πολλά σε μια από τις πιο ολοκληρωμένες ταινίες του Λάνθιμου.

6. Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος (大象席地而坐)

Σκηνοθετικό ντεμπούτο σε ταινία μεγάλου μήκους και παράλληλα κύκνειο άσμα, το Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος είναι η πρώτη και τελευταία ταινία του κινέζου σκηνοθέτη και συγγραφέα Hu Bo, ο οποίος μετά την ολοκλήρωση της ταινίας και σε ηλικία 29 ετών, αυτοκτόνησε. Βασισμένο στο δικό του βιβλίο Huge Crack, ο ελέφαντας στέκεται ακίνητος για τέσσερις ώρες, όσες διαρκεί η ταινία παρατηρώντας τέσσερις ανθρώπους μέσα σε ένα 24ωρο με νταρντενική αφοσίωση και μπελαταρική μελαγχολική καταβύθιση στο είναι, στον ψυχισμό. Μια υπαρξιστική ταινία που αντιμετωπίζει αν όχι απαισιόδοξα, σίγουρα με κυνικό ρεαλισμό την πραγματικότητα, μιας και οι άνθρωποι καταλήγουν εν τέλει να συμπεριφέρονται όπως στην ιστορία με τον ελέφαντα που είναι δεμένος αλλά αγνοεί την δύναμή του και έτσι δεν ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να σπάσει τα δεσμά του. Ως εκ τούτου στέκεται ακίνητος. Αυτό δυστυχώς φαίνεται να κάνει και ο άνθρωπος στην ζοφερή πραγματικότητα που περιγράφει και χειρουργεί ευλαβικά ο αενάως πλέον νεαρός σκηνοθέτης. Όλη η παρακμή μιας Δανιμαρκίας που πλέον έχει δείξει την σαθρότητά της και σχεδόν περηφανεύεται για αυτήν, είναι στο προσκήνιο αυτής της συρραφής ιστοριών με τα εξαιρετικά μονοπλάνα που αποδεικνύουν το ταλέντο ενός ανθρώπου που στην πρώτη του ταινία συμπυκνώνει όλον τον κόσμο του. Ίσως αυτή η πληρότητα ήταν δυσβάσταχτη, συνδυασμένη με τις διαφωνίες με τους παραγωγούς.

7.Πόνος και Δόξα (Dolor y Gloria)

Η νέα ταινία του ισπανού μετρ του μελοδράματος με την ιδιόμορφη αισθητική που έκανε ταυτότητα, του Pedro Almodovar, θεωρήθηκε το δικό του 8 1/2, μόνο που είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Έχει επιρροές από το φελινικό 8 1/2 αλλά και εν γένει από το φελινικό σύμπαν, όπως από το Amarcord, ή ακόμα και από το Dolce Vita, όμως παραμένει ξεκάθαρα αλμοδοβαρικό έχοντας ως πρωταγωνιστή τον παλιό γνώριμο Antonio Banderas στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, με τον ηθοποιό να βραβεύεται ως Καλύτερος Ηθοποιός στο Φεστιβάλ των Καννών, και να μην μας εκπλήξει αν τον δούμε και στην οσκαρική πεντάδα, αλλά και την Penelope Cruz ως την μητέρα του. Μια ταινία φόρο τιμής σε όσα βίωσε, σε όσα θα ήθελε να ζήσει, σε όσα αγάπησε, στο σινεμά με το οποίο μεγάλωσε και γαλουχήθηκε ως σκηνοθέτης. Μπορεί να μην είναι η σπουδαιότερη ταινία της καριέρας του για την οποία θα τον θυμόμαστε, είναι όμως από τις πιο ολοκληρωμένες των τελευταίων χρόνων και σίγουρα από τις πιο αυτοαναφορικές μιας και πολλές σκηνές ανακαλούν ακόμα και σκηνές από ταινίες του του παρελθόντος.

8.Κάποτε...στο Χόλιγουντ (Once upon a time...in Hollywood)

Η προτελευταία ταινία του Quentin Tarantino αν θεωρήσουμε αληθείς τις δηλώσεις του ότι θα αποσυρθεί μετά την δέκατη ταινία ως σκηνοθέτης, είναι και η ταινία που δηλώνει πλέον ρητά και απερίφραστα την μανιώδη αγάπη του για τον κινηματογράφο, το μέσο που υπηρέτησε όχι μόνο ως σκηνοθέτης αλλά και ως ένας αθεράπευτα σινεφίλ. Το παιδί που δούλευε στο βίντεο κλαμπ δεν έχει αποδράσει από την ψυχή του και είναι εμφανές σε κάθε ταινία του  που μετράμε τις σινεφιλικές αναφορές του. Εδώ όμως υπογράφει με το αίμα του ένα γράμμα αγάπης στην έβδομη τέχνη μέσα από μια ιστορία που χρησιμοποιεί απλώς και μόνο ως χωροχρονικό background τα γεγονότα του 1969, δηλαδή το κίνημα των χίπις και τις δολοφονίες της συμμορίας του Charles Manson που θα αποκορυφωθούν με την δολοφονίας της νεαρής ηθοποιού και συζύγου του Roman Polanski, Sharon Tate, ούσα 8 μηνών έγκυος. Πλάι σε όλα αυτά βλέπουμε την ιστορία ενός ηθοποιού, που υποδύεται ο πάντα πορωμένος με τους ρόλους του Leonardo di Caprio και του κασκαντέρ του που ερμηνεύει ο Brad Pitt σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του που αναμφίβολα θα τον φέρουν στην πεντάδα του Όσκαρ Β΄ ανδρικού ρόλου, σε μια εποχή που αλλάζει κινηματογραφικά και κοινωνικά. Σε κάποιους δεν άρεσε καθώς δεν είναι η τυπική ταραντινική ταινία με το μπόλικο αίμα και την βία αλλά είναι μια ταινία με έναν πιο αργό ρυθμό που πρέπει να σεβαστείς και να ακολουθήσεις. Σε άλλους δεν άρεσε επειδή θεωρήθηκε φαλλοκρατικός ο τρόπος που δείχνει την Tate, σαν μια φωτογενή κοπέλα, μόνο που αγνοούν ότι ο σκηνοθέτης στο πρόσωπο της ηθοποιού δεν βλέπει έναν άνθρωπο αλλά ένα σύμβολο μιας εποχής, το οποίο ο ίδιος με την ρεβιζιονιστική προσέγγιση που κάνει στην ιστορία (όπως είχε κάνει στους Άδοξους Μπάσταρδους και στον Django) προσπαθεί με νύχια και με δόντια να παραμείνει ζωντανό. Σε άλλους δεν άρεσε ο συσχετισμός των χίπις, ενός αποτυχημένου κινήματος της εποχής που πέτυχε μόνο ως προς την επιβίωσή του μέσα από την ποπ κουλτούρα της νοσταλγίας, με τις δολοφονίες του Manson, όμως είναι η οδυνηρή πραγματικότητα. Οι χίπις είδαν τον Manson ως θεό και όπως κάθε πιστός που πιστεύει φανατικά στον θεό του, έτσι και εκείνοι σκότωσαν στο όνομά του.

9. Joker

Ο Joker του Todd Phillips απέδρασε από την Gotham City και το σύμπαν της DC και έφθασε στα δικά μας 80s σε μια ταινία που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερη για τον ήρωα αυτόν. Μια ταινία που εκτιμήθηκε τόσο από κριτικούς, κερδίζοντας μάλιστα τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας (ένα από τα τέσσερα σημαντικότερα βραβεία που μπορεί να πάρει μια ταινία, μαζί με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών, την Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας από την Αμερικανική Ακαδημία), όσο και από το κοινό, ξεπερνώντας το ένα δισεκατομμύριο εισπράξεις παγκοσμίως, ενώ και στην χώρα μας έκανε  πάταγο έχοντας ξεπεράσει τα 900 χιλιάδες εισιτήρια, πλησιάζοντας πολύ το ένα εκατομμύριο. Είναι η πιο επιτυχημένη εισπρακτικά ταινία που προβλήθηκε στα ελληνικά σινεμά για την δεκαετία του 2010. Ο Joker ψυχογραφείται, ο Joker ψυχαναλύεται, δεν είναι απλός ένας κλόουν τιμωρός, αλλά ένα ακόμα κοινωνικό παράσιτο που γυρνάει πίσω την βία που λαμβάνει. Ένας άνθρωπος που λόγω μιας ψυχικής νόσου αναγκάζεται να γελάει ακόμα και στιγμές που δεν υπάρχει λόγος, που περιθωριοποιείται, που γελοιοποιείται ακόμα και από το είδωλό του, τον οποίον υποδύεται ο Robert de Niro σε ένα ρόλο που μας πάει πίσω στον σκορτσεζικό King of Comedy. Άλλωστε όλη η ταινία μας θυμίζει αμερικάνικο σινεμά των 70s και ιδίως το σινεμά του Scorsese. Μπορεί πολλές φορές να είναι απλουστευτική και να ποντάρει περισσότερο στο θυμικό του θεατή, ζητώντας απεγνωσμένα συμπαράσταση, παρά στο να εξηγήσει διεξοδικότερα τις κοινωνικές συνθήκες, όμως και πάλι η ερμηνεία του χαρισματικού Joaquin Phoemix μένει για πάντα ανεξίτηλη.

10. Μια Βροχερή Μέρα στην Νέα Υόρκη (A Rainy Day in New York)

Μια λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες μιας χρονιάς δεν δύναται να μην έχει ταινία του Woody Allen, παρά μόνο αν ο σπουδαίος αμερικανός σκηνοθέτης-σεναριογράφος-ηθοποιός δεν έχει βγάλει ταινία εκείνη την χρονιά, όπως έγινε το 2018 που για πρώτη φορά από το 1982 και το  A Midsummer Night's Sex Comedy δεν έβγαλε ταινία για μια χρονιά, καθώς μας είχε μάθει με το καθιερωμένο ετήσιο σινεραντεβού. Είχε ετοιμάσει ωστόσο ταινία, το Μια βροχερή μέρα στην Νέα Υόρκη που απεδείχθη πολύ βροχερή μιας και ξέσπασε πάνω του το MeToo, αυτό το κυνήγι μαγισσών όπως ορθά το είχε αποκαλέσει ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του και έτσι η Amazon με μια τεράστια δόση υποκρισίας και ψευδοσυμπαράστασης δεν πρόβαλε ποτέ, αναγκάζοντας τον σκηνοθέτη να καταθέσει μήνυση,να κερδίσει και έτσι να προβληθεί η ταινία από άλλη εταιρεία διανομής. Η νέα του ταινία έχει ένα τυπικό γουντιαλενικό στόρι με δύο ερωτευμένους νεαρούς που τα βρίσκουν δύσκολα όταν φεύγουν από την πόλη τους και πηγαίνουν στην Σειρήνα Νέα Υόρκη με τον Γκάτσμπι, όπως ονομάζεται ο ρόλος που υποδύεται ο Timothee Chalamet, ως μια αναφορά στον ήρωα του Φιτζέραλντ, να ξαναβρίσκει μια παλιά γνώριμη και ηθοποιό στο επάγγελμα, ενώ η κοπέλα του η Άλσευ της Elle Fanning να θέλει να πάρει συνέντευξη από έναν γνωστό σκηνοθέτη, που για μια δίλη της εκείνος είναι ό,τι καλύτερο μετά το χάπι της επόμενης μέρας, όπως λέει μια ατάκα στην ταινία, και εν τέλει όλα να περιπλέκονται. Μια από τοις ωραιότερες ταινίες της πρόσφατης γουντιαλενικής φιλμογραφίας πάλι σε φωτογραφία του μετρ Vittorio Storaro.