Η Αμφισεξουαλικότητα (Bisexuality) στον Κινηματογράφο

Η αμφισεξουαλικότητα αυτόματα διπλασιάζει τις πιθανότητές σου για ραντεβού 

ένα Σαββατόβραδο. 

Woody Allen

Η 23η Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Μέρα της Αμφιφυλοφιλίας (Bisexuality Day) από το 1999. Η καθιέρωση αυτής της μέρας για να γιορτάσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των αμφιφυλόφιλων, των ανθρώπων που έλκονται και από τα δύο φύλα, ή με παραπάνω από ένα φύλα, είναι τέκνο των αγώνων και των προσπαθειών τριών ακτιβιστών των αμφισεξουαλικών δικαιωμάτων, των Wendy Curry από το Μέιν, Michael Page από την Φλόριντα και Gigi Raven Wilbur από το Τέξας. Η Wilbur μάλιστα είχε αναδείξει κάτι πολύ εύστοχο και άξιο προβληματισμού. "Στις εξεγέρσεις του Stonewall, η gay και λεσβιακή κοινότητα έχει μεγαλώσει σε δύναμη και ορατότητα. Η bisexual κοινότητα έχει επίσης μεγαλώσει σε δύναμη αλλά ακόμα με πολλούς τρόπους είμαστε αόρατοι. Και εγώ έχω κοινωνικοποιηθεί από την κοινωνία έτσι ώστε να τοποθετώ αυτόματα ταμπέλες σε ένα ζευγάρι που κρατιέται χέρι-χέρι ως στρέιτ ή γκέι, ανάλογα με το φύλο του κάθε ατόμου".

Αυτό είναι γεγονός μέχρι και τις μέρες μας δυστυχώς. Όταν ακούμε για LGBTQI+ δικαιώματα, το μυαλό σχεδόν όλων πάει μόνο σε ομοφυλόφιλους και λεσβίες και ίσως τα τελευταία χρόνια σε τρανς, μιας και γίνεται μια επιτυχημένη προσπάθεια από τα ίδια τα άτομα για την επίτευξη της τρανς ορατότητας. Οι αμφισεξουαλικοί ή αμφιφυλόφιλοι μένουν στην απέξω. Ακόμα και αυτή η μέρα δεν γιορτάζεται τόσο έντονα, ακόμα και από την ίδια την κοινότητα. Όταν λοιπόν η ίδια η κοινωνία δεν βλέπει τους bisexual, ή τους βλέπει με έναν τρομερά στερεοτυπικό τρόπο, όταν επιχειρείται μια προσπάθεια κατανόησης της ομοφυλοφιλίας από τους ετεροφυλόφιλους που είχαν στεγανά και παρωπίδες, αλλά την αμφιφυλοφιλία την θεωρούν τρομερή "ανωμαλία", πώς οι τέχνες, συμπεριλαμβανομένου του κινηματογράφου, θα παρουσιάσουν τα εν λόγω άτομα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που παρά την τρομερή ανάδειξη gay θεματολογίας στην έβδομη τέχνη, η αμφισεξουαλικότητα όχι απλώς έχει μείνει στην απέξω, αλλά σχεδόν ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου δεν ακούμε την λέξη bisexual σε μια ταινία ή δεν αυτοπροσδιορίζεται ένας χαρακτήρας ως αμφισεξουαλικός. Όπως έχει παρατηρήσει ο Carson Cook στο κείμενό του "A Content Analysis of LGBT Representation on Broadcast and Streaming Television" το 2018, μιλώντας για το The B World, όπως το αποκαλεί, δεν είναι ίση η εκπροσώπηση όλων των μελών της LGBTQ κοινότητας. Ως παράδειγμα μάλιστα φέρνει την δημοφιλή σειρά How to Get Away with Murder με την Viola Davis, η οποία είχε κυρίως σχέση με άντρες, αλλά είχε μια πρώην, την Eve, όπου σε ένα επεισόδιο που έχουν βγει σε ένα μπαρ, τις ρωτάει ένας άντρας "Είστε ή όχι γκέι". Η Eve του απαντάει "Είμαι γκέι, αυτή είναι..." και συμπληρώνει η Annalise (Viola Davis) "είναι μπερδεμένο", αντί να πει απλώς "είμαι bisexual".  Ούτε η λέξη ομοφυλόφιλος μπορούσε να ακουστεί μέχρι το 1968 καθώς από το 1930 έως τότε ήταν σε ισχύ ο περίφημος Κώδικας που περιόριζε τέτοιες λέξεις αλλά και αναπαραστάσεις. Όταν το Χόλιγουντ αλλά και η τηλεόραση, απαλλάχτηκε από αυτό, παρατηρήθηκε μια άνθιση της εκπροσώπησης χαρακτήρων που ξεφεύγουν από την "ετεροκανονικότητα", κάτι που δεν συνέβη ωστόσο για τους αμφιφυλόφιλους. Μπορεί για όλες τις ομάδες ανθρώπων που ξεφεύγουν από την ετεροκανική λευκή πατριαρχία, να είναι δύσκολο να αυτοπροσδιοριστούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αλλά επειδή μιλάμε για κινηματογράφο και τηλεόραση, τουλάχιστον οι γκέι χαρακτήρες-τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες-αυτοπροσδιορίζονται ως ομοφυλόφιλοι, δεν ντρέπονται και δεν κρύβονται, αντίθετα το συζητάνε μέσα στις ταινίες. Οι αμφισεξουαλικοί κρύβονται πίσω από "είναι περίπλοκο".

Είναι άλλωστε πολύ δύσκολο και για έναν θεατή να καταλάβει αν ένας χαρακτήρας είναι αμφισεξουαλικός ή όχι και αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους. Πρώτον σχεδόν ποτέ μέσα στην ταινία ένας χαρακτήρας δεν θα αυτοπροσδιοριστεί και δεν θα αποκαλέσει τον εαυτό του bisexual. Δεύτερον, διότι ο τρόπος που είναι δημιουργημένος δεν είναι σαφής για το αν είναι ή όχι και τρίτον γιατί ούτε ο ίδιος ο σκηνοθέτης/η σκηνοθέτρια δεν ξέρει προς τα πού κατευθύνεται ο ήρωάς του, μιας και αδιαφορεί για την ακρίβεια στον σεξουαλικό προσανατολισμό και τα θεωρεί απλώς ιδιαιτερότητας, κρίνοντας εξ αρχής τον ήρωά του/της. Από αυτά εμείς θα σταθούμε στο δεύτερο. Γιατί δεν είναι σαφές; Πολλές φορές βλέπουμε χαρακτήρες που σε κάποια φάση της ζωής τους έχουν σχέσεις με το αντίθετο φύλο-επομένως συμπεραίνουμε ότι είναι straight- αλλά σε κάποια φάση μέσα στην ταινία συνάπτουν σχέση με το ίδιο φύλο, χωρίς όμως να εξηγείται σαφώς αν η προηγούμενη ετεροφυλόφιλη σχέση ήταν ειλικρινής και πραγματική και όχι κατ' ανάγκην και καταπιεστική (από την κοινωνία, την οικογένεια, τον ίδιο του τον εαυτό) και τώρα πλέον ανακάλυψε τον εαυτό του, ότι δηλαδή είναι gay, ή και οι προηγούμενες ετεροφυλόφιλες σχέσεις ήταν πραγματικές και οι τωρινές ομοφυλόφιλες σχέσεις είναι επίσης πραγματικές και έτσι μιλάμε για έναν άνθρωπο bisexual. Για παράδειγμα, το Brokeback Mountain (2005) του Ang Lee θεωρείται μια από τις καλύτερες gay ταινίες, μια ωδή στον ομοφυλόφιλο έρωτα, παρότι τυπικά οι ήρωες είναι αμφισεξουαλικοί, καθώς και οι δύο χαρακτήρες που υποδύθηκαν εξαιρετικά ο Jake Gyllenhaal και ο Heath Ledger έχουν σχέσεις με γυναίκες πριν γνωριστούν και ερωτευτούν. Το κατά πόσο ήταν καταπιεσμένοι στις σχέσεις τους με γυναίκες δεν το ξέρουμε, ως έναν βαθμό μπορεί και να ήταν, αλλά ποτέ δεν φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν αγάπησαν αυτές τις γυναίκες. Το πιο πιθανό είναι να είχαν συναισθήματα και για εκείνες και να μην τους ήταν αδιάφορες ερωτικά, αλλά ήταν αμφιφυλόφιλοι, οπότε ήρθαν για πρώτη φορά αντιμέτωπη και με την άλλη πλευρά της σεξουαλικότητάς τους. Αυτό δεν συνέβη για πρώτη φορά τότε. 

Ο Woody Allen στο Manhattan (1979) κάνει κάτι πρωτοποριακό για την εποχή, βάζοντας μια bisexual ηρωίδα, την Jill (Meryl Streep), η οποία είναι η πρώην σύζυγος του Isaac (Woody Allen) που πλέον έχει σχέση με γυναίκα. Παρόλα αυτά, η ηρωίδα θεωρείται λεσβία, ακριβώς επειδή στην ουσία δεν γνωρίζουμε και δεν γίνεται σαφές, αν διαπίστωσε ότι τελικά της αρέσουν οι γυναίκες και όχι οι άντρες, ή αν αρέσκεται και από τα δύο φύλα, επομένως δεν είναι λεσβία, αλλά έτσι είχε (παρ)ερμηνευτεί τότε.  Πολύ γνωστό παράδειγμα είναι επίσης το Fried Green Tomatoes (1991)-Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες του Jon Avnet, βασισμένο στο βιβλίο Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Cafe. Η ταινία διηγείται την ιστορία της Ρουθ και της Ίτζι. Η Ρουθ έχει σχέση με τον αδερφό της πρώτης, ενώ αργότερα παντρεύεται έναν άντρα που την κακοποιεί και από τον οποίο θα την γλιτώσει η Ίτζι και θα ζήσουν οι δύο τους. Το βιβλίο μιλάει ξεκάθαρα για ερωτική σχέση μεταξύ τους, ενώ η ταινία το αφήνει να εννοηθεί, χωρίς ποτέ να δηλώνεται ευθαρσώς ότι οι δύο γυναίκες ερωτεύονται. Η ταινία έχει θεωρηθεί ότι έχει λεσβιακή θεματολογία και μάλιστα ακόμα και οι διαμαρτυρίες εναντίον της ταινίας είναι ότι δεν έδειξαν, όπως το βιβλίο, ότι οι δύο γυναίκες ήταν λεσβίες. Όμως με βάση αυτά που μαθαίνουμε για την ζωή τους, τουλάχιστον η Ρουθ ήταν σίγουρα bisexual, μιας και είχε τουλάχιστον δύο άντρες συντρόφους, που την περίοδο εκείνη τους ήθελε όντως και από τον δεύτερο απέκτησε παιδί. Με την Ίτζι δεν ανακάλυψε ότι είναι λεσβία, αλλά ότι είναι αμφισεξουαλική. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρανόηση και του σκηνοθέτη-σεναριογράφου μιας ταινίας, που επίτηδες τα αφήνει όλα συγκεχυμένα μην θέλοντας στην ουσία να μιλήσει για αυτά τα ζητήματα, αλλά και των θεατών.

 Ακόμα και στο Blue is the Warmest Color (2013)-Η Ζωή της Αντέλ του Abdelatif Kechiche, δεν ξέρουμε σίγουρα την σεξουαλικότητα της Αντέλ (Adele Exarchopoulos). Ενώ η Lea Seydoux φαντάζει πιο συνειδητοποιημένη, ούσα και μεγαλύτερη, η Adele στην αρχή της ταινίας κάνει σεξ με αγόρι, το οποίο μοιάζει να θέλει και να απολαμβάνει, αλλά έπειτα δημιουργεί μια έντονη ερωτική σχέση με την μπλεμαλλούσα Emma. Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και είναι γενικά εξαιρετική, απλώς ότι ακόμα και σε μια πιο πρόσφατη και ριζοσπαστική ταινία, δεν λέγονται κάποια πράγματα με το όνομά τους, θα πρέπει να μας προβληματίσει. Το ίδιο συμβαίνει και στο Call Me By Your Name (2017) του Luca Guadagnino, στο οποίο ναι μεν έχουμε μια ομοφυλόφιλη σχέση ανάμεσα στον 17χρονο Elio και τον 24χρονο Oliver, αλλά μια σχέση δύο bisexual, καθώς ο Elio είχε σχέση με κοπέλα και ο Oliver στο τέλος, επιστρέφει στην Αμερική και παντρεύτηκε γυναίκα. Το αν συμβιβάστηκαν και για αυτό το έκαναν, δεν το ξέρουμε, οπότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την σεξουαλικότητά τους και αν δεν είμαστε σίγουροι ας μην την αποκαλούμε gay ταινία, καθώς οι ήρωες μπορεί και να μην είναι gay. Πιο πρόσφατα στο The Batman (2022) του Matt Reeves είδαμε μια κεκαλυμμένη αμφισεξουαλικότητα σε έναν ρόλο που ξέρουμε και από τα κόμικ ότι είναι όντως, την Catwoman. Στην συγκεκριμένη εκδοχή την υποδύεται η Zoe Kravitz, η οποία σε συνέντευξή της παραδέχτηκε πως η ηρωίδα της πράγματι είναι bisexual, μιας και ερωτεύεται τον Batman του Robert Pattinson αλλά και την συγκάτοικό της. Είναι συχνή λογική τα τελευταία χρόνια να υπάρχει κάποιος γκέι ή αμφισεξουαλικός χαρακτήρας σε μια ταινία που όμως επειδή είναι μεγάλες στουντιακές παραγωγές, απλώς αφήνουν υπόνοιες και δεν το λένε ξεκάθαρα για να μην διώξουν κάποιο μέρος του κοινού και μετά για να εφησυχαστεί άλλο μέρος του κοινού που ήθελε μεγαλύτερη συμπερίληψη της σεξουαλικότητας, βγαίνουν οι ηθοποιοί για να δηλώσουν πως πράγματι ο ήρωας που έκανα ήταν...

Οι αμφισεξουαλικοί χαρακτήρες στις ταινίες παρουσιάζονται με τους εξής τρόπους:

1. ως καταπιεσμένοι γκέι/καταπιεσμένες λεσβίες που δεν ήθελαν πραγματικά τους προηγούμενους ετερόφυλους συντρόφους τους, ή που δεν ξέρουμε αν τους ήθελαν, όπως είδαμε ήδη

2. ως κάτι ανήθικοι, ανώμαλοι και εθισμένοι στο σεξ, που πηγαίνουν με τους πάντες, έχοντας πολλές φορές κάτι υποδόρια απειλητικό ή μυστηριώδες και συχνά είναι οι κακοί της ταινίας

3. ως ένα σεξουαλικό τερτίπι που λειτουργεί είτε με πορνό λογική είτε ως plot twist, χωρίς να ενδιαφέρεται ο/η σκηνοθέτης/σεναριογράφος εις βάθος για την σεξουαλικότητα του χαρακτήρα του. 

Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν ταινίες όπως οι: Teorema (1968), Fellini's Casanova (1976), Interview with the Vampire (1994), The Talented Mr. Ripley (1999), Girl, Interrupted (1999), The Hangover (2009), Skyfall (2012), Velvet Buzzsaw (2019), Anais in Love (2021).

Στο Teorema του Pier Paolo Pasolini η αμφισεξουαλικότητα χρησιμοποιείται συμβολικά, με έναν άντρα που έρχεται σε ένα σπίτι και ποτέ δεν μαθαίνουμε το όνομά του, είναι ο Επισκέπτης, ο οποίος γίνεται αντικείμενο πόθου από τον πατέρα, την μητέρα, τον γιο, την κόρη και την υπηρέτρια, αποδομώντας μια ιταλική μεγαλοαστική οικογένεια της εποχής. Με αυτό τον τρόπο χρησιμοποιείται για να προκαλέσει ρωγμές και να εντείνει το μυστηριώδες του νεαρού άντρα. Στον Καζανόβα του Federico Fellini, ο Donald Sutherland υποδύεται τον Giacomo Casanova, έναν ιταλό συγγραφέα του 18ου αιώνα, που για να τονιστεί η ασυδοσία του και η εμμονή του με τον έρωτα και το σεξ, εμπλέκεται σε αμφισεξουαλικές ερωτικές καταστάσεις. Στην Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα του Neil Jordan, οι ήρωες που υποδύονται ο Brad Pitt και ο Tom Cruise, με τον πρώτο να μετατρέπεται σε βαμπίρ από τον δεύτερο κατά τον 18ο αιώνα, έχουν στοιχεία που υπονοούν την αμφισεξουαλικότητά τους, η οποία επίσης αξιοποιείται περισσότερο ως μέρος της ανηθικότητας και της υπερβολής της περσόνας τους. Στον Ταλαντούχο κύριο Ρίπλει του Anthony Minghella, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Patricia Highsmith, ο Ripley του Matt Damon είναι ένας δεινός ψεύτης και πλαστογράφος που θα πάει στην Ιταλία για να πείσει τον ήρωα του Jude Law να γυρίσει πίσω, έχοντας προσποιηθεί στον πατέρα του ότι τον ξέρει. Εκεί θα μαγνητιστεί από την προσωπικότητά του. χωρίς να δηλώνεται η σχέση τους, μιας και ο Ντίκι δεν τον θέλει, του επιτίθεται και ο Ρίπλει τον σκοτώνει, οπότε μετατρέπεται σε ένα μυστήριο. Η σεξουαλική ταυτότητα χρησιμοποιείται περισσότερο ως μέσο ανάδειξης του μυστηρίου της υπόθεσης αλλά και ως δείγμα της "περίεργης" περσόνας του Ρίπλει. 

Οι αμφισεξουαλικοί είναι πάντοτε στον κινηματογράφο κάτι ιδιόρρυθμοι, περίεργοι και υπερβολικοί τύποι, που συχνά συνδέονται με κακές ή και παραβατικές συμπεριφορές. Στο Girl, Interrupted του James Mangold, η Angelina Jolie υποδύεται την Lisa, η οποία σε ένα περιστατικό με ναρκωτικά και ποτά, φιλάει την Susanna (Winona Ryder), χρησιμοποιώντας την αμφιφυλοφιλία ως ένα τερτίπι της στιγμής. Στο Hangover του Todd Phillips, ο ρόλος του Ken Jeong αναφέρεται ως bisexual, παρόλα αυτά έχει κατακριθεί ως στερεοτυπικός, μιας και η σεξουαλική του ταυτότητα χρησιμοποιείται για να γίνει πιο αστείος, πιο καρικατούρα, αλλά και πιο μοχθηρός, περίεργος, "ανώμαλος", μια είδους απειλή. Αντίστοιχη απειλή είναι και ο Javier Bardem αλλά και ο Rami Malek σε δύο διαφορετικούς James Bond, στο Skyfall του Sam Mendes και στο No Time to Die (2021) του Cary Joji Fukunaga με τον Daniel Craig ως πράκτορα 007. Και οι δύο συγκεκριμένοι κακοί θεωρητικά μπορεί να είναι φτιαγμένοι ως straight ή με μια αδιευκρίνιστη σεξουαλικότητα, αλλά αφήνεται να υπάρχει μια υποδόρια σεξουαλική διάθεση απέναντι στον James Bond, ένα ενδόμυχο φλογερό πάθος που σιγοκαίει, κάνοντάς τους εν τέλει να μοιάζουν με αμφιφυλόφιλους, ώστε έτσι να τονιστεί το παράδοξο της προσωπικότητάς τους. Οι κακοί πρέπει πάντα να είναι ξένοι, δύσμορφοι, ομοφυλόφιλοι/αμφιφυλόφιλοι/τρανς, ώστε να ξεφεύγουν από αυτό που θεωρεί κανονική η υπάρχουσα κοινωνία. Αντίστοιχα, στο Velvet Buzzsaw του Dan Gilroy, ο ρόλος του αυστηρού κριτικού τέχνης που υποδύεται ο Jake Gyllenhaal είναι ένας άντρας που συνάπτει σχέσεις με άντρες και γυναίκες, χωρίς να αναφέρεται η σεξουαλικότητά του και με τρόπο ώστε να διαφανεί η "ανήθικη" ζωή του, που θα οδηγήσει επίσης σε ανήθικες πράξεις. Στο γαλλικό Anais in Love της Charline Bourgeois-Tacquet, δεν χρησιμοποιείται έτσι, απλώς τα ερωτικά μπερδέματα της Anais (Anais Demoustier) με γυναίκες και άντρες είναι σαν προέκταση του τύπου της γαλλικής κωμωδίας με ερωτικά τρεχάματα και πολλούς συντρόφους. 

Στην τρίτη κατηγορία θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν τα Basic Instict (1992), Showgirls (1995), Vicky Christina Barcelona (2008), Black Swan (2010), The Grand Budapest Hotel (2014), Elle (2016), Parallel Mothers (2021).

Σε αυτή την κατηγορία έχουμε σπουδαίες ταινίες σπουδαίων σκηνοθετών (Paul Verhoeven, Woody Allen, Darren Aronofsky, Wes Anderson και Pedro Almodovar). Τρεις ταινίες του ολλανδού προβοκάτορα σκηνοθέτη, Paul Verhoeven, που ουδέποτε φοβήθηκε να χρησιμοποιήσει την σεξουαλικότητα και το σεξ και μη political correct τρόπο και με προφανή διάθεση να σοκάρει και να ξαφνιάσει, αδιαφορώντας για την ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας του χαρακτήρα του. Στο Βασικό Ένστικτο, μια από τις καλύτερες ταινίες των 90s, με την Sharon Stone και τον Michael Douglas, η κεντρική femme fatale ηρωίδα, Catherine Tramell, φαίνεται να είναι bisexual, κυρίως όμως για να γίνει πιο σέξι και πιο επικίνδυνη, ξεφεύγοντας από την ετεροκανική φαλλοκρατία. Η ταινία έχει κατηγορηθεί ότι στο Βασικό Ένστικτο 2, η ηρωίδα μετατρέπεται σε ετεροφυλόφιλη. Και στο Showgilrs, μια ταινία που θάφτηκε από την κριτική και απέτυχε εισπρακτικά αλλά πλέον είναι καλτ, η Cristal αν και έχει αγόρι, θέλει σχέση με την Nomi, αλλά πιο πολύ για να την καταστρέψει. Και εδώ η αμφισεξουαλικότητα χρησιμοποιείται ως σέξι όπλο και μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ανατροπή, όπως και στο Elle, με την σπουδαία Isabelle Hupert, όπου συχνά σε θρίλερ βλέπουμε μια σε όλη την διάρκεια της ταινίας ετεροφυλόφιλη γυναίκα, ξαφνικά να τα φτιάχνει ή να κάνει σεξ με άλλη γυναίκα, κυρίως με πιο πορνό εκμετάλλευση του λεσβιανισμού, ότι ας δούμε και λίγο λεσβιακό σεξ ή ας ανατρέψουμε όλα όσα ξέραμε για αυτή την γυναίκα, χωρίς απαραίτητα να βγάζει πάντα νόημα. Και η straight ηρωίδα της Natalie Portman στον Μαύρο Κύκνο του Aronofksy, φαντασιώνεται σεξ με την Mila Kunis, χωρίς να καταλαβαίνουμε και ίσως ούτε η ίδια η ηρωίδα, αν είναι λεσβία που κρύβει ή προσπαθεί να απαρνηθεί την σεξουαλικότητά της, ή πιο πιθανά bisexual. 

Στο Vicky Christina Barcelona, μια από τις πιο σέξι ταινίες του μεγαλοφυιούς Woody Allen, γυρισμένο στην Ισπανία με την Scarlet Johansson, την Penelope Cruz, την Rebeca Hall και τον Javier Bardem, έχουμε ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο, τετράγωνο και άλλα σχήματα μεταξύ των ηρώων, με την Penelope Cruz να υποδύεται την τρελαμένη πρώην του Javier Bardem, τον οποίο ερωτεύονται οι δύο φίλες που πάνε στην Ισπανία, και η οποία για να φανεί ακόμα πιο έντονα ο ασυγκράτητος ερωτισμός της, φιλάει μια γυναίκα. Στο The Grand Budapest Hotel του Anderson, ο ρόλος του Ralph Fiennes είναι από τους λίγους που είναι ανοιχτά bisexual, μιας και έτσι τον αποκαλεί ο Dmitri (Adrien Brody), πιο πολύ όμως για να τονιστεί μια κωμική και "ιδιαίτερη" πτυχή του εαυτού του, καθώς, όπως λέει, πηγαίνει με όλους τους φίλους του-άντρες, γυναίκες- διαιωνίζοντας ένα στερεότυπο σεξουαλικής ακολασίας και λαιμαργίας ενός αμφισεξουαλικού ατόμου. Τέλος, στις εξαιρετικές Παράλληλες Μητέρες του Almodovar με την Penelope Cruz, παρότι φαινομενικά straight, ούσα και έγκυος σε ένα παιδί, καταλήγει να έχει ερωτική επαφή με την νεαρή έγκυο γυναίκα που γνωρίζει στο μαιευτήριο και προκύπτει ένα μυστήριο, μια ανατροπή στην σεξουαλικότητά της, που χρησιμεύει μόνο ως σεναριακή ανατροπή. 

Πραγματικές ιστορίες αμφισεξουαλικών ανθρώπων: Valentino (1977), Total Eclipse (1995), Velvet Goldmine (1998), Iris (2001), Colette (2018).

Υπάρχουν ωστόσο και πραγματικές ιστορίες υπαρκτών ανθρώπων που ήταν αμφισεξουαλικοί και αποδόθηκε αυτή η πλευρά της προσωπικότητάς τους στις ταινίες που έγιναν για αυτούς. Ένας εξ αυτών είναι ο θρυλικός ηθοποιός και γόης Rudolph Valentino, τον οποίο ενσάρκωσε ο Rudolf Nureyev. Ο ηθοποιός δεν είναι γνωστό αν ήταν bisexual ή gay, καθώς ναι μεν είχε σχέση με γυναίκα ενώ παράλληλα έκανε δεσμούς με άντρες, γνωστό ήδη από την εποχή του, με τις εφημερίδες να γράφουν περί λευκού γάμου με μια λεσβία, ωστόσο ενδέχεται πράγματι να ήταν λευκός γάμος και να έκρυβε την ομοφυλοφιλία του και όχι την αμφισεξουαλικότητά του. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Ken Russell. Κάτι αντίστοιχο προβληματίζει και την ταινία Total Eclipse της Agnieszka Holland με τον Leonardo di Caprio και τον David Thewlis να υποδύονται τους γάλλους ποιητές του Συμβολισμού του 19ου αιώνα, Arthur Rimbaud και Paul Verlaine. Ήταν φίλοι μεταξύ τους αλλά από ό,τι φαίνεται και εραστές, χωρίς να γνωρίζουμε αν έκρυβαν την  ομοφυλοφιλία τους με ετεροφυλόφιλες σχέσεις ή αν ήταν αμφισεξουαλικοί. Στο Velvet Goldmine του Todd Haynes έχουμε με άλλα ονόματα την ζωή του David Bowie και του Iggy Pop. Ο ρόλος του Jonathan Rhys Meyers είναι βασισμένος στον Bowie και υποδύεται έναν bisexual, ανδρόγυνο μουσικό. Παντρεμένος αλλά και σε σχέση με τον επίσης μουσικό Curt Wild που υποδύεται ο Ewan McGregor, και βασίζεται στον Iggy Pop. Στο Iris του Richard Eyre αφηγείται η ζωή της Iris Murdoch, ιρλανδής συγγραφέα και φιλοσόφου του 20ού αιώνα, την οποία υποδύονται η Kate Winslet σε νεαρή και η Judi Dench σε μεγαλύτερη ηλικία. Η ιστορία εστιάζει στο Αλτσχάιμερ από το οποίο πάσχει η γυναίκα, αλλά αναφέρονται οι σχέσεις της τόσο με άντρες όσο και με γυναίκες. Τέλος, η Colette του Wash Westmoreland, είναι η γαλλίδα συγγραφέας Colette, την οποία υποδύθηκε η Keira Knightley και πρόκειται για μια γυναίκα που και εκείνη την εποχή ζούσε ανοιχτά ως αμφισεξουαλική, συνάπτοντας σχέσεις με άντρες και γυναίκες. 

Η αγάπη που δεν λέει το όνομά της: Midnight Cowboy (1969), Dog Day Afternoon (1975), The Color Purple (1985), Imagine Me and You (2005), Cloud Atlas (2012), Atomic Blonde (2017), Bombshell (2019), Matthias and Maxime (2019).

Οι παραπάνω ταινίες αναφέρονται ξεκάθαρα στις αμφισεξουαλικές σχέσεις των ηρώων τους, χωρίς όμως να τους αποκαλούν ως τέτοιους και έτσι κρατούν μια στάση σιωπής γύρω από το θέμα. Στο ρηξικέλευθο για την εποχή του Midnight Cowboy του John Sclesinger, την πρώτη X-rated ταινία που κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας (μαζί με σκηνοθεσίας και σεναρίου), ο Jon Voight υποδύεται τον Joe, ένα ζιγκολό που για να κερδίσει χρήματα πηγαίνει με γυναίκες και άντρες. Στο Dog Day Afternoon του Sidney Lumet, ο Al Pacino υποδύεται τον Sonny, ο οποίος είχε σύζυγο και παιδιά αλλά πλέον έχει σχέση με τον Leon, και μαζί κάνουν ληστεία σε τράπεζα, για να μπορέσει ο δεύτερος να κάνει αλλαγή φύλου. Όπως λέει ο πραγματικός άνθρωπος στον οποίο βασίστηκε η ιστορία "ο βασικός λόγος που έκανα ό,τι έκανα ήταν για να σώσω την ζωή κάποιου που αγαπούσα πάρα πολύ. Ήθελε να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου για να γίνει γυναίκα. Τον γνώρισα το 1971 σε μια γιορτή...δύο χρόνια αφότου είχα χωρίσει από την σύζυγό μου. Ο Έρνστ και εγώ παντρευτήκαμε τον Απρίλιο του 1971...Η ταινία δεν έδειξε τι πραγματικά έγινε. Βασικά παίρνει τα γεγονότα όπως έγιναν αλλά τα παρουσιάζει διαφορετικά". Στο The Color Purple του Steven Spielberg η Avery (Margaret Avery) είναι ερωτευμένη με την Celia (Whoopi Goldberg), η οποία έχει σχέση με άντρες. Στο Imagine Me and You του Ol Parker, η Piper Perabo υποδύεται την Rachel που θα παντρευτεί τον Heck. Στον γάμο θα γνωρίσει την Luce, που είναι λεσβία, και λίγο μετά θα την ερωτευτεί. Το μεγαλειώδες και μεγαλεπήβολο Cloud Atlas των αδελφών Wachowski, βασισμένες στο ομώνυμο βιβλίο του David Mitchell, φτιάχνουν πολλές ιστορίες σε διάφορους χρόνους και τόπους με τους ίδιους ηθοποιούς να παίζουν πολλούς ρόλους σε πολλές ιστορίες. Σε μια από αυτές, ο Ben Whishaw υποδύεται τον Robert Frobisher, στην Αγγλία των 30s, είναι συνθέτης και μαθητής του μεγάλου συνθέτη, Vyvyan Arys. Ο μαθητής γράφει το The Cloud Atlas Sextet, και ο δάσκαλος απαιτεί να μπει και αυτός ως δημιουργός, σε διαφορετική περίπτωση θα αποκαλύψει ότι είναι bisexual. Στο Atomic Blonde του David Leitch, η Charlize Theron είναι πράκτορας της MI6. Θα γνωρίσει την γαλλίδα πράκτορα, Delphine, σε ένα μπαρ, θα φιληθούν και θα κάνουν σεξ, καθώς θα εξελιχθεί σε ρομαντική σχέση. Η σεξουαλική τους σκηνή θα κοπεί στο final cut, αλλά θα συμπεριληφθεί στο bonus του DVD/Blue Ray υπό τον τίτλο "Not Afraid of Love". Μια ακόμα ταινία με την Theron, το Bombshell του Jay Roach, με τις Nicole Kidman και Margot Robbie επίσης, έχει μια ηρωίδα, την Kayla (Robbie), που έχει σεξουαλική σχέση με την Jess, αλλά λέει ότι δεν είναι λεσβία, χωρίς να πει τι είναι. Αργότερα, την βλέπουμε να βγαίνει με άντρες. Δεν φοβήθηκε να πει λεσβία, αλλά φοβήθηκε το bisexual. Τέλος, στο Matthias and Maxime του Xavier Dolan, ο οποίος υποδύεται τον Maxime, δύο χρόνια φίλοι, που πλέον είναι κοντά στα 30 και ανακαλύπτουν που έλκονται ερωτικά, ξεκινώντας μια ρομαντική σχέση.