PaulGougian

Όταν το σινεμά των ΗΠΑ συναντά τη γαλλική ψυχή Για τους Αμερικανούς σκηνοθέτες, το Παρίσι δεν είναι ποτέ απλώς μια πόλη. Είναι μια ιδέα. Ένα σκηνικό όπου ο ρομαντισμός, η μελαγχολία και η καλλιτεχνική φαντασίωση συναντιούνται σε μια σπάνια ισορροπία. Από τον κλασικό τίτλο του Vincente Minnelli An American in Paris (1951) μέχρι τα σύγχρονα φιλμ του Woody Allen και του Wes Anderson, η “πόλη του φωτός” λειτουργεί σαν καθρέφτης των αμερικανικών ονείρων — ή, καλύτερα, των απογοητεύσεών τους. Στην ταινία του Minnelli, με τον Gene Kelly να χορεύει στους δρόμους του Παρισιού και τη μουσική του Gershwin να ντύνει κάθε σκηνή, το Παρίσι γίνεται το σύμβολο μιας ανεπιτήδευτης ευτυχίας. Ο Αμερικανός καλλιτέχνης ψάχνει την έμπνευση, τον έρωτα και την τέχνη σε μια Ευρώπη που μοιάζει βγαλμένη από καρτ-ποστάλ. Είναι το Παρίσι της αισιοδοξίας – εκεί όπου η τέχνη υπόσχεται ακόμη λύτρωση. Αλλά όσο περνούν οι δεκαετίες, οι Αμερικανοί σκηνοθέτες επιστρέφουν ξανά και ξανά στην πόλη, κάθε φορά με δ...

Δικαιοσύνη και κοινωνική παρακμή: ο αμερικανικός κινηματογράφος της δεκαετίας του ’70 Η δεκαετία του ’70 υπήρξε ίσως η πιο ταραγμένη περίοδος της αμερικανικής ιστορίας του 20ού αιώνα: ο πόλεμος του Βιετνάμ, το Watergate, η πετρελαϊκή κρίση, οι δολοφονίες πολιτικών και κοινωνικών ηγετών, η αίσθηση ότι οι θεσμοί καταρρέουν. Όλα αυτά αποτυπώθηκαν με ακατέργαστη δύναμη στον κινηματογράφο της εποχής, εγκαινιάζοντας μια σκοτεινή περίοδο όπου η δικαιοσύνη φάνταζε εύθραυστη και η κοινωνία βυθιζόταν σε παρακμή. Από το Χόλιγουντ του ονείρου στο «Νέο Χόλιγουντ» Η χρυσή εικόνα του αμερικανικού σινεμά της δεκαετίας του ’50 και του ’60 κατέρρευσε. Οι νέοι σκηνοθέτες — Scorsese, Coppola, Pakula, Lumet — έστρεψαν την κάμερά τους στους δρόμους των πόλεων, στα δικαστήρια, στα πολιτικά γραφεία, αναδεικνύοντας μια Αμερική σε κρίση. Η δικαιοσύνη, αντί να εμφανίζεται ως θεσμός-προστάτης, φάνταζε διεφθαρμένη, ανίκανη ή έτοιμη να καταρρεύσει. Η δικαιοσύνη ως αποτυχία Serpico (1973, Sidney Lumet): Ο Al Pacino ...

Η επιστροφή της femme fatale στα ’90s: γιατί η μοιραία γυναίκα ξανασυνάρπασε τον κινηματογράφο Η φιγούρα της femme fatale έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη του σινεμά. Από τις σκιές του κλασικού φιλμ νουάρ των ’40s και ’50s, με ηρωίδες που μπορούσαν να καταστρέψουν έναν άνδρα με ένα βλέμμα ή ένα τσιγάρο, η «μοιραία γυναίκα» εξαφανίστηκε για κάποιες δεκαετίες. Όμως, στα ’90s, επέστρεψε με δύναμη, ντυμένη με το στυλ του νεο-νουάρ, και ξανακέρδισε την κεντρική σκηνή. Από τον κλασικό μύθο στη νεο-νουάρ αναβίωση Ως μοτίβο, η μοιραία γυναίκα είναι γέννημα της λογοτεχνίας και της ζωγραφικής του 19ου αιώνα, των κινημάτων του Ρομαντισμού και του Συμβολισμού. Όμορφες, σεξουαλικές και δαιμονικές γυναίκες εξέφραζαν τον φόβο της πατριαρχίας για την λεγόμενη Νέα Γυναίκα, την νέα υπό διεκδίκηση θέση της γυναίκας στον ύστερο 19ο αιώνα. Έτσι δαιμονοποιήθηκαν, ξαναέγιναν οι μάγισσες του Μεσαίωνα, εξού και το φεμινιστικό σύνθημα του 20ού αιώνα "τρέμετε, τρέμετε, οι μάγισσες επέστρεψαν". Το λογοτεχν...