Top-20 για το 2023

Μια ακόμα κινηματογραφική χρονιά έφτασε στο τέλος της, με το υπερηρωικό σινεμά να έχει ξεπέσει καθώς καμία δεν κατάφερε να τα πάει εξαιρετικά καλά ούτε να αφήσει τρομερές εντυπώσεις. Αντίθετα, το mainstream αμερικάνικο σινεμά είχε άλλο θέμα να ασχοληθεί: το Φαινόμενο Barbenheimer, την ταυτόχρονη προβολή στα σινεμά (τουλάχιστον στις ΗΠΑ) των ταινιών Oppenheimer του Christopher Nolan και την Barbie της Greta Gerwig, με την πρώτη να φτάνει τα 950 εκ. δολάρια και την δεύτερη 1,4 δις δολάρια. Μπορεί ο Οπενχάιμερ να είναι σαφώς μια πολύ καλύτερη ταινία που οποιαδήποτε σύγκριση θα την αδικούσε, ωστόσο η Barbie παρότι υπήρξε ίσως η καλύτερη ταινία-ξέπλυμα για εταιρεία, έφερε πολύ κόσμο στις αίθουσες που και αυτό από μόνο του είναι θετικό. 

Στην παρακάτω λίστα ακολουθούν ταινίες που προσωπικά αγάπησα και θεώρησα πως ξεχώρισαν μέσα στην χρονιά. Πρόκειται για ταινίες που κυκλοφόρησαν από 1η Ιανουαρίου 2023 έως 31 Δεκεμβρίου 2023 στα σινεμά και όχι μόνο σε πλατφόρμες και σε ευρεία κυκλοφορία και όχι μόνο σε φεστιβάλ ή previews.

1.The Banshees of Inisherin

 Μπορεί η ταινία να είναι του 2022 και να είχε παιχτεί μέσα στο 2022 στις Νύχτες Πρεμιέρας, αλλά στα σινεμά προβλήθηκε εν τέλει στις αρχές του 2023, επομένως ανήκει στην φετινή λίστα και επάξια κατακτά την πρωτιά. Μια εξαιρετική μαύρη κωμωδία δια χειρός ενός θεατρικού συγγραφέα-σκηνοθέτη-σεναριογράφου που αν μη τι άλλο γνωρίζει το είδος, του Ιρλανδού Martin McDonagh που επιστρέφει στην πατρίδα του και ενώνει ξανά τους Colin Farrell και Brendan Gleeson μετά το In Bruges σε ένα σχόλιο πάνω στην φιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις μέσω μιας αλληγορίας με την ιρλανδική πολιτικοκοινωνική κατάσταση της εποχής. Η ταινία βραβεύτηκε με βραβείο σεναρίου και ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ της Βενετίας, προτάθηκε για εννιά Όσκαρ, κέρδισε τρεις Χρυσές Σφαίρες και τέσσερα BAFTA και θεωρήθηκε από όλους ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς αλλά και εν γένει των τελευταίων χρόνων. 

2.Oppenheimer

 Αν δεν είχαμε τα Πνεύματα του Ινίσεριν από την περασμένη χρονιά, τότε η καλύτερη ταινία του 2023 που βγήκε μέσα στο 2023 θα ήταν φυσικά το αξεπέραστο έπος του σπουδαίου βρετανοαμερικανού δημιουργού Christopher Nolan για τον επιστήμονα και δημιουργό της ατομικής βόμβας που έριξαν οι Αμερικανοί στην Ιαπωνία στο τέλος του Β΄ Π.Π., Ρόμπερτ Οπενχάιμερ. Μια καθηλωτική ταινία που παρά τις τρεις ώρες δεν είναι καθόλου κουραστική ή βαρετή, αντιθέτως ακριβώς επειδή αν και βιογραφική ως ένα βαθμό, ακολουθεί την φόρμα και τους ρυθμούς του θρίλερ, σε κρατά συνεχώς σε αγωνία και ένταση στο οποίο συμβάλλει φυσικά το σπουδαίο σκορ του Ludwig Goransson, που παρότι είναι πανταχού παρόν βοηθά στην δημιουργία του κλίματος μεγαλείου και δράματος που επιδιώκει ο σκηνοθέτης. Ο Cilian Murphy σε μια εξαιρετική ερμηνεία, αν και κλέβει την παράσταση ο Robert Downey Junior σε μια από τις καλύτερες αντρικές ερμηνείες που έχουμε δει την τελευταία δεκαετία. Η ταινία σχεδόν έφτασε το ένα δις δολάρια σε εισπράξεις, έγινε η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία που έγινε ποτέ για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η πιο επιτυχημένη βιογραφική ταινία που έχει γίνει στην ιστορία του σινεμά. Είναι υποψήφια για οκτώ Χρυσές Σφαίρες και σίγουρα θα προταθεί και ίσως κερδίσει αρκετά Όσκαρ. 

3. The Whale

 Ο Darren Aronofsky ξέρει να διαλέγει ηθοποιούς είτε ξεθάβοντας ηθοποιούς του παρελθόντος ανασταίνοντας τις καριέρες τους, όπως στον Mickey Rourke και εδώ στον Brendan Fraser είτε βάζοντας ηθοποιούς σε πολύ διαφορετικούς και δύσκολους ρόλους από αυτούς που τους είχαμε συνηθίσει, όπως την Jennifer Lawrence. Ο Fraser σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας που θα θυμόμαστε για πάντα και δικαίως κέρδισε το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού ρόλου, αν και δεν είναι μόνο αυτό. Μια συγκλονιστική κλειστοφοβική ταινία για έναν καθηλωμένο κλινικά παχύσαρκο καθηγητή λογοτεχνίας με αγάπη στον Moby Dick που αρνείται για τους δικούς του λόγους που ξεδιπλώνονται σιγά σιγά οποιαδήποτε ίαση, έχοντας πλέον πέσει σε κατάθλιψη και πλήρη απόρριψη οποιασδήποτε βοήθειας. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας μαζί με τα Πνεύματα του Ινίσεριν και κέρδισε δύο Όσκαρ, αντρικής ερμηνείας και μακιγιάζ. 

4. Anatomy of a Fall

 Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες από την κριτική επιτροπή του Ruben Ostlund πήγε επάξια στην Ανατομία μιας Πτώσης της γαλλίδας σκηνοθέτριας, Justine Triet. Ένα δικαστικό θρίλερ και ένα οικογενειακό δράμα για μια γυναίκα που ζει απομονωμένη με τον σύζυγό της και το παιδί τους που έχει οπτική αναπηρία κοντά στην Grenoble. Ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου θα οδηγήσει την αστυνομία να ερευνήσει αν έπεσε από το μπαλκόνι επειδή ήθελε να αυτοκτονήσει ή δολοφονήθηκε και αν δολοφονήθηκε μήπως ευθύνεται η σύζυγός του. Αυτό θα ανοίξει τον ασκό του Αιώλου καθώς θα βγουν άνεμοι παρελθόντος για την σχέση των δύο συντρόφων. Αυτό όμως που εξετάζει κυρίως η Triet είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται μια επιτυχημένη στην δουλειά της γυναίκα από το δικαστικό σύστημα και την κοινή γνώμη και πως οποιοδήποτε παράπτωμα της με βάση τον κοινωνικό συντηρητισμό μπορεί να αξιοποιηθεί ως απόδειξη ή ένδειξη ενοχής, ασχέτως του αν είναι ή όχι. Μια φοβερή Sandra Huller. Η ταινία προτάθηκε για τέσσερις Χρυσές Σφαίρες και παρότι δεν είναι η υποψηφιότητα της Γαλλίας για το φετινό Όσκαρ διεθνούς ταινίας καθώς προτίμησε το απείρως κατώτερο The Taste of Things, λογικά θα βρεθεί και στα Όσκαρ σε άλλες κατηγορίες. 

5.Tar

 Αν μιλάμε για ερμηνευτική tour de force, τότε σίγουρα θα σκεφτούμε το εξαιρετικό Tar του Todd Field με την απίστευτη και σαρωτική Cate Blanchett να παραδίδει μια από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες στον κινηματογράφο του έως τώρα 21ου αιώνα. Η Tar είναι μια διάσημη και επιτυχημένη μαέστρος (μυθοπλαστικό πρόσωπο), η πρώτη γυναίκα που ηγείται της Φιλαρμονικής του Βερολίνου. Γνωστό πως είναι λεσβία και διατηρεί μια σχέση, η ίδια θα βρεθεί στην δίνη του cancel culture και της σύγχρονης αντιμετώπισης θεμάτων και εργασιακών σχέσεων που θα την οδηγήσουν από την επιτυχία στην παραγκώνιση. Το Tar είναι μια από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, ταινίες που έχουν γίνει για την εποχή μας, το πώς συμπεριφερόμαστε στον εργασιακό τομέα, πώς ανελισσόμαστε και πώς μιλάμε, καθώς και η καλύτερη ταινία για το ζήτημα του cancel culture, επιλέγοντας μάλιστα μια λεσβία γυναίκα για τον κεντρικό ρόλο αντί για το εύκολο θύτη-θύμα του ετεροφυλόφιλου άντρα, κάνοντας ακόμα πιο σύνθετη την συζήτηση γύρω από αυτό. Η ταινία προτάθηκε για Χρυσό Λέοντα. Αδίκως έχασε η ηθοποιός το Όσκαρ από την μέτρια ερμηνείας της Michelle Yeoh που τιμήθηκε μόνο και μόνο επειδή η Ακαδημία ήθελε να δείξει πως τιμά Ασιάτες (όλοι το ξέρουμε ότι έγινε για αυτό) αλλά θεωρήθηκε από πάρα πολλούς ως η καλύτερη ταινία του 2022, μιας και στην Αμερική βγήκε μέσα στο 2022. Συγκεκριμένα, είναι η τέταρτη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου που θεωρήθηκε καλύτερη ταινία της χρονιάς και από την ένωση κριτικών της Νέας Υόρκης και του Λος  Άντζελες και του Λονδίνου και από την National Society of Film Critics. 

6.Coup de Chance

 Ο Woody Allen επέστρεψε ορεξάτος με την 50ή ταινία του αλλά την πρώτη που μιλάει γαλλικά, με γάλλους ηθοποιούς, γυρισμένη στο Παρίσι. Και παρότι έχει προφανείς επιρροές από προηγούμενες ταινίες του, όπως το Match Point και το Crimes and Misdemeanors και λιγότερο από το Irrational Man, δεν παύει να βλέπεται απίστευτα ευχάριστα και άνετα όπως οι περισσότερες ταινίες του κορυφαίου αμερικανού δημιουργού. Ένα νεαρό ζευγάρι Γάλλων ζει φαινομενικά ευτυχισμένο, μέχρι που θα ταράξει τα νερά η εμφάνιση ενός παλιού συμμαθητή της πρωταγωνίστριας, χρόνια ερωτευμένος μαζί της. Όταν η σχέση τους ξεκινήσει και ο σύζυγός της θα το ανακαλύψει, τότε εκείνος θα προσπαθήσει να τον βγάλει από την μέση. Ο Allen για άλλη μια φορά φέρνει αντιμέτωπη την καλή αστική κοινωνία με τις έννοιες του καλού και του κακού, της ηθικής, του θανάτου, του εγκλήματος και της τιμωρίας αλλά φυσικά και της τύχης, μιας και όπως λέει και ο τίτλος, η τύχη έχει και αυτή τα χτυπήματά της. Η ταινία έκανε πρεμιέρα εκτός διαγωνισμού στο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου θεωρήθηκε η καλύτερη ταινία του Allen τα τελευταία δέκα χρόνια. Για άλλη μια φορά ο Vittorio Storaro φωτίζει έντονα και καλλιτεχνικά τα πλάνα της ταινίας με μια πλειάδα ταλαντούχων γάλλων ηθοποιών να συνθέτουν το καστ. 

7.Saint Omer 

 Ένα ακόμα δικαστικό δράμα δια χειρός γυναίκας δημιουργού, αλλά με πολύ διαφορετικό θέμα και κατεύθυνση. Η γαλλίδα σκηνοθέτρια με καταγωγή από την Σενεγάλη Alice Diop εγκαταλείπει το ντοκιμαντέρ, αν και αρχικά και την συγκεκριμένη ιστορία ως ντοκιμαντέρ θα την έκανε καθώς βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, για να διηγηθεί την ιστορία της Rama, μιας νεαρής εγκύου συγγραφέα που παρακολουθεί την δίκη της Laurence Coly. Η Σενεγαλέζα Coly κατηγορείται ότι σκότωσε το 15 μηνών βρέφος της αφήνοντάς το στην θάλασσα να το παρασύρει. Η συγγραφέας αποτελεί alter ego της σκηνοθέτριας που και εκείνη το 2016 παρακολουθούσε την δίκη της πραγματικής γυναίκας από την οποία επηρεάστηκε για την ταινία, της Fabienne Kabou. Η ταινία θίγει ζητήματα μετανάστευσης, διαφορετικών εθίμων, μαγείας, μητρότητας. Κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το βραβείο πρώτης ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2022, στο ίδιο που ήταν και τα Πνεύματα και το Whale και το Tar.

8.Suzume

 Μια από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στο φετινό φεστιβάλ του Βερολίνου ήταν το ιαπωνικό anime Suzume του Makoto Shinkai, το πρώτο anime που διαγωνίστηκε για την Χρυσή Άρκτο από το 2002 και το Spirited Away του Miyazaki. Μια ρομαντική περιπέτεια ενηλικίωσης με ένα 17χρονο κορίτσι να γνωρίζει έναν άγνωστο και μυστηριώδη νεαρό με τον οποίον θα προσπαθήσουν να σώσουν την Ιαπωνία από μια σειρά σεισμικών δονήσεων πίσω από τις οποίες κρύβονται μυστηριώδη πλάσματα και πόρτες που ανοίγουν στο άγνωστο και στην μαγεία. Με αναφορές στους πολλούς σεισμούς που συμβαίνουν στην Ιαπωνία αλλά και στην ιαπωνική μυθολογία, ο Shinkai στήνει για άλλη μια φορά μια τρυφερή, ευαίσθητη, χιουμοριστική και υπαρξιστική ιστορία γεμάτη συμβολισμούς και ελπίδα. Άρεσε πολύ στο κοινό, έγινε η τέταρτη πιο επιτυχημένη ιαπωνική ταινία όλων των εποχών, ενώ είναι υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων. 

9.Belle

Ένα ακόμα σπουδαίο ιαπωνικό anime που μπορεί να κυκλοφόρησε το 2021, ωστόσο στις ελληνικές αίθουσες παίχτηκε στις αρχές του 2023. Ο σπουδαίος Mamory Hosoda εμπνέεται από την ιστορία της Πεντάμορφης και του Τέρατος, στήνοντας ένα δικό του, μοναδικό, σύγχρονο και πληθωρικό και μαξιμαλιστικό υπερθέαμα απίστευτης φροντίδας και τρυφερότητας. Η ταινία είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ των Καννών, αποσπώντας θερμό χειροκρότημα και εξαιρετικές κριτικές. Η Σούζου, ένα ντροπαλό κορίτσι, ζει σε ένα χωριό. Όταν μπαίνει στο U, έναν ψηφιακό, εικονικό κόσμο, αποκτά μια πολύ διαφορετική περσόνα μέσα στην οποία απελευθερώνεται. Γίνεται η Μπελ, μια πανέμορφη, διάσημη τραγουδίστρια. Μια μέρα η συναυλία της θα διακοπεί από ένα τέρας που το κυνηγούν αυτόκλητοι τιμωροί. Μια αλληγορία για την ενηλικίωση, την διαφορετικότητα, την ψηφιακή εποχή και τα social media. 

10.Monster

 Μια ακόμα ιαπωνική ταινία κλείνει την δεκάδα, αυτή την φορά δια χειρός του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα Hirokazu Kore-eda. Το Τέρας είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του και μια από τις καλύτερες ιστορίες ενηλικίωσης των τελευταίων χρόνων καθώς και ίσως η καλύτερη απόπειρα χρήσης της τεχνικής Ρασομόν, μετά το Ρασομόν του Kurosawa. Εμπιστεύεται το σενάριο στον Yuji Sakamoto, κάτι που κάνει για πρώτη φορά μετά την πρώτη του ταινία, μιας και πάντοτε έγραφε ο ίδιος το σενάριο, ενώ έχει και το τελευταίο μουσικό σκορ του σπουδαίου Ryuichi Sakamoto, που συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον σκηνοθέτη λίγο πριν τον θάνατό του, ενώ λόγω της κατάστασής του, έγραψε μόνο δύο συνθέσεις και τα υπόλοιπα είναι παλαιότερες συνθέσεις του. Ένα παιδί δημοτικού αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα. Όταν το βλέπει η μητέρα του που τον μεγαλώνει μόνη της, υποψιάζεται ότι κάτι πάει στραβά. Αυτό που ξεκινά ως μια ταινία για τον σχολικό εκφοβισμό, μετατρέπεται σε κάτι μεγαλύτερο και ευρύτερο με ανατροπές και ανάμιξη ειδών που εντυπωσιάζει. Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου πήρε βραβείο σεναρίου και τον Queer Palm. 

11.The Son

 Μετά τον Πατέρα με τον Anthony Hopkins, ήρθε ο Γιος, ένα ακόμα θεατρικό έργο του γάλλου συγγραφέα Florian Zeller του 2018, που επίσης μετέφερε στο σινεμά σε δική του σκηνοθεσία και σενάριο με την συνεργασία του Christopher Hampton. Hugh Jackman, Laura Dern και Vanessa Kirby πρωταγωνιστούν με τον Hopkins να κάνει έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο. Ένα αντρόγυνο χωρίζει έχοντας έναν έφηβο γιο. Ο πατέρας έχει προχωρήσει την ζωή του με μια άλλη γυναίκα, κάτι που η μητέρα δεν ανέχεται και αντέχει. Ο γιος είναι ανάμεσα εγκλωβισμένος μέσα στην εσωστρέφειά του και πιθανόν στην κατάθλιψή του που θα τον οδηγήσει στα άκρα, όσο οι γονείς επιχειρούν ανεπιτυχώς να τον προσεγγίσουν. Μια στιβαρό και δυνατό δράμα, με ένα συγκλονιστικό φινάλε-γροθιά στο στομάχι που θυμάσαι για πάντα. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2022, ενώ προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα αντρικής ερμηνείας. 

12.Past Lives

 Η ταινία που απέκτησε το μεγαλύτερο hype στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ λίγο πιο πριν είχε ήδη πάρει εξαιρετικές κριτικές στο Sundance, είναι το Past Lives της Celine Song στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Το κορεάτικο σινεμά έχει γίνει της μόδας στις ΗΠΑ και έτσι συχνά βλέπουμε το κορεάτικο αποτύπωμα στην αμερικανική κοινωνία και το βίωμα του ξένου σε αυτήν (βλ. Minari, Beef). Εδώ μετατρέπεται σε ένα υπέροχο ρομαντικό δράμα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που υπήρξαν φίλοι στην παιδική τους ηλικία, ωστόσο αποχωρίζονται όταν οι γονείς της Νόρα μετακομίζουν από την Νότια Κορέα στην Αμερική. Είκοσι σχεδόν χρόνια αργότερα θα επανασυνδεθούν στην Νέα Υόρκη για να δουν τι απέμεινε, τι απόγιναν, τι άφησαν πίσω τους, πού σταμάτησαν και τι δεν είπαν ποτέ. Η ταινία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, θεωρείται από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, προτάθηκε για πέντε Χρυσές Σφαίρες και σίγουρα θα την δούμε στα Όσκαρ. 

13.Close 

 Ο βέλγος σκηνοθέτης επιστρέφει με ένα ακόμα δράμα ενηλικίωσης αρκετά διαφορετικά θεματικά αλλά συγγενικό υφολογικά με το εξαιρετικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του, Girl (2018). Δύο 13χρονα αγόρια έρχονται κοντά μεταξύ τους καλούμενοι να αντιμετωπίσουν τους συμμαθητές τους και τον περίγυρό τους για την φύση της οικειότητας που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Μια από τις πιο τρυφερές και συγκινητικές ταινίες της χρονιάς, βαθιά ευαίσθητη και ανθρώπινη. Έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ των Καννών του 2022, όπου πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας εκ μέρους του Βελγίου στα περσινά Όσκαρ. 

14.The Zone of Interest

 Η ταινία που πολλοί θεώρησαν ότι θα έπρεπε να πάρει τον φετινό Χρυσό Φοίνικα - αντί της Ανατομίας μιας Πτώσης- αλλά τελικά κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής είναι το βρετανικό The Zone of Interest του Jonathan Glazer, που είναι και η υποψηφιότητα της Μεγάλης Βρετανίας για τα προσεχή Όσκαρ στα οποία σίγουρα θα αποσπάσει μερικές υποψηφιότητες. Ένα συγκλονιστικό και ανατριχιαστικό πορτρέτο της οικογενειακής ευτυχίας και ζωής του Ρούντολφ Ες, του μακροβιότερου διευθυντή του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Μια παγωμένη, ψυχρή και αποστασιοποιημένη ταινία που παρατηρεί την κοινοτυπία του κακού να εκτυλίσσεται μπροστά της, με την Sandra Huller σε μια ακόμα καθηλωτική ερμηνεία μαζί με την Ανατομία μιας Πτώσης. Στις Κάννες κέρδισε επίσης το FIPRESCI από την διεθνή ένωση κριτικών κινηματογράφου και καλύτερο soundtrack. Στις Χρυσές Σφαίρες έχει τρεις υποψηφιότητες. 

15. Fallen Leaves

 Άλλο ένα χαμηλότονο, σινεφιλικό και όμορφα παλιομοδίτικο ρομάντζο από τον φινλανδό σκηνοθέτη Aki Kaurismaki. Τα Πεσμένα Φύλλα, που απέσπασαν το βραβείο της επιτροπής στις προηγούμενες Κάννες, ενώ είναι η υποψηφιότητα της Φινλανδίας στα προσεχή Όσκαρ, μας μιλούν για την Ansa και τον Holappa, μια εργαζόμενη σε σούπερ μάρκετ και έναν αλκοολικό εργάτη. Παρόλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες προσπαθούν να έρθουν κοντά, να συνδεθούν. Είναι υποψήφια για δύο Χρυσές Σφαίρες. Μελαγχολία και έρωτας, μοναχικότητα και σύνδεση είναι βασικές δομές της ταινίας όπου μέσα από ένα αταίριαστο φαινομενικά ζευγάρι ξυπνά όλη η φθινοπωρινή διάθεση για αγκαλιά. 

16.Preparations to Be Together for an unknown period of time 

 Μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες της χρονιάς, η ούγγρικη ταινία του 2020 που φέτος βγήκε στα ελληνικά σινεμά της Lili Horvat. Μια ιμπρεσιονιστική πειραματική ταινία στον απόηχο του La Jetee του Chris Marker. Ένα love story ανάμεσα σε μια γιατρό που αφήνει την ζωή της στις ΗΠΑ για να επιστρέψει στην πατρίδα της, την Βουδαπέστη. Έχει ερωτευτεί έναν γιατρό που όμως εκείνος δηλώνει πως δεν την έχει γνωρίσει. Μυστηριώδης ταινία με σιωπές και εξαιρετικής αισθητικής πλάνα που μιλούν για την φύση του έρωτα αλλά και για την έννοια της μνήμης και της ανάμνησης. 

17.No Hard Feelings

 Η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς, μια ξεκαρδιστική ιστορία σαν τις παλιές των 90s και 00s που ούτε ακολουθεί το political correct μονοπάτι ούτε ξεπερνά τα όρια της εποχής, κάτι πολύ δύσκολο στο οποίο έξυπνα ισορροπεί παρότι είναι μια εφηβική σεξοκωμωδία. Ένα 19χρονο αγόρι θα πάει να σπουδάσει αλλά οι γονείς του κρίνουν σκόπιμο ότι πρέπει πρώτα να πάει με μια γυναίκα και να χάσει την παρθενιά του ώστε αυτό να τον βοηθήσει να χάσει την ντροπαλότητά του και τον εσωστρεφή, συνεσταλμένο χαρακτήρα του. Ενώ ψάχνουν μια γυναίκα λίγο παραπάνω από είκοσι, εμφανίζεται η 32χρονη Jennifer Lawrence και του παίρνει τα μυαλά, κάνοντας πλέον δύσκολο το έργο της: μέχρι πού σταματάει η προσποίηση και ο ρόλος και πού ξεκινά το αληθινό συναίσθημα. Στην ταινία παίζει επίσης ο Matthew Broderick στον ρόλο του πατέρα και σε μικρό ρόλο ο Achileas-Andreas of Greece, ο 23χρονος πρίγκιπας της τέως βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας, δευτερότοκος του πρίγκιπα Παύλου και της Μαρί Σαντάλ. Η Lawrence προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας σε κωμωδία/μιούζικαλ. 

18.Babylon/Strange Way of Life

 Μιάμιση ταινία σε αυτή την θέση με μια ταινία μεγάλου μήκους του Damien Chazelle και μία μικρού του Pedro Almodovar, όμως εξίσου πλήρεις και ολοκληρωμένες και οι δυο. Ο μεν Chazelle εμπνέεται από το σινεμά των 20s-30s, την εποχή της μετάβασης από τον βουβό στον ομιλούντα κινηματογράφο και με βάση το σκανδαλοθηρικό βιβλίο η Βαβυλώνα του Χόλιγουντ και χωρίς να χρησιμοποιεί πραγματικά ονόματα αλλά ρόλους που παραπέμπουν σε πραγματικά πρόσωπα, στήνει ένα ξέφρενο γλέντι γεμάτο ποτό, μουσική, ναρκωτικά και σεξ με τους εξαιρετικούς Brad Pitt και Margot Robbie. Η ταινία προτάθηκε για τρία Όσκαρ και κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα. Ο δε Almodovar σκηνοθετεί μια ακόμα αγγλόφωνη μικρού μήκους μετά από εκείνη με την Tilda Swinton, και δημιουργεί ένα διαφορετικό western στην θεματική του Brokeback Mountain, του ανομολόγητου gay έρωτα μεταξύ δύο μάτσο αντρών, με τον Pedro Pascal και τον Ethan Hawke να αποτελούν εξαιρετικό δίδυμο. Μια ιστορία του παρελθόντος τους στοιχειώνει και θα τους φέρει αντιμέτωπους ακόμα και με τα όπλα. Τελικά ο έρωτας θα νικήσει; Η ταινία σίγουρα θα προταθεί για Όσκαρ καλύτερης μικρού μήκους ταινίας. 

19. All the Beauty and the Bloodshed 

 Η περσινή νικήτρια του Χρυσού Λέοντα, Laura Poitras, σπουδαία ντοκιμαντερίστρια, βραβευμένη με Όσκαρ για το Cizitenfour για τον Snowden, στρέφει το βλέμμα της στην καταξιωμένη φωτογράφο Nan Goldin, μια αμερικανίδα εν ζωή φωτογράφο με σημαντικές εκθέσεις ανά τον κόσμο αλλά και μια ακόμα πιο σημαντική ακτιβίστρια για τα LGBTQ δικαιώματα αλλά και για την κρίση των οπιοειδών. Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ εξετάζεται η στάση της και η αγωνιστικότητά της ως προς την επιδημία οπιοειδών και τον ρόλο της οικογένειας Sackler αλλά και την δική της μαχητικότητα απέναντί της. Η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ. 

20.The Eight Mountains 

Μια ταινία για την αντρική φιλία από τις ελάχιστες που έχουν αντιμετωπίσει το θέμα με τόση ευαισθησία και μακριά από κλισέ και στερεότυπα. Οι Felix van Groeningen και Charlotte Vandermeersch, ένα βέλγικο αντρόγυνο στην ζωή που δημιουργούν από κοινού ταινίες, κάνουν ταινία στα ιταλικά βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Paolo Cognetti, τοποθετημένο πάνω στις ιταλικές Άλπεις. Δύο αγόρια φίλοι στην παιδική τους ηλικία, επανασυνδέονται ως ενήλικες και συνειδητοποιούν πολλά για τους εαυτούς τους. Ο τίτλος είναι αναφορά στον βουδισμό και την ινδική κοσμολογία, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος αποτελείται από οκτώ βουνά και οκτώ θάλασσες, όπου η κάθε θάλασσα χωρίζεται το κάθε βουνό με το άλλο, και στο κέντρο υπάρχει το ένατο και μεγαλύτερο βουνό. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες το 2022 και κέρδισε το βραβείο της επιτροπής από κοινού με το EO.